Ο Μάρκο Μάριν και ο Ούρος Τζούρτζεβιτς, από τον πάγκο, με τα κλειδιά της πύλης για την τέλεια απόδραση. Από τον πάγκο: από εκεί δηλαδή όπου βρισκόταν και ο Οτζίτζα Οφόε, ο οποίος χθες δεν αγωνίστηκε δευτερόλεπτο. Από εκεί που είδαν το ματς ο Φιγκέιρας και ο Ενγκελς. Από εκεί όπου ξεκίνησε και ο Γκιγιόμ Ζιλέ μέχρι να πάρει τη θέση του στο παιχνίδι. Πρέπει να ξαναπούμε τα ονόματα ή δεν χρειάζεται; Πρέπει να βάλουμε καριέρες, συμβόλαια, δυνατότητες τη μια δίπλα στην άλλη; Οχι, γιατί το να λέμε τα ίδια δεν βοηθά! Αλλα χρειάζονται στα τέλη του Νοέμβρη. Πράξεις, όχι λόγια.
Γιατί λοιπόν η αναφορά στους… απέξω, έπειτα από μια νύχτα νίκης και μάλιστα με ανατροπή; Πόσω μάλλον έπειτα από την επικράτηση που ξανάφερε τον Ολυμπιακό στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα; Διότι ο Ολυμπιακός κοιτάζοντας τον πάγκο του θα πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβει και τις δυνατότητές του. Θα πρέπει να σταματήσει να αδικεί τον εαυτό του αγωνιστικά. Να βρίσκεται από το πουθενά να δίνει μάχες απέναντι σε αντιπάλους που υπό νορμάλ συνθήκες δεν θα μπορούσαν ούτε να τον… κοιτάξουν. Μέχρι εδώ, δεν στοίχισε. Από εδώ και πέρα όμως; Το πράγμα προφανώς σοβαρεύει.
Το ρόστερ του πρωταθλητή δεν έχει μέτρο σύγκρισης με τα υπόλοιπα που συμμετέχουν στη Σούπερ Λίγκα. Αυτή είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να την παραβλέψει κανείς. Είναι το ρόστερ που αν ο Σίλβιο Προτό δεν σταματούσε στο 37′ τον Παυλίδη σε ανεπανάληπτη ευκαιρία της Κέρκυρας για το 2-0, θα βρισκόταν σήμερα κρεμασμένο στα μανταλάκια!
