Στην υπόθεση των σπιτιών, θα μπορούσε να συνοψισθεί όλη η μεταπολεμική και μεταπολιτευτική Ιστορία της Ελλάδας με τις αλλαγές και τις μεταβολές της. Λαός αποταμιευτικός για χρόνια, εργατικός και ταλαιπωρημένος, σχεδόν έθεσε στο κέντρο των δραστηριοτήτων και των δράσεών του την κατασκευή μιας κατοικίας ή την αγορά της για στέγαση και προίκα στο παιδί του. Για επένδυση. Για κεφαλαιοποίηση του κόπου του. Οχι τυχαία, το σπίτι πέρασε και στο επίκεντρο του λαϊκού καημού, της ηθογραφίας, τραγουδήθηκε, συνδέθηκε με όλες τις φάσεις της νεότερης Ιστορίας. Από την αντιπαροχή μέχρι τα στεγαστικά δάνεια των 90s. Η μνημονιακή εποχή δεν θα άφηνε απείραχτη την όλη Ιστορία. Με υψηλό συντελεστή ιδιοκατοίκησης, με το άλγος των κόκκινων δανείων από τράπεζες (που βέβαια για χρόνια πριμοδοτούσαν τον δανεισμό), με τον φόβο του ΕΝΦΙΑ και με τις διάφορες ρυθμίσεις, το σπίτι μπήκε στο κάδρο και της επταετίας που διανύουμε από το 2010 και που μετασχημάτισε όλη τη ζωή και τους ρυθμούς της. Ο νόμος Κατσέλη, προστατευτικός και σωτήριος δεν μπόρεσε να κρύψει τη γενικευμένη επισφάλεια του μέσου ιδιοκτήτη σπιτιού. Η τελευταία εντάθηκε εσχάτως με τον μπαμπούλα της ανεργίας και της απλήρωτης εργασίας, η οποία κακώς δεν έχει περιληφθεί ως πραγματικός όρος στις αποπληρωμές δανείων για σπίτια σήμερα. Ειδικότερα, συχνά οι τράπεζες έχουν απαιτήσεις από τον πολίτη, ο οποίος όμως δεν είναι ίδιος με εκείνον που αιτήθηκε το δάνειο. Εννοώ δεν είναι στην ίδια αγοραστική και εργασιακή συχνά θέση. Ακόμη και οι πολιτικές δυνάμεις επηρεάστηκαν ή μετέστρεψαν την ατζέντα τους πάνω στο θέμα του σπιτιού. Η εικόνα των ισπανικών ΜΑΤ του Ραχόι που εισέβαλλαν σε σπίτι που έμπαινε σε πλειστηριασμό αποτελούσε για καιρό τη lose lose υπόθεση για τον νεοφιλελευθερισμό και το καλύτερο επιχείρημα της Αριστεράς. Αρκούσε ως εικόνα για να πάρεις εκλογές.
Και μετά ήλθε το Ειρηνοδικείο της περασμένης Τετάρτης. Και το πρωί της ίδιας μέρας η πρεμιέρα των ψηφιακών πλειστηριασμών. Το ασαφές της προστασίας της πρώτης κατοικίας ρευστοποίησε το σκηνικό. Τα χημικά των ΜΑΤ εντός δικαστηρίου αποτέλεσαν το χειρότερο πλήγμα στην κυβέρνηση. Το επιχείρημα πως απλώς πλειστηριάζονταν σπίτια κακοπληρωτών δεν στέκει, στον βαθμό που δεν δρομολογούνται νομοθετικές ρυθμίσεις προστασίας της πρώτης κατοικίας. Η κυβέρνηση οφείλει να δώσει λύση. Και βέβαια ο Πρωθυπουργός να διατάξει ΕΔΕ για την απαράδεκτη συμπεριφορά που είδαμε στις οθόνες μας κατά των διαδηλωτών. Είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει για μια κοινωνία που ρημαγμένη αναζητά να πιαστεί από μια σταθερά. Το λιγότερο που μπορεί να κάνει για να μην καταχωρισθεί σαν αυτούς που επέκρινε.
Τελευταία Νέα