Ως αρκτικόλεξο δεν ακούγεται και πολύ εύηχο –δύσκολα θα βρει έτσι την τύχη που ενδεχομένως του αξίζει. Αν όμως το Κίνημα Αλλαγής καταφέρει να μείνει στον αφρό χωρίς συντμήσεις, τότε η Φώφη Γεννηματά και ο Σταύρος Θεοδωράκης θα έχουν αποδείξει ότι τουλάχιστον μια φορά ένα σπίτι χτίστηκε πρώτα από τα κεραμίδια χωρίς να καταρρεύσει αμέσως.

Δεν είναι λίγο αν σκεφτεί κανείς ότι ο τρόπος δεν κοντράρει μόνο με τους νόμους της φυσικής αλλά και με τους λιγότερο ελαστικούς νόμους της πολιτικής. Το Κίνημα Αλλαγής γεννήθηκε αφού είχε επιλεγεί ο αρχηγός του κι ενώ το ιδρυτικό του συνέδριο, η επίσημη πράξη της κυοφορίας δηλαδή, δεν έχει γίνει ακόμη.

Ο τοκετός φαίνεται ότι θα είναι πιο εύκολος απ’ ό,τι περίμενε κανείς. Αλλά τι θα είναι το τελευταίο νεογέννητο του πολιτικού είδους; Κάτι πραγματικά νέο ή ένας γερασμένος Μπέντζαμιν Μπάτον που δεν θα έχει καν την τύχη να μικραίνει όσο περνούν τα χρόνια;

Πιο απλά, πόσο νέα θα ακουστεί μια πολιτική δύναμη που ανακατεύει τα απομεινάρια ενός κόμματος, του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, με το βασικό του σύνθημα την περίοδο της απόλυτης κυριαρχίας του; Μπορεί να βρει θέση στον πολιτικό χάρτη κάτι που προκαλεί τόσο ισχυρούς συνειρμούς με το παρελθόν, ένα παρελθόν εξωραϊσμένο μόνο στον πυρήνα των πασόκων πρώτης γενιάς;

Μένει να φανεί. Κάθε πρόκληση πάντως απέναντι στους νόμους της φυσικής και της πολιτικής είναι υψηλού ρίσκου. Από αυτήν την άποψη, μπορεί να αναγνωρίσει κανείς στη Γεννηματά και τον Θεοδωράκη ότι πήραν τα ρίσκα τους. Κι ότι κατάφεραν έστω και για λίγο να μείνουν κάτω από μια στέγη χωρίς κολόνες, ακόμη κι αν τελικά ένας λάθος μεντεσές στην πόρτα έγινε η αφορμή να καταρρεύσουν τα πάντα.

Τελευταία Νέα