«Εχεις αγώνα αύριο!». Πόσες φορές τον χρόνο το λες αυτό στον εαυτό σου; Μήπως είσαι από εκείνους τους δρομείς που παρακολουθούν ανελλιπώς το δρομικό καλεντάρι και σχεδόν κάθε Κυριακή βρίσκονται σε διαφορετική αφετηρία; Το να τρέχεις αγώνες «κατά συρροήν» έχει πολλά πλεονεκτήματα, αλλά και κάποια μειονεκτήματα που αξίζει να γνωρίζεις.
Οσο περισσότερο αγωνίζεσαι τόσο καλύτερα μαθαίνεις τι εστί αγώνας. Εξασκείσαι στις προ- και μετα-αγωνιστικές ρουτίνες, στη δρομική στρατηγική σου, ακόμη και σε πρακτικές λεπτομέρειες όπως τι θα φοράς, τι θα τρως και τι θα πίνεις. Θα ανακαλύψεις τι σου ταιριάζει και τι όχι, θα αναθεωρήσεις και θα διορθώσεις. Ετσι, κάποιοι αγώνες μπορούν να λειτουργήσουν ως πρόβα τζενεράλε για έναν επόμενο μεγάλο αγώνα-στόχο.
Οι περισσότεροι δρομείς νιώθουν κάποιο μικρό ή μεγαλύτερο άγχος όταν πρόκειται να τρέξουν σε αγώνες, παρατηρεί το καναδικό δρομικό περιοδικό «Canadian Running». Ακόμη κι αν πρόκειται για μικρές διοργανώσεις, η συστηματική συμμετοχή σε βοηθά να διαχειρίζεσαι ευκολότερα τη νευρικότητα, το άγχος και την υπερένταση, καθώς και να προσαρμόζεσαι αποδοτικότερα στις ειδικές συνθήκες μιας αγωνιστικής εμπειρίας.
Επιπλέον, ένας αγώνας μπορεί να αντικαταστήσει μία από τις εβδομαδιαίες προπονήσεις σου. Το ενθουσιώδες, ανταγωνιστικό κλίμα πιθανότατα να σε ωθήσει σε καλύτερες επιδόσεις, ενώ θα σου δοθεί η ευκαιρία να τρέξεις σε ανοιχτούς δρόμους, μετρημένες διαδρομές, με υδροδοσία.
Επίσης, κάθε αγώνας μπορεί να αποτελεί ένα καλό τεστ μέτρησης της φυσικής σου κατάστασης. Θα σε βοηθήσει να συνειδητοποιήσεις «πού πατάς και πού βρίσκεσαι» και πόσο αποδοτική είναι η προετοιμασία σου.
Ουκ εν τω πολλώ το ευ, όμως. Η άκρατη συμμετοχή σου σε αγώνες ίσως έχει και κάποιες ανεπιθύμητες συνέπειες. Τρέχοντας από τον έναν αγώνα στον άλλον, το σώμα και το μυαλό «συνηθίζουν». Οι αγώνες παύουν να είναι ξεχωριστές εμπειρίες κι ερεθίσματα, τρέχεις διεκπεραιωτικά, δίχως ενθουσιασμό και κίνητρο ώστε να δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου.
Αν είσαι αφοσιωμένος σε μια συγκεκριμένη απόσταση και επιδιώκεις συνέχεια τη βελτίωση των χρόνων σου σε αυτήν, υπάρχει ο κίνδυνος να νιώθεις διαρκώς ανικανοποίητος. Τα προσωπικά ρεκόρ λειτουργούν εθιστικά κι αχόρταγα, οπότε δεν «επιβραβεύεις» τελικά ποτέ τον εαυτό σου για τον κόπο του, δεν μαθαίνεις να αξιολογείς ούτε να αφομοιώνεις σωματικά και ψυχικά την κάθε επιτυχία σου. Τελικά, χάνεις μεγάλο μέρος της προσωπικής ικανοποίησης από το τρέξιμο.
Ωστόσο, το σημαντικότερο μειονέκτημα των συνεχόμενων αγώνων είναι η αυξανόμενη πιθανότητα τραυματισμού. Κάθε αγώνας είναι μια πρόκληση. Το σώμα επιβαρύνεται πολύ και οφείλεις να δώσεις μεγάλη σημασία στην αποθεραπεία του. Η καρδιά σου, οι πνεύμονες, οι μύες, τα οστά, οι αρθρώσεις αλλά και το ανοσοποιητικό και μεταβολικό σου σύστημα επηρεάζονται από την έντονη προσπάθεια και χρειάζονται τον σωστό τρόπο και χρόνο για να επανέλθουν. Αν τρέχεις –στην κυριολεξία –πίσω από τα ρεκόρ ή διαρκώς υπό αγωνιστικές συνθήκες, δεν επιτρέπεις την πλήρη ξεκούραση και αποκατάσταση του οργανισμού σου, οπότε γίνεσαι επιρρεπής σε ασθένειες και τραυματισμούς. Γι’ αυτό ο Πιτ Ρία, γνωστός κόουτς ελίτ δρομέων στις ΗΠΑ, προτείνει μέσω του δρομικού σάιτ Competitor Running να συμμετέχει κανείς (αν το επιθυμεί) σε 4-5 δυνατούς αγώνες κάθε 6-8 εβδομάδες, εφόσον όμως έχει ήδη χτίσει καλή αερόβια ικανότητα και κάνει συνειδητή αποκατάσταση ανάμεσα.
«Αυτό που με ωθεί να συμμετέχω σε πολλούς αγώνες είναι η εμπειρία που κερδίζω» παραδέχεται ο αμερικανός πρωταθλητής Μάικ Γουάρντιαν, μαραθωνοδρόμος και υπερμαραθωνοδρόμος. «Κάθε φορά που τερματίζω, έχω μάθει κάτι καινούργιο για μένα και τη σχέση μου με το τρέξιμο. Κι έτσι συνεχίζω» λέει. Κι έχει δίκιο. Ασε που στον τερματισμό παίρνεις και μετάλλιο!
