Το ΕΣΡ προκήρυξε κατά το Σύνταγμα μια διαδικασία παραχώρησης τηλεοπτικών αδειών. Μια χαρά.
Κάποιοι θα διεκδικήσουν τις άδειες. Κάποιοι θα αμφισβητήσουν πλευρές της διαδικασίας. Κάποιοι θα κερδίσουν. Κάποιοι θα προβάλουν ενστάσεις.
Κανονικά και νόμιμα πράγματα. Στο τέλος η Δικαιοσύνη θα κρίνει. Οταν κρίνει.
Ούτως Ή άλλως το Συμβούλιο της Επικρατείας αποφάνθηκε πέρυσι ότι κατά το Σύνταγμα αυτή είναι δουλειά του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης και κανενός άλλου. Οποιος θεωρήσει ότι θίγεται από το ΕΣΡ θα προσφύγει στα δικαστήρια να αναζητήσει το δίκιο του –πάλι κατά το Σύνταγμα…
Κανείς άλλος δεν έχει να ανακατεύεται.
Σωστό; Σωστό. Μήπως λοιπόν θα μπορούσε κάποιος να το πει και του Παππά;
Ο οποίος όχι μόνο ώθησε την κυβέρνηση στον περσινό εξευτελισμό αλλά επανεμφανίστηκε τώρα να πανηγυρίζει –για άγνωστους λόγους…
Κι αν θέλει να πανηγυρίσει, κανένα πρόβλημα. Μπορεί να χρειάζεται τόνωση η ψυχολογία του μετά τον Καμμένο.
Αλλά για τους άλλους τι τον νοιάζει αν πανηγυρίζουν κι αυτοί;
«Να διατρανώσουν όλοι τη στήριξή τους στο ΕΣΡ» ζητάει ο Παππάς. Και η «Αυγή» από κοντά συμπληρώνει «σιγή ιχθύος από τα κόμματα για την προκήρυξη των τηλεοπτικών αδειών».
Γιατί όμως να μιλήσουν τα κόμματα εκεί που δεν τους πέφτει λόγος; Για τη φιγούρα;
Εξ όσων γνωρίζω τα κόμματα έκαναν ό,τι είχαν να κάνουν. Πρώτα προειδοποίησαν τον Παππά ότι θα εξευτελιστεί. Δεν τους άκουσε.
Υστερα έφτιαξαν ένα κανονικό ΕΣΡ αποκλείοντας διάφορους «φυτευτούς» του Παππά.
Μετά του είπαν να μη λέει ανοησίες ότι δήθεν ο νόμος του δεν κρίθηκε αντισυνταγματικός. Πάλι δεν τους άκουσε.
Ο νόμος έγινε τελικά κουρελόχαρτο με την ψήφο όλων σχεδόν των κομμάτων. Ακόμη και τον φόρο τηλεόρασης αναγκάστηκε να μειώσει από το 20% στο 5%.
Τώρα δεν έχουν παρά να αφήσουν το ΕΣΡ, το ΣτΕ και τα δικαστήρια να προχωρήσουν τη διαδικασία. Ο,τι κι αν βγει, όπως κι αν βγει, όποτε βγει.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη προσφορά και της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης στη δημοκρατία: να μην ανακατεύονται εκεί που δεν τους σπέρνουν!
Ισως ρωτήσετε. Και τότε πώς θα παρεμβαίνει ο κάθε υπουργός; Ποιους θα πιέζει, θα εκφοβίζει και θα εκβιάζει η (όποια) κυβέρνηση;
Δεν χρειάζεται, απαντώ εγώ. Οι τηλεοράσεις θα κάνουν τη δουλειά τους. Κι οι πολιτικοί τη δική τους.
Αν θυμάμαι καλά τόσον καιρό μάς έχουν ζαλίσει τον έρωτα ότι οι πολιτικοί δεν χρειάζονται νταβατζήδες. Και έχουν απόλυτο δίκιο!
Ε λοιπόν ούτε οι τηλεοράσεις χρειάζονται νταβατζήδες –αλλά ούτε και νταβατζιλίκια!
