Το πρόβλημα ήταν φανερό ακόμη και την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας βρισκόταν στο βήμα της Βουλής: κάθε απάντηση δημιουργούσε μεγαλύτερα κενά και περισσότερες ερωτήσεις για το μυστήριο ταξίδι του κυβερνητικού καραβανιού στην αραβική έρημο. Οπως και κάθε επιχείρημα, κάθε προσπάθεια του Πρωθυπουργού να βρεθεί υπόλογη η αντιπολίτευση ή να υποβαθμιστεί το ζήτημα. Η κυβέρνηση δείχνει εγκλωβισμένη σε μια πρέσα που σφίγγει καθημερινά όλο και περισσότερο. Η επιχείρηση διαφυγής μέσω Ευρωκοινοβουλίου ή της Επιτροπής Εξοπλιστικών της Βουλής προέκυψε όταν η συζήτηση ξέφυγε από το πολιτικό πεδίο και άρχισε να κινείται σε ποινικούς δρόμους. Αν δεν υπάρχει συμφωνία, η υπόθεση κλείνει, ακόμη κι αν η σκόνη αργήσει να κατακαθήσει. Συνεπώς, η κυβερνητική πλειοψηφία –και πρωτίστως ο Πάνος Καμμένος –δεν ενδιαφέρεται πλέον μόνο για τον πολιτικό αντίκτυπο. Είναι μια πλευρά της αραβικής θύελλας που βραχυκυκλώνει το Μαξίμου, όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνεται η αντιπολίτευση. Εξού και ο Μάκης Βορίδης προχώρησε και σε μια δικονομική παρέμβαση, την ώρα που η κυβέρνηση περίμενε το ψήφισμα από τις Βρυξέλλες: «Τα αδικήματα συντελούνται και από την απόπειρα».

Εάν στην Πειραιώς βλέπουν Ειδικά Δικαστήρια στον ορίζοντα, ένα αίτημα για σύσταση εξεταστικής επιτροπής είναι το λιγότερο που θα πρέπει να περιμένουν προσεχώς σε Μαξίμου και «Πεντάγωνο». Η ακύρωση μιας σκοτεινής συμφωνίας ως κίνηση που γιατρεύει όλες τις πληγές δεν είναι πρωτόγνωρο εγχείρημα. Ο Κώστας Καραμανλής τον Οκτώβριο του 2008 ήταν σχεδόν βέβαιος ότι, εξαγγέλλοντας την αναστροφή των αγοραπωλησιών, είχε ξεμπλέξει με το Βατοπέδι. Τα «αμαρτωλά» συμβόλαια ακυρώθηκαν, αλλά η δικαστική διερεύνηση δεν σταμάτησε, ενώ απολογούμενος για τις «ιερές μπίζνες» ο Καραμανλής έφθασε ώς τις εκλογές. Στην αξιωματική αντιπολίτευση αρκετοί σήμερα ζυγίζουν τα 300.000 βλήματα όπως το νερό της λίμνης Βιστωνίδας και τον μεσάζοντα της Αραβίας ως τον ηγούμενο Εφραίμ του Αλέξη Τσίπρα –με τη συνδρομή Καμμένου.

Το φθινόπωρο του 2008 ο Γιώργος Κυρίτσης περίμενε στο μπρίφινγκ τον Θόδωρο Ρουσόπουλο με πολεμική εξάρτυση. Ο τότε πολιτικός συντάκτης της «Αυγής» εμφανιζόταν αμείλικτος μπροστά σε σκανδαλώδεις υποθέσεις που έφεραν φαρδιά πλατιά την κυβερνητική υπογραφή. Ενδεχομένως με την ίδια αυστηρότητα και ειρωνική διάθεση θα περίμενε και σήμερα τον Δημήτρη Τζανακόπουλο στο μπρίφινγκ –αν δεν έπρεπε να σχεδιάζουν μαζί μια γραμμή κυβερνητικής άμυνας. Από μια οπτική, οι αντιδράσεις του βουλευτή της Β΄ Αθήνας αναδεικνύουν τις τελευταίες ημέρες το βαθύτερο πρόβλημα της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα: δεν είναι μόνον το παρελθόν που εκδικείται (για λόγια και κινήσεις), αλλά και η αδυναμία να σχεδιάσει μια πορεία, φορτωμένος έναν εταίρο που για πολλούς στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ασήκωτος. Ο Κυρίτσης, ως επίλεκτο μέλος των 53, προτιμά τον Φίλη, ζητώντας να ακυρωθεί η πώληση πολεμικού υλικού στο Ριάντ επειδή μπορεί να στοχεύει τα απισχνασμένα παιδιά της Υεμένης, ενώ καταγγέλλει για εγκληματική ανευθυνότητα όσους έδωσαν εντολή στα ΜΑΤ να πνίξουν με δακρυγόνα το Ειρηνοδικείο της Λουκάρεως.

Ο βουλευτής προφανώς αντιλαμβάνεται ότι οι πλειστηριασμοί είναι άλλη μια πέτρα που τραβάει στον βυθό την κυβερνώσα Αριστερά –και οι διαφοροποιήσεις πρέπει να είναι ευδιάκριτες, ακόμη κι αν συγκρούονται με τα επιχειρήματα του Ευκλείδη Τσακαλώτου. Η εικόνα διχασμού στην ομάδα των 53 δείχνει αναπόφευκτη, αλλά σίγουρα αντέχεται και προκρίνεται, εάν πρέπει να διασωθούν τα προσχήματα μαζί με κάποια ψήγματα αριστερού αφηγήματος. Η διαμαρτυρία του Κυρίτση και άλλων οργισμένων συντρόφων μπροστά στον τηλεοπτικό φακό θα δυναμώνει μόνον ως σωσίβιο της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου.

Τελευταία Νέα