Μπορεί ο Αλ. Τσίπρας να βραβεύεται στο Παρίσι (ως έκφραση λεπτής γαλλικής ειρωνείας, όπως είπε και ο Β. Βενιζέλος) για το σθένος του και την προσήλωσή του στο ευρωπαϊκό ιδεώδες (!), η χώρα όμως της οποίας ηγείται οδεύει σταθερά στο ευρωπαϊκό περιθώριο. Τα συμπτώματα της περιθωριοποίησης έρχονται το ένα μετά το άλλο όπως, μεταξύ άλλων: (α) η αδυναμία της χώρας να διεκδικήσει με επιτυχία έναν από τους οργανισμούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης που εγκαταλείπουν το Λονδίνο μετά την απόφαση για το Brexit, τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων (European Medicines Agency –EMA), (β) η αποτυχία του αναπληρωτή υπουργού Γ. Μουζάλα, αν και είχε ένα ιδιαίτερα καλό βιογραφικό, να ψηφισθεί στους επικρατέστερους για τη θέση του επιτρόπου του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα ανθρώπινα δικαιώματα ενώ επεκράτησαν υποψήφιοι από τη Σλοβενία και τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, (γ) η ουσιαστική αναστολή των ρυθμίσεων Σένγκεν για την ελεύθερη, χωρίς ελέγχους διακίνηση ατόμων στο εσωτερικό της Ενωσης από τη Γερμανία ειδικά για την Ελλάδα. Και τούτο γιατί ως χώρα δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε αποτελεσματικούς ελέγχους (στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ, στα έγγραφα των όσων εισέρχονται κ.ά.). Τρεις χαρακτηριστικές περιπτώσεις των τελευταίων εβδομάδων που, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η διαπραγμάτευση που έκανε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ για τα προγράμματα διάσωσης (Μνημόνια) κατέληξε ουσιαστικά στο να περιέλθει η Ελλάδα σε ειδικό καθεστώς στο πλαίσιο της ΟΝΕ, πιστοποιούν το περιθώριο.
Είναι εντελώς αδύνατον να επισημάνει κάποιος έστω και μία περίπτωση στην οποία η Ελλάδα ξεχώρισε σε κάτι τα τελευταία χρόνια στο πλαίσιο της Ενωσης. Βεβαίως η κρίση και η οικονομική κατάρρευση της χώρας αλλά πάνω απ’ όλα η κατάρρευση της οποιασδήποτε αξιοπιστίας και σοβαρότητας ευθύνονται για τη διολίσθησή μας στο περιθώριο. Το brand «Ελλάδα» είναι δυστυχώς αυτή τη στιγμή τοξικό στην ΕΕ και αυτό δεν (συγ)καλύπτεται με οποιοδήποτε γραφικό βραβείο. Ας σημειωθεί ότι στα τριάντα επτά χρόνια συμμετοχής της στην Ευρωπαϊκή Ενωση η Ελλάδα κατέλαβε μόνο τρεις θέσεις μέσα από ανοιχτές, ανταγωνιστικές διαδικασίες, τη θέση του αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (Λ. Παπαδήμος), τη θέση του Ευρωπαίου Διαμεσολαβητή (Ν. Διαμαντούρος) και τη θέση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου (Β. Σκουρής). Είναι τυχαίο ότι και τις τρεις αυτές θέσεις τις κατέλαβε στη «χρυσή εποχή» της χώρας στην ΕΕ, δηλαδή στην εποχή διακυβέρνησης Κ. Σημίτη (1996-2004);
Τα πράγματα είναι λοιπόν και γίνονται σοβαρότερα για τη θέση της Ελλάδας στην ΕΕ. Πολύ σοβαρότερα δε εάν ληφθεί υπόψη ότι σύμφωνα με τη δημοσκόπηση που δημοσίευσαν το περασμένο Σάββατο «ΤΑ ΝΕΑ», ένα 46% έχει αρνητική γνώμη για την Ενωση (και μόνο ένα 45% θετική), αν και ένα 74% τάσσεται υπέρ της παραμονής στην ευρωζώνη. Κάτι επομένως πρέπει να αλλάξει δραστικά για να επανέλθει η χώρα στην ευρωπαϊκή κανονικότητα. Και αυτή η αλλαγή μπορεί τελικά να επέλθει με την «ολική επαναφορά της Δημοκρατικής Παράταξης» στο πολιτικό προσκήνιο, αφού μετά την εκλογή ηγεσίας καταγράφει ήδη ένα ποσοστό 12,5%. Ελπίδα…
