Στο καινούργιο του βιβλίο με τίτλο «WTF» (τα αρχικά των λέξεων what the fuck), o βρετανός δημοσιογράφος Ρόμπερτ Πέστον προσπαθεί να εξηγήσει πώς νίκησε το Brexit τη στιγμή που κανείς από τον στενό κύκλο των εκατό συγγενών και φίλων του δεν το ψήφισε. Το συμπέρασμά του είναι ότι για το οικονομικό αυτό λάθος, που θα κάνει τη Βρετανία φτωχότερη, δεν φταίνε οι αστοιχείωτες μάζες, αλλά οι πολυμαθείς φιλελεύθεροι ηγέτες, άνθρωποι δηλαδή σαν κι αυτόν.
Αυτοί οι ηγέτες υιοθέτησαν μέτρα που ωφελούσαν τους ίδιους αντί για τους απλούς πολίτες. Αυτοί οι φιλελεύθεροι δεν είχαν ποτέ χρήματα για να βοηθήσουν εργοστάσια που έκλειναν και ανθρώπους που έβγαιναν στην ανεργία, ξαφνικά βρήκαν όμως όταν χρειάστηκε να σώσουν τις τράπεζες. Κλεισμένοι στα γκέτο τους, έχασαν κάθε επαφή με τον λαό. Κι ύστερα ξαφνιάστηκαν επειδή ο λαός παράκουσε τη γραμμή τους.
Η φιλελεύθερη, κατ’ ουσία ή κατ’ όνομα, ελίτ της Ελλάδας τιμωρήθηκε για τα λάθη της χωρίς να χρειαστεί ευτυχώς ένα Grexit. Και το μεγαλύτερο τίμημα, όπως συνέβη και σε άλλες χώρες, το πλήρωσε η Κεντροαριστερά. Η ίδια αυτή παράταξη δηλαδή που, χωρίς να αποκηρύσσει το παρελθόν της, αποπειράται σήμερα με πρωτότυπες, αλλά επιτυχημένες μέχρι στιγμής διεργασίες, να διευρυνθεί και να αναγεννηθεί.
Αν τα τρυφερά ενσταντανέ της Γεννηματά με τον Θεοδωράκη εκ πρώτης όψεως μπορεί να αιφνιδιάζουν, ο ρόλος του επικεφαλής του Ποταμιού –όπως άλλωστε και του δημάρχου Αθηναίων –σε αυτή την πορεία είναι καταλυτικός. Οχι μόνο επειδή αποπασοκοποιεί σε έναν βαθμό το εγχείρημα. Αλλά και επειδή του προσδίδει στοιχεία που χρειάζεται απαραιτήτως και επειγόντως. Επειδή βάζει στον βλαστό του ένα ευρωπαϊκό και οικολογικό μπόλι, ώστε να γίνει πιο σύγχρονο και πιο δυνατό.
Πράγματι, ο Σταύρος δεν έχει την όψη ηττημένου. Την ώρα που το κίνημα που ίδρυσε εξαφανίζεται από τις δημοσκοπήσεις, εκείνος επισκέπτεται σήμερα το Βερολίνο για να συναντηθεί με τον αρχηγό των Πρασίνων και σε λίγες ημέρες το Παρίσι για να παραστεί στη διεθνή σύνοδο για το κλίμα. Την ώρα που κάποιοι ηγετίσκοι παραπονούνται επειδή δεν ρωτήθηκαν για το νέο όνομα της παράταξης, εκείνος αφήνει πίσω του τα συντρίμμια και καβαλάει ήδη το άλογο για την επόμενη περιπέτεια. Ή το επόμενο όνειρο.
Είναι αλήθεια ότι με τον τρόπο αυτό αποφεύγει την αυτοκριτική. Στο συνέδριο του νέου φορέα δεν θα χρειαστεί να δώσει εξηγήσεις για τον συγκεντρωτισμό του ή για τις επιλογές του αφού δεν θα διεκδικήσει καν την ηγεσία. Την ερώτηση «τι διάολο» δείχνει να την παρακάμπτει. Στο κάτω-κάτω όμως δεν κυβέρνησε, όπως έκαναν τα βρετανικά κόμματα τα οποία επικρίνει ο Πέστον ή το ΠΑΣΟΚ για το οποίο δέχεται κάθε τόσο επιθέσεις η Γεννηματά. Μόνο θετική προσφορά έχει να επιδείξει στον τόπο το Ποτάμι. Αρκετά με την κάθαρση, καιρός για δημιουργία.