Η ωρίμαση και η εκπαίδευση του ΣΥΡΙΖΑ κόστισαν στη χώρα γύρω στα 100 δισ. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ήταν μία χρήσιμη εμπειρία. Γιατί σήμανε το τέλος των ψευδαισθήσεων για ένα τμήμα της κοινωνίας. Οτι, δηλαδή, δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα και ότι το μοντέλο της ευημερίας με δανεικά χρεοκόπησε οριστικά. Υπ’ αυτήν την έννοια, η σύγκρουση και, τελικά, η υποταγή του λαϊκισμού στην πραγματικότητα και την αλήθεια ήταν πολλαπλά επωφελής και για την κοινωνία αλλά και για το πολιτικό σύστημα.
Αυτό, πράγματι, φαίνεται να ισχύει σε μια πρώτη ανάγνωση. Μια δεύτερη ανάγνωση, όμως, των επιπτώσεων της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ φανερώνει ότι το κέρδος του προφανούς γίνεται με τεράστια ζημία για τη χώρα. Και δεν χρειάζεται κανείς να εστιάσει στις παρενέργειες από την καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης στον ευαίσθητο χώρο της παιδείας ή του νόμου και της τάξης.
Ο κατ’ εξοχήν πυρήνας της κρίσης, η οικονομία, εξακολουθεί να πληρώνει τις συνέπειες της πολιτικής της κυβέρνησης. Η χώρα έχει υπογράψει επιπρόσθετα και οδυνηρά μέτρα για το 2019 και το 2020, θα τελεί υπό εποπτεία μέχρι το 2060 και έχει υποθηκεύσει την περιουσία της για 99 χρόνια. Το τραπεζικό της σύστημα λειτουργεί ακόμη με capital controls και αδυνατεί να λειτουργήσει ως μοχλός ανάπτυξης της οικονομίας. Οι ιδιωτικοποιήσεις καρκινοβατούν, ενώ η κυβέρνηση ουδεμία εμπιστοσύνη αποπνέει για την προσέλκυση επενδύσεων.
Η κυβέρνηση, χωρίς κανένα σχέδιο για την αναδιάρθρωση του παραγωγικού ιστού, διαλύει και ό,τι έχει απομείνει. Η υπερφορολόγηση και οι δυσβάστακτες ασφαλιστικές εισφορές αποτελειώνουν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά. Η ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας φτωχοποιείται. Το πιο παραγωγικό κομμάτι της ελληνικής οικονομίας συνθλίβεται και αδρανοποιείται. Η κυβέρνηση κάνει ένα συνειδητό κοινωνικό μετασχηματισμό. Στραγγίζει τα αποθέματα των μεσαίων στρωμάτων για να δημιουργήσει υπερπλεονάσματα, που τα διανέμει ως ψιχία σε ανέργους και μη έχοντες. Μαζεύει φόρους για να μοιράσει επιδόματα. Αντί να δημιουργήσει θέσεις εργασίας, αντί να παραγάγει πλούτο, αρκείται σε μια ανακατανομή του εθνικού προϊόντος που ολοένα και συρρικνώνεται.
Την ίδια στιγμή αντί να αναμορφώσει και να συμμαζέψει τη Δημόσια Διοίκηση, να διορθώσει τις χρόνιες παθογένειες, δημιουργεί τον δικό της πελατειακό στρατό. Χιλιάδες νέοι συμβασιούχοι, πρόσθετες δαπάνες, μηδενική αξιολόγηση.
Εταίροι και δανειστές δείχνουν μια ανοχή στη σημερινή κυβέρνηση. Οχι γιατί είναι ενθουσιασμένοι από τις επιδόσεις της. Αλλά γιατί το ελληνικό πρόβλημα έχει υπερκεραστεί από άλλα μεγαλύτερα. Συνεπώς, όσο η κυβέρνηση είναι συνεπής προς τις υποχρεώσεις της υπάρχει μια ανοχή.
Το τραγικό όμως είναι ότι ύστερα από εννιά χρόνια κρίσης η χώρα εξακολουθεί να βρίσκεται μία δόση πριν την πτώχευση, μια καραβιά μεταναστών πριν τη διάλυση και μια φυσική καταστροφή πριν την κατάρρευση.
