Η μπάλα γύρισε λοιπόν ξανά στο γήπεδο του SPD την ώρα που οι Σοσιαλδημοκράτες είχαν αποσυρθεί στα αποδυτήρια της αντιπολίτευσης με τη βεβαιότητα ότι θα μείνουν εκεί για μία τετραετία. Το ναυάγιο της «Τζαμάικας» κατέστησε το SPD καθοριστικό παράγοντα για την επίλυση της ιστορικής κυβερνητικής κρίσης στην οποία μπήκε η Γερμανία.
Οι Σοσιαλδημοκράτες χρειάζονται χρόνο για να συμφιλιωθούν με την ιδέα μιας νέας συγκυβέρνησης με τη Χριστιανική Ενωση της Μέρκελ. Αλλά η ευθύνη βαραίνει τους ίδιους. Χάρισαν στη Χριστιανοδημοκράτισσα Μέρκελ τη μεταρρυθμιστική Ατζέντα 2010 του δικού τους Σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου Γκέρχαρτ Σρέντερ. Μια ατζέντα η οποία παρά τις βελτιώσεις και διορθώσεις που και ο ίδιος ο Σρέντερ θεωρούσε αναγκαίες μετέτρεψε τη Γερμανία από τον «μεγάλο ασθενή» της δεκαετίας του ’90 σε κυρίαρχη οικονομική δύναμη της Ευρώπης. Οι Σοσιαλδημοκράτες χάρισαν στη Μέρκελ και την προηγούμενη τετραετία. Αντί να διεκδικήσουν την πατρότητα των επιτευγμάτων της κυβέρνησης, όπως ο κατώτατος μισθός και τη σύνταξη στα 63, αναλώθηκαν με τον Σουλτς σε έναν αλλοπρόσαλλο προεκλογικό αγώνα με σημαία την κοινωνική ατζέντα κόντρα στην κυβέρνηση στην οποία συμμετείχαν. Σύρθηκαν ενοχικά πίσω από το Λίνκε της Σάρα Βάγκενκνεχτ και ξέχασαν ότι είναι κόμμα εξουσίας. Το πλήρωσαν ακριβά στις εκλογές, παρά λίγο να το πληρώσουν και μετά τις εκλογές. Αν εκμεταλλευτούν την ευκαιρία της σημερινής αδυναμίας της Μέρκελ θα έχουν και καλύτερες προοπτικές στις επόμενες τακτικές εκλογές. Οπου κατά πάσα πιθανότητα δεν θα έχουν τη Μέρκελ αντίπαλο.
Η συγκυρία σήμερα τους ευνοεί. Με το αδιέξοδο μετά το ναυάγιο της «Τζαμάικας», η Μέρκελ έχει απόλυτη ανάγκη το SPD για την τέταρτη θητεία της στην καγκελαρία. Αυτό ενισχύει τη διαπραγματευτική δύναμη του κόμματος παρά τη δραματική ήττα που υπέστη στις εκλογές. Η αριστερή πτέρυγα του SPD, με μεγάλη επιρροή στο κόμμα, έχει καταρτίσει ήδη έναν μακρύ κατάλογο ακριβών διεκδικήσεων, από αυξήσεις φορολογίας μέχρι την «ασφάλεια αλληλεγγύης των πολιτών», την ικανοποίηση του οποίου θα απαιτήσουν από την Ανγκελα Μέρκελ.
Η πίεση στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα είναι πρωτίστως πίεση στον πρόεδρό του Μάρτιν Σουλτς. «Ο Μάρτιν Σουλτς εξελίσσεται σε πρόβλημα για το SPD» σχολίασε η «Nόιε Τσίρχερ Τσάιτουνγκ». Πράγματι, η στρατηγική επιλογή που έκανε τον οδήγησε σε πλήρες αδιέξοδο. Επένδυσε στην επιτυχία της «Τζαμάικας» και θεωρούσε δεδομένο ότι οι Σοσιαλδημοκράτες θα είναι για την επόμενη τετραετία στην αντιπολίτευση και θα έχουν χρόνο να ανασυνταχθούν μετά το χειρότερο αποτέλεσμα στη μεταπολεμική περίοδο. Τα δεδομένα όμως άλλαξαν άρδην μετά το ναυάγιο της «Τζαμάικας» και ανέτρεψαν πλήρως τον στρατηγικό σχεδιασμό του Σουλτς, ο οποίος δυσκολεύεται να προσδιορίσει τον δικό του ρόλο στο νέο τοπίο που έχει διαμορφωθεί. Υποστήριξε ένθερμα τη νέα προσφυγή στις κάλπες και θα έχει μεγάλο πρόβλημα αξιοπιστίας εκφράζοντας τη στροφή προς ένα νέο μεγάλο συνασπισμό με τους Χριστιανοδημοκράτες. Αλλά για το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα θα είναι δύσκολο να κάνει ξανά προεκλογικό αγώνα με έναν υποψήφιο καγκελάριο που απέτυχε παταγωδώς μόλις πριν από μερικούς μήνες.
