Αυτή τη φορά οι προθέσεις δεν είναι καν καλές. Αλλά ο δρόμος του κοινωνικού μερίσματος φαίνεται να οδηγεί και πάλι εκεί: στην Κόλαση. Ή, ακόμη χειρότερα, στη ματαίωση της ελπίδας για τους πολλούς πολίτες των οποίων οι αιτήσεις απορρίπτονται για τυπικούς λόγους. Οι επικοινωνιακές προθέσεις της κυβέρνησης σκόνταψαν σε εκείνον τον βαθύ και ανελαστικό πυρήνα του κράτους, σε μια άτεγκτη γραφειοκρατία, η επικράτεια της οποίας αρχίζει από εκεί ακριβώς όπου τελειώνει εκείνη της λογικής.
Κάπως έτσι έχουν απορριφθεί οι έξι στις δέκα αιτήσεις –ανάμεσα σε αυτές και πολλών που ουσιαστικά είναι δικαιούχοι. Και κάπως έτσι, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μοιάζει να έδωσαν μια ελπίδα μόνο και μόνο για να τη σκοτώσουν. Να υποσχέθηκαν σαν καλοί ηγεμόνες έναν χριστουγεννιάτικο μποναμά για να μη φτάσει ποτέ η ελεημοσύνη τους στο απλωμένο χέρι, να δημιούργησαν μια αγιοβασιλιάτικη προσδοκία για να γίνει θρύψαλα προτού καν έρθουν οι καλικάντζαροι.
Ηταν ούτως ή άλλως αμφίβολο εάν η κυβέρνηση θα έπαιρνε κάτι πίσω από αυτούς στους οποίους έδωσε, μια περίοδο χάριτος για το επόμενο διάστημα ή, στην καλύτερη περίπτωση, την ψήφο τους. Η ιστορία έχει δείξει ότι η πολιτική του μποναμά δεν αποδίδει εκλογικά, ελάχιστα εκτίμησαν οι ευεργετηθέντες στο παρελθόν τις κυβερνήσεις με τα δώρα. Είναι απείρως πιο εύκολο πάντως να υποθέσει κανείς τι θα εισπράξει από εκείνους στους οποίους έδωσε ελπίδα για να τους γεμίσει με ακόμη περισσότερη απελπισία. Με την αίσθηση ότι τα ψιλά του πρωθυπουργικού σποτ είναι η πραγματικότητα που δεν αλλάζει. Και ο πάγκος της λαϊκής με τα ψάρια η πραγματικότητα που δεν θα ζήσουν.
