Η πρεμιέρα έγινε πέρυσι, όταν το έργο «Η λίμνη που δεν είναι πια» παρουσιάστηκε σε μορφή αναλογίου στο πλαίσιο του 6ου Ιβηροαμερικανικού Φεστιβάλ Θεατρικών Αναλογίων. Τώρα ο σκηνοθέτης Λεωνίδας Κακούρης μεταφέρει την παράσταση στο θέατρο Ιλίσια Βολανάκης για να φωτίσει το κείμενο του Καταλανού Νταβίντ Ντεσόλα. Τα βασικά πρόσωπα είναι ο Οσκαρ, ένας καθηγητής που αδυνατεί να διδάξει έπειτα από τον ξυλοδαρμό που υπέστη από μαθητή του, ένας γνωστός του δάσκαλος και η Ιρένε, η μητέρα ενός ξεχωριστού αγοριού που ζει απομονωμένη στον κόσμο της.
Στην πορεία οι ήρωες θα αναμετρηθούν μεταξύ τους αλλά το πλαίσιο της ζωής τους διαμορφώνεται επίσης και από ό,τι συμβαίνει μέσα τους και γύρω τους. «Το έργο με άγγιξε ιδιαίτερα επειδή αυτά που έχει να πει τα λέει με έναν τρόπο όχι βαρύ. Πραγματεύεται δύσκολες καταστάσεις αλλά τις περνάει υπόγεια. Πραγματεύεται τη βία, την απώλεια, τον φόβο, την ανάγκη των ανθρώπων να συνυπάρχουν για να ξεπεράσουν τα τραύματά τους και το ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη από τον άλλο για να προχωρήσει», επισημαίνει η Βίκυ Παπαδοπούλου που πρωταγωνιστεί στο πλάι του Θοδωρή Κατσαφάδου και του Λεωνίδα Κακούρη.
ΠΕΙΣΜΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ. Μέσα από τους διαλόγους των τριών προσώπων σκιαγραφείται η εικόνα μιας σύγχρονης κοινωνίας που κατακλύζεται από τον φόβο μαζί με άλλα φαινόμενα που βάζουν εμπόδια στην ευτυχία των ανθρώπων. «Η παράσταση δείχνει πώς καλλιεργείται ο φόβος μέσα μας και πώς μας στερεί την ελευθερία μας. Δεν είναι εύκολο να έχεις την ψυχραιμία και την όρεξη για να προχωρήσεις. Θέλει πείσμα και αντίσταση. Χρειάζεται να πιστεύεις σε κάτι επειδή αυτό σε κινεί. Οταν όλα αυτά πέσουν, δεν έχεις λόγο πια να σηκωθείς από τον καναπέ», τονίζει η ηθοποιός. «Θίγει επίσης την εκμετάλλευση των μέσων ενημέρωσης όσον αφορά τον πόνο του ανθρώπου. Είναι αδυσώπητο». Ο χαρακτήρας που υποδύεται έχει βιώσει μία από τις πλέον οδυνηρές απώλειες που μπορεί να τύχουν στη ζωή ενός ανθρώπου. Εχει χάσει το παιδί της, γεγονός που την στιγματίζει, όπως δηλώνει ο συγγραφέας στο κείμενό του. «Ο Ντεσόλα μιλάει για τη μοναδική και απόλυτη αγάπη που αισθάνεται ένας άνθρωπος όπως η μάνα για το παιδί της. Το δόσιμο σ’ έναν άλλον είναι πάνω και πέρα απ’ όλα στην παράσταση. Ο έρωτας έχει μέσα και μια κυκλοθυμία επειδή περιλαμβάνει το πάθος. Ενώ η καθαρή και απόλυτη αγάπη του γονιού δεν διαπραγματεύεται ποτέ και τίποτε ούτε στη χειρότερη συνθήκη», προσθέτει η Βίκυ Παπαδοπούλου.
