Δεν υπήρξαν ίσως τοξικότερες εκδοχές της πολιτικής από τις σημερινές. Ούτε όμως και τόσες παθολογικές αρρυθμίες στην άσκηση της εξουσίας. Οπόταν η χώρα ελαύνει πλησίστια προς ανάλογες περιπέτειες. Με την πόλωση να παροξύνεται. Και τις αντιθέσεις ν’ αποκτούν διαστάσεις διχαστικών ρήξεων. Ως εν πολλοίς μη αναστρέψιμες υποτροπές. Των οποίων τα παράγωγα θα επιτείνονται από την συγκυριακώς ανελισσόμενη χρεοκοπική κρίση.
Ενδεχομένως «θα ήταν μικρό το κακό», εάν σ’ αυτές τις πεσιμιστικές σημάνσεις δεν συνάπτονταν κάποιοι άλλοι προφανείς και μείζονες εξωγενείς κίνδυνοι: αφενός ως απόρροια κλιμακούμενων επιθετικών βλέψεων εις βάρος της γεωγραφικής ακεραιότητος της χώρας και των κυριαρχικών της δικαιωμάτων. Και αφετέρου ως αποτέλεσμα δραστικών (και κυρίως δραματικών) περιφερειακών μεταλλάξεων. Οι οποίες αναπαράγουν συνθήκες ρευστότητος και τείνουν να διαμορφώσουν ένα εντελώς νέο γεωστρατηγικό περιβάλλον.
Αυτές οι εν πολλοίς «εν θερμώ» εξελίξεις προκαλούν αποσταθεροποιητικές τάσεις και οδηγούν σε όντως αχαρτογράφητες προοπτικές. Κι αυτό επηρεάζει αρνητικότερα τους πιο αδύνατους παίκτες, που τελικά μπορεί «να πληρώσουν το μάρμαρο». Ως η ενδεής πανίδα στα πόδια ελεφάντων που αλληλομαχούν. Κάτι ακριβώς που θέλουμε ή ου, μας διαλαμβάνει. Καθώς εφάπτεται ζωτικών εθνικών ζητημάτων. Και καθώς συνάπτεται προς έωλη κι εκδηλωμένη όμορη κακοβουλία. Εξ Ανατολών. Και από Βορράν. Πέραν λοιπόν από τα έως και αδυσώπητα δεδομένα της οικονομικής ολισθήσεως, επενεργούν αρνητικά και αυτές οι εκτός εμβελείας κι ελέγχου μας παράμετροι.
Που συνιστούν ουσιαστικά την άλλη και «μεγάλη εικόνα» του ελληνικού προβλήματος. Και μάλιστα τη στιγμή που μας παρέχεται συγκυριακά η ευκαιρία για νέες και ιστορικής βαρύτητας στρατηγικές συνάψεις. Οπως η πολυεπίπεδη με το Ισραήλ. Και όπως ομοίως με την Αίγυπτο. Που αυτή τη στιγμή αποτελούν αποφασιστικούς περιφερειακούς παράγοντες. Αλλά και κάποιες έστω και δευτερεύουσες χώρες. Με τις δυναμικές που αναδύονται από τα ενεργειακά κοιτάσματα της ανατολικομεσογειακής λεκάνης.
Εάν ακριβώς αυτά τα δεδομένα και οι αυτονόητες συνιστώσες τους δεν προσεγγισθούν άμεσα, είτε θα μας παρακάμψουν είτε και θα μας κάμψουν! Γιατί «οι καιροί ου μενετοί». Με απευκταίο ενδεχόμενο: να καθηλωθούμε στα ίδια μας τα αδιέξοδα.
Εάν αυτές οι πεσιμιστικές σημάνσεις συνιστούν φοβική διάγνωση, αναγκαίο είναι να συνεπισημανθούν και οι προσφερόμενες υπερβάσεις. Διαπιστώνοντας ότι: αυτές οι επάλληλες καλπάζουσες εξελίξεις απαιτούν τομές. Και ανάλογη γενναιόφρονα διαχείριση από το σύνολο πολιτικό σύστημα. Προκειμένου να διατυπωθούν πολιτικές προτάσεις και να ιχνηλατηθούν σωστικές υπερβάσεις. Που εάν δεν θέλουμε να εμπαίζομεν εαυτούς και αλλήλους, απαιτούν πάνω απ’ όλα: ουσιαστική απεξάρτηση από ιδεοληπτικά σύνδρομα. Πέραν κομματικών αγκυλώσεων, παραταξιακών περιχαρακώσεων και συναπορρέοντος αυτοεγκλωβισμού. Κι αυτό σημαίνει ουσιαστικά συνειδητές ανατροπές. Με όρους αναιρέσεως των έως κι εμφυλιοπολεμικών διαγκωνισμών. Και συγκλίσεως σε ό,τι ανακύπτει ως «κοινός τόπος». Μόνον έτσι μπορεί όχι απλώς ν’ αναταχθούν αναιμικές δυνατότητες, αλλά και να επανακάμψουν δείκτες στρατηγικής αξιοπιστίας. Ως εκ των ων ουκ άνευ διαπιστευτήρια σ’ αυτό το αναδυόμενο περιβάλλον. Και ως αξιόλογοι αμυντικοί συντελεστές μπροστά στις ορατές «διά γυμνού οφθαλμού» επιβουλές.
