Υπάρχουν πολλά είδη εκπτώσεων στην πολιτική ζωή. Το πρώτο είναι το επίπεδο αντιπαράθεσης μεταξύ των κομμάτων. Θα το δούμε και σήμερα στη Βουλή. Ακόμα πιο ουσιαστική έκπτωση είναι η διαφορά λόγων και πράξεων. Δεν διακρίνεται ίσως το ίδιο καθαρά γιατί τα λόγια είναι εύκολα και πετούν («Verba volant»), οι πράξεις όμως μένουν και δεσμεύουν, παράγουν αποτέλεσμα πραγματικό κι αμετάκλητο για το σήμερα και το αύριο της χώρας.
Αυτό φαίνεται να συμβαίνει τα τελευταία χρόνια της κρίσης που από οικονομική έγινε πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική. Ο ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης, νεοφιλελευθερισμού και αντιευρωπαϊσμού, κινδυνεύει να μπατάρει παρασέρνοντας τη χώρα. Με άλλους όρους από εκείνους του ’15.
Ακούμε αναλύσεις αριστερές και βλέπουμε πράξεις δεξιές. Ακούμε όμως κι αναλύσεις αριστερές που συνοδεύονται από αποφάσεις που κι αυτές φαίνονται αριστερές· π.χ., υπέρ της αναδιανομής του εισοδήματος με υπερφορολογήσεις των πλουσίων, όταν πλούσιοι θεωρούνται οι μικρομεσαίοι ή ακόμα και οι εναπομείναντες μεσαίοι. Κι όλα αυτά υπέρ της ενίσχυσης των αδυνάτων με έναν μποναμά στο τέλος κάθε χρόνου! Μήπως όμως εκείνοι που μπορούν να συμβάλουν, κατά τεκμήριο, στην ανάπτυξη καθηλώνονται και εκπίπτουν, ενώ βάλλονται ευθέως οι προϋποθέσεις της ανάπτυξης; Μήπως χτυπιέται η σπονδυλική στήλη της καταρρακωμένης οικονομίας αντί να στηριχτεί; Μήπως όλοι γίνονται μη ανταγωνιστικοί και υπερχρεωμένοι αναγκάζονται να κατεβάσουν ρολά; Ανάπτυξη σημαίνει να δουλεύουν όλοι ή οι περισσότεροι, χωρίς να περιμένουν τον μποναμά που μοιάζει με ελεημοσύνη και που στο κάτω κάτω ήταν πάντα η δεξιά πολιτική της ψωροκώσταινας και δη της Φρειδερίκης! Μήπως με αυτό τον τρόπο οδηγούμαστε σε οικονομική ισοπέδωση και περαιτέρω ύφεση;
Οι επερχόμενοι φόροι και οι προψηφισμένες περικοπές μισθών και συντάξεων τον Γενάρη του 2019 θα επιδεινώσουν την κατάσταση, παρ’ όλα τα περί του αντιθέτου και με ιδιαίτερο ζήλο υποστηριζόμενα.
Τελικά δυο τινά μπορεί να συμβαίνουν, ή οι κυβερνώντες δεν αντιλαμβάνονται και με καλές προθέσεις μάς οδηγούν όλο και πιο κάτω ή καταλαβαίνουν πολύ καλά και ενεργούν στοχευμένα ώστε να ελέγξουν, έτσι τουλάχιστον νομίζουν, πιο εύκολα την πλειοψηφία του ελληνικού λαού ως πτωχευμένη, απολύτως εξαρτώμενη και κατά συνέπεια πιο εύκολα διαχειρίσιμη.
Κανείς δεν ξέρει τι από τα δύο συμβαίνει. Λίγη σημασία έχει, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Η γενικευμένη οικονομική καχεξία και στασιμότητα χωρίς επιστροφή. Μια εικόνα που μάλλον τον πάλαι ποτέ «υπαρκτό» θυμίζει.
Ο Τηλέμαχος Χυτήρης είναι πρώην υπουργός
