Αναζήτηση
Nα ‘χουν τρεις και τέσσερις παίκτες στην εθνική ομάδα ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ και ο Αρης, πάει στα κομμάτια, που λένε…
Αλλά, διάβολε, να μοστράρει τόσους ο Φιλαθλητικός Ζωγράφου, αυτό είναι από τα άγραφα! «Τρεις; Λάθος κάνεις. Μαζί με τον Γιάννη είναι τέσσερις και εάν έμενε μαζί μας πέρυσι ο Κώστας, που δεν έπαιξε στο κολέγιο, τότε θα είχαμε μια πεντάδα διεθνών» υπογραμμίζει με καμάρι ο αφανής εργάτης-προπονητής Τάκης Ζήβας, που βρίσκεται στο ίδιο μετερίζι και διακονεί την ομάδα με απαράλλακτο μεράκι εδώ και είκοσι χρόνια!
Σαν όνειρο
Οι τρεις από τους δώδεκα παίκτες που αγωνίστηκαν κόντρα στο Ισραήλ είναι γέννημα θρέμμα του Φιλαθλητικού: ο Νίκος Γκίκας, ο Χρήστος Σαλούστρος και ο Θανάσης Αντετοκούνμπο.
Στάθηκαν σούζα στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου, «και εκείνη τη στιγμή ρίχναμε λοξές ματιές ο ένας στον άλλον και νιώθαμε την ίδια ανατριχίλα να μας διαπερνάει σύγκορμους» καταφάσκει ο Σαλούστρος. «Αισθανθήκαμε σαν να ζούμε όνειρο που δεν διανοούμαστε καν να το δούμε στον ύπνο μας όταν ήμασταν μικροί. Τότε ο Γιαννάκης ήταν ένα πιτσιρίκι πιο κοντό από μένα, που τριγύριζε σαν σβούρα ανάμεσά μας. Ηταν απλώς ο μικρός αδελφός του Θανάση και τον είχαμε για να κουβαλάει τις μπάλες…».
Στα χρόνια που πέρασαν, τα μέλη εκείνης της ομάδας έπειτα από διάφορες περιπλανήσεις έχουν σκορπίσει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα: ο Γιάννης στο ΝΒΑ, ο Θανάσης στον Παναθηναϊκό, ο Σαλούστρος και ο Γκίκας στον Προμηθέα Πατρών, ο Καμπερίδης στην ΑΕΚ και πάει λέγοντας…
Ο μόνος από εκείνη τη σπουδαία φουρνιά που έμεινε στον Φιλαθλητικό για να φυλάει τις Θερμοπύλες είναι ο Μπάμπης Σαμοθράκης και –όπως σχολιάζει ο Σαλούστρος –«λυπάμαι πολύ που ο Μπάμπης δεν έκανε το άλμα, γιατί ήταν αυτός που το άξιζε περισσότερο έπειτα από εκείνο το ματς…».
Εδώ ήρθαμε, που λένε και στο σινεμά: σε εκείνο το ματς, που τους έχει σημαδέψει όλους…
Οι δείκτες του ρολογιού είναι ακόμα σταματημένοι στις 27 Απριλίου 2013. Σάββατο κι απόβραδο στις Αδάμες, τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος της Α2. Ο Φιλαθλητικός ηττήθηκε στην τρίτη παράταση από τη Νέα Κηφισιά με 89-81 και έμεινε τρίτος στην τριπλή ισοβαθμία με Νέα Κηφισιά και Αίολο Τρικάλων.
Την ώρα που οι λυτρωμένοι γηπεδούχοι πανηγύριζαν την τέταρτη άνοδό τους σε πέντε χρόνια, οι ηττημένοι αναλύονταν σε λυγμούς για τη χαμένη ευκαιρία που έμελλε να είναι η τελευταία του κοινοβίου τους. «Εχουν περάσει τεσσεράμισι χρόνια από τότε και ακόμη με στοιχειώνει το άστοχο σουτ στη λήξη της κανονικής διάρκειας» ανατρέχει με ενοχικό ύφος σε εκείνο το μοιραίο θρίλερ ο Σαλούστρος. «Η ομάδα δεν ανέβηκε στην Α1, αλλά εκείνη η ήττα, οι κλαυθμοί και οι οδυρμοί, μας ατσάλωσαν, μας έσπρωξαν στα ανώτερα στρώματα και από παιδιά μέσα σε ένα απόγευμα μας έκαναν άντρες»…
Στα ίδια μέρη
Την προπερασμένη Κυριακή, παραμονή της πρώτης συγκέντρωσης της Εθνικής, ο Σαλούστρος και ο Γκίκας ανέβηκαν στην Αθήνα και είδαν τη ζωή τους να ξαναπερνά από μπροστά τους εν είδει déjà vu. «Πήγαμε στις Αδάμες και παρακολουθήσαμε τον αγώνα Κηφισιά – Φιλαθλητικός, αυτή τη φορά στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής. Με το που είδαμε τον Τάκη Ζήβα να κάθεται στον ίδιο πάγκο, του είπαμε να σηκωθεί γιατί δεν μας φέρνει γούρι. Οντως ξαναχάσαμε»!
Εκείνη την εποχή της αθωότητος, ο μικρός Γιαννάκης δεν είχε να φάει. Μια μέρα είδε τον Χρήστο να βγάζει μια μπανάνα από την τσάντα του και του είπε «Σαλού, δώσε μου λίγη». Ο Σαλούστρος του την έδωσε όλη και από την επόμενη μέρα στην τσάντα του κουβαλούσε μπανάνες, μήλα και ταπεράκια με ό,τι είχε μαγειρέψει η μαμά του για να λιγδώσει το αντεράκι όλου του Αντετοκουνμπαίικου!
