Ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών όταν δεν εκδηλώνουν την ημιμάθειά τους με ακατανόητες ιστορίες για «φυματικές σαρανταποδαρούσες» και δεν λαϊκίζουν με πασίγνωστες λαϊκές παροιμίες, ανασύρουν τη μαγική λέξη «επένδυση». Και πράγματι, για να περάσουμε από την ύφεση στην ανάπτυξη χρειάζονται μεγάλες επενδύσεις, που θα δραστηριοποιήσουν στον περίγυρό τους μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και θα αυξήσουν την απασχόληση.
Είδαμε, όμως, στα δύο πρώτα κείμενά μας, ότι η πραγματικά ασκούμενη οικονομική πολιτική είναι δέσμια της κομμουνιστικής προέλευσης ιδεοληψίας. Οι μεγάλες επενδύσεις μπορούν να γίνουν μόνο από πολυεθνικές, που διαθέτουν ρευστότητα ή μπορούν να την αποκτήσουν κινητοποιώντας τραπεζικά δάνεια και επενδυτικές διεθνοποιημένες εταιρείες του μεγάλου κεφαλαίου. Αυτές δηλαδή ακριβώς που είναι ο ιδεολογικός και πολιτικός εχθρός της κυρίαρχης στον τόπο μας «πρώτη φορά Αριστεράς».
Η επανειλημμένη υπονόμευση της εξόρυξης χρυσού από την Eldorado στη Χαλκιδική και της αξιοποίησης του πρώην αερολιμένα Ελληνικού είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Η υπονόμευση αυτή γίνεται από τα επί μέρους υπουργεία, προφανώς όμως με την ανοχή του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος που άλλα λέει και άλλα κάνει.
Αποδείξαμε στα προηγούμενα κείμενά μας ότι η «ταξική» οικονομική πολιτική της σημερινής κυβέρνησης εξ ορισμού δεν μπορεί να οδηγήσει σε μεγάλες επενδύσεις. Αυτές μπορεί να γίνουν μόνο από το μεγάλο διεθνοποιημένο κεφάλαιο. Αλλά και ο έμμεσος και πιο αργόσυρτος τρόπος ανάπτυξης, που θα στηρίζεται σε παραδοσιακές πρακτικές της ελληνικής κοινωνίας, έχει αποκλειστεί από την κυβέρνηση Τσιπρανέλ. Συστηματικά φτωχοποιείται και βαθμιαία εξαθλιώνεται η μεσαία αστική τάξη. Και υποτίθεται ότι ενισχύεται οικονομικά με «κοινωνική πολιτική», δηλαδή παροχές που έχουν τον χαρακτήρα ελεημοσύνης για προφανείς ψηφοθηρικούς σκοπούς, το οικονομικό και κοινωνικό περιθώριο. Δηλαδή το 20% των μισθωτών, που φορολογούνται ανελέητα έμμεσα και άμεσα και που καταναλώνει το σύνολο των εισοδημάτων του. Αυτή η πολιτική οδηγεί στην αύξηση των εισαγωγών ειδών πρώτης ανάγκης και αποσταθεροποιεί την οικονομία. Είναι αδιέξοδη από την ίδια της τη φύση.
Η ελληνική κοινωνία ήταν από την εποχή της δημιουργίας του νέου ελληνικού κράτους μια μικροαστική κοινωνία, που είχε ελάχιστα περιθώρια αποταμίευσης. Αλλά και αυτά τα ελάχιστα περιθώρια έπαιρναν τη μορφή κυρίως επενδύσεων στην αγορά γης και την ανέγερση ακινήτων. Σήμερα, με την ανελέητη φορολογία κάθε μορφής ιδιοκτησίας, ακόμα και όταν μένει κάτι που δεν καταναλώνεται στη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων, αποθησαυρίζεται και δεν επενδύεται, γιατί το ακίνητο είναι πια ζημιογόνο.
Ο μικροαστικός χαρακτήρας της ελληνικής κοινωνίας οδήγησε στη δημοκρατική οργάνωση και την τοποθέτηση του κέντρου βάρους της πολιτικής ζωής στον χώρο του κέντρου. Σήμερα όραμα έχει γίνει η προλεταριοποίηση, η δημιουργία ακτημόνων, που θα είναι έρμαιο της αυταρχικής διαχείρισης από μία αντιδημοκρατική πολιτική ηγεσία. Η αποταμίευση, ακόμα και όταν υπάρχει, δεν γίνεται αυτόματα επένδυση. Υπάρχουν άλλες παρασιτικές μορφές αξιοποίησής της.
Οι μεγάλες περίοδοι οικονομικής ανάπτυξης ήταν οι κυβερνήσεις Χαριλάου Τρικούπη, Ελευθερίου Βενιζέλου και Κωνσταντίνου Καραμανλή που ενθάρρυναν αξιόλογες και στρατηγικής σημασίας επενδύσεις. Γύρω από αυτούς τους πόλους ανάπτυξης διαμορφώθηκε ένα δίκτυο μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, αυξήθηκε η απασχόληση σε μεταποιητικά έργα και η ευημερία της πλειοψηφίας του λαού οδήγησε σε παραπέρα ζήτηση προϊόντων πάσης φύσεως και άνοδο του βιοτικού επιπέδου. Τα τελευταία χρόνια, η μόνη σύμφωνη με τους καιρούς και την τεχνολογία της εποχής μας επένδυση ήταν η ανάληψη από την κινεζική COSCO της διαχείρισης της διακομιδής εμπορευματοκιβωτίων από το λιμάνι του Πειραιά.
Ας το πάρουμε απόφαση. Οι δημόσιες επενδύσεις θα μειώνονται συνεχώς. Το ελληνικό κράτος είναι χρεοκοπημένο και θα δημιουργεί πλεονάσματα αποκλειστικά για να εξυπηρετεί το χρέος, που έχουμε συσσωρεύσει. Δεν μπορούμε καν να μείνουμε εσαεί χρεοκοπημένοι και να λειτουργούμε ως παρίες και ζητιάνοι της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν συν τοις άλλοις, γιατί οι ίδιοι οι δανειστές μας δεν το επιτρέπουν.
Ο μόνος τρόπος για να βγούμε από το τέλμα είναι η αποφασιστική περικοπή των κρατικών δαπανών και η αναζήτηση φορολογικών εσόδων σε μεγάλες εστίες ανάπτυξης, που θα δημιουργηθούν από μεγάλες διεθνείς επενδύσεις σε χώρους όπου υπάρχει στρατηγικό πλεονέκτημα. Χρειάζεται επομένως δημιουργία κλίματος τάξης και ασφάλειας, σταθερό φορολογικό πλαίσιο, μείωση της φορολογίας για τις επιχειρήσεις, περιορισμός της χρονοβόρου γραφειοκρατίας και απελευθέρωση της παραδοσιακής δραστηριότητας στην οικοδομή. Αυτά, όμως, προϋποθέτουν κυβερνητική αλλαγή. Με το μόρφωμα Τσιπρανέλ, που ήδη έχει ύπουλα αλώσει την παιδεία και εν τινί μέτρω τη Δικαιοσύνη, είναι αδύνατον να βρούμε μια τέτοια εξέλιξη. Χρειάζεται η άμεση απομάκρυνση αυτής της κυβέρνησης από την εξουσία.
Τελευταία Νέα