Το ξύλο που έριξαν οι οπαδοί του ΠΑΟΚ στους Πακιστανούς στην Ομόνοια έτυχε θερμότατης υποδοχής στα social media από οπαδούς όλων των ομάδων. Θα έλεγε κανείς ότι οι οπαδοί γίνονται αδέλφια όταν διοχετεύουν τον φανατισμό τους εναντίον άλλων φανατικών. Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε οπαδούς του ποδοσφαίρου να δέρνουν οπαδούς θρησκείας (επιπλέον λόγος για περισσότερο ξύλο ότι ήταν και Πακιστανοί) και να παίρνουν τα εύσημα από άλλους οπαδούς ποδοσφαίρου, διαφορετικών όμως ομάδων, με τους οποίους θα πλακωθούν όταν οι ομάδες τους θα τεθούν αντίπαλες. Εντάξει, λογικό.

Στην πραγματικότητα, πάντως, υπάρχει κάτι που ενώνει όλους τους οπαδούς.

Ποδοσφαιρικούς, θρησκευτικούς, πολιτικούς κ.λπ. Τους ενώνει η φτώχεια, η απόλυτη απουσία ενός σκοπού στη ζωή, η περιπλάνηση σε έναν βίο που ψάχνει εναγωνίως νόημα. Η κρίση προφανώς επέτεινε το πρόβλημα και ενίσχυσε τα άλλοθι.

Το «οπαδικό κίνημα» ως έννοια είναι ένα από τα μεγαλύτερα παραμύθια στις σύγχρονες κοινωνίες. Στην πραγματικότητα, οι κερκίδες των φανατικών δεν έχουν καμία συνοχή, καμία συντροφικότητα. Το ίδιο και τα τζαμιά. Οι εκκλησίες, τα κομματικά μαντριά. Ο καθένας βιώνει την «πίστη» ατομικά, όχι ομαδικά. Στο δικό του προσωπικό συμφέρον αναφέρεται, στο δικό του προσωπικό πρόβλημα ψάχνει διέξοδο. Πάντως, μία λύση για την πληγή του φανατισμού θα ήταν να βρεθούν κάποτε σε ένα τεράστιο πεδίο μάχης οι φανατικοί όλων των ομάδων, των ιδεολογιών και των θρησκειών και να λύσουν τις διαφορές τους μέχρι αλληλοεξόντωσης και του τελευταίου. Σε αυτά δεν χωράνε οπαδικά.

Τελευταία Νέα