Οι ιστορικοί δεν συμπαθούν την υπόθεση «τι θα είχε γίνει εάν…» –μάλλον επειδή η Ιστορία γράφεται μόνο μια φορά και δεν ξαναγράφεται. Δύσκολα όμως μπορεί να αποφύγει κανείς τον πειρασμό: τι θα είχε γίνει εάν ένας υπουργός της προηγούμενης κυβέρνησης είχε υπερασπιστεί τους πλειστηριασμούς κατοικιών ως αναπτυξιακό εργαλείο, τους είχε συνδέσει με την υγεία των τραπεζών και είχε αποδώσει σε αυτούς κοινωνικό όφελος; Πόσο αντιπολιτευτικό μένος θα είχε προκαλέσει μια τέτοια δήλωση, πόσο αντικυβερνητικό όξος θα είχε χυθεί;
Κι όμως. Επιχειρώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ο υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ προέβη σε αυτή την απίστευτη, ακόμη και για τα νεοφιλελεύθερα μέτρα, δήλωση χωρίς να προκαλέσει την μήνιν ούτε ενός από τους άλλοτε αγανακτισμένους συντρόφους του. Αντίθετα, ο υπουργός Δικαιοσύνης επιτέθηκε λυσσαλέα στους πρώην συντρόφους επειδή διαμαρτύρονται για τους πλειστηριασμούς. Και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, επιμένοντας στο δικό του βιολί, έφτασε στο σημείο να υποστηρίξει ότι δεν είναι αναγκαίο κανένα μέτρο προστασίας της κατοικίας.
Αντί της απολογίας η κυβέρνηση επέλεξε τον κυνισμό, αντί της ταπεινής στάσης την επιθετικότητα, αντί της μεταμέλειας την παραδοξότητα. Επέλεξε να στριμώξει την πραγματικότητα των πλειστηριασμών σε μια επιχειρηματολογία που δεν αντέχει σε καμία λογική. Και φυσικά απέτυχε. Αυτό που πέτυχε αντίθετα είναι να εκθέσει το πραγματικό της πρόσωπο, αυτό της πάση θυσία παραμονής στην εξουσία. Τα βιολιά όμως παραείναι φάλτσα για να βρουν ευήκοα ώτα. Τα υπόλοιπα θα τα γράψει η Ιστορία.
