Χ-άσμα χ-ασμάτων: ο Κανένας

Παραμένουμε σίγουροι

κυρίως

για όσα υπόκεινται

στην αρχή της αβεβαιότητας

Ελ. Λιντζαροπούλου, Η αναιδής σκιά

Ποια είναι τα όρια του αντι-ρεαλισμού;

Ο σουρεαλισμός θα πούνε μερικοί. Ο αντι-δημοκρατισμός θα ισχυριστούν άλλοι. Ο υποπολιτισμός, η ιδεοληψία, η νεοφοβία και τόσα άλλα θα προβάλουν οι περισσότεροι. Οπως και να προσεγγίσει κάποιος το θέμα, ένα είναι το βέβαιο:

Ζούμε την πραγματικότητα σαν νά ‘μαστε άλλοι/αλλού/άλλοτε, μέσα σε μία ιδεολογική θολούρα και κοινωνική παραλυσία. Εχοντας απολέσει ακόμα και το ένστικτο επιβίωσης, καλλιεργούμε σταθερά το σύνδρομο της γενικευμένης καχυποψίας και πέφτουμε και οι ίδιοι στην παγίδα «του κακού πεπρωμένου».Την κοπανάμε από την πραγματική ζωή και κρυβόμαστε στα μη-αεροστεγή αφηγήματα. Χωρίς κοινωνική ταυτότητα και δίχως αίσθηση εθνικής αποστολής φοβόμαστε ακόμα και να κάνουμε όνειρα [ίσως για να μην αυτοενοχοποιηθούμε που δεν κάνουμε τίποτε για να πραγματοποιηθούν] και αναλισκόμαστε σε συνωμοσιολογίες που μας επιτρέπουν να βγούμε από το κάδρο της ευθύνης.

Το χάσμα ανάμεσα στο Κράτος και τους πολίτες διευρύνεται και φοβάμαι ότι αν δεν προσέξουμε μέσα στη μαύρη τρύπα θα πέσει πρώτη η Δημοκρατία μας. Γιατί όταν η Δημοκρατία στρέφεται κατά του [κακού] εαυτού της και η Αριστερά ομφαλοσκοπεί [για μια έντιμη συνέργεια με τη Σοσιαλδημοκρατία] ο πολίτης χάνει και τις τελευταίες ελπίδες του για μια ριζική Αλλαγή. Πρέπει συνεπώς ν’ αποκόψουμε οριστικά τον ομφάλιο λώρο που μας δένει με την[μπλε, πράσινη, κόκκινη] πελατειακή σχέση, τη διαφθορά [των Μεγάλων παικτών αλλά και της παρέας], την ανομία [της «καλής βίας» και της μικρής επιβίωσης] και ν’ αποτινάξουμε τον κατασκευασμένο φόβο ότι κάποιοι μόνο γνωρίζουν την αλήθεια, κάποιοι είναι μόνον ικανοί να μας σώσουν. Θέλω να πιστεύω ότι αυτή τη φορά, λόγω της σκληρής πραγματικότητας, των διαψευσμένων οραμάτων, των εκ-πεσόντων αρχηγών του παλαιού δικομματισμού αλλά και λόγω του θυμού, οι έλληνες πολίτες θα υπερβούν τα ψευτο-διλήμματα και θ’ απαιτήσουν μια γνήσια θεσμική επανίδρυση του πολιτικού συστήματος με το οριστικό κλείσιμο των παθογενειών της Μεταπολίτευσης.

Οι παντός χρώματος έχοντες, οι [καπιταλιστικώς ή κομμουνιστικώς] κατέχοντες, οι παρέχοντες πολιτικο-ηθική κάλυψη σε κάθε εξουσία και οι [ανασφαλείς, βολεμένοι ή αδιάφοροι] απέχοντες έχουν γίνει ένα κουβάρι που [εξακολουθεί] να ζει με το ιδεολόγημα του αυτόματου πιλότου διάσωσης της χώρας [ή έστω, του εαυτού τους].

Μήπως έφτασε η ώρα ένα νέο μοντέλο Διακυβέρνησης να κόψει αυτό τον σαθρό γόρδιο δεσμό που μας δένει με το άρρωστο παρελθόν, όπου όλοι γνωρίζουμε τους ασθενείς και την ασθένεια αλλά κανένας δεν αναγνωρίζει τον θεράποντα γιατρό;

ΥΓ1. «Ορθωσε επάλξεις. Αυτοεγκλείστηκε.

Ωστόσο είναι βέβαιος

πως μια πόρτα είναι αφύλακτη» [Μίμης Χριστοφιλάκης, Τοπία Ενδοχώρας]

ΥΓ2. Κίνδυνος για την Αριστερά: ο Κύκλωπας ΚΑΝΕΝΑΣ τρώει τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του κι έτσι δεν θα φτάσουν ποτέ στην Ιθάκη.