Θα μπορούσε να ήταν ο ήρωας εκείνου του ποιήματος του γερμανού πάστορα Μάρτιν Νίμελερ που εκ παραδρομής αποδιδόταν για χρόνια στον Μπέρτολτ Μπρεχτ. Οταν έχτιζαν συναδέλφους του, δεν διαμαρτυρήθηκε επειδή τον ίδιο δεν είχε προσπαθήσει να τον χτίσει κανείς. Δεν διαμαρτυρήθηκε ούτε όταν χτύπησαν κάποιον άλλον, επειδή τον ίδιο δεν τον είχαν χτυπήσει. Ούτε όταν άδειασαν μια σακούλα σκουπίδια στο γραφείο κάποιου τρίτου, επειδή και πάλι ο ίδιος δεν είχε αυτή την τύχη. Και τώρα, που κηρύχθηκε ανεπιθύμητος από τα «παιδιά», δεν έχει απομείνει πλέον κανένας για να διαμαρτυρηθεί.
Θα μπορούσε να ήταν ο ήρωας. Αλλά ο Κώστας Γαβρόγλου δεν θέλει να κάνει τον ήρωα: στην εκδήλωση του Πανεπιστημίου Αθηνών για την επέτειο των 180 χρόνων του ιδρύματος φρόντισε απλώς να μη βρίσκεται εκεί. Ακόμη χειρότερα, ο υπουργός Παιδείας δεν ένωσε τη φωνή του με τις πρυτανικές Αρχές του πανεπιστημίου που καταδίκασαν «απερίφραστα κάθε προσπάθεια φίμωσης και εκφοβισμού, από οπουδήποτε κι αν προέρχεται και οπουδήποτε κι αν κατευθύνεται». Αντίθετα με το ποίημα, βρέθηκε κάποιος να διαμαρτυρηθεί, αλλά εκείνος προτίμησε τη σιωπή. Σαν να μην αφορούσε τον ίδιο η εισβολή, σαν να ήθελε να ξεχαστεί η ύπαρξή του κι οτιδήποτε θα μπορούσε να διασαλεύσει τη σχέση του με τα «παιδιά».
Είναι μια σχέση υποταγής, είναι ο φόβος που τον εμποδίζει να μιλήσει; Οχι ακριβώς. Ο Γαβρόγλου αναζητά την εύνοια του καθεστώτος που φιμώνει και εκφοβίζει στα πανεπιστήμια επειδή από εκεί αντλεί εξουσία και ο ίδιος. Είναι το είδος του ήρωα που δεν θα μπορούσε να φανταστεί μάλλον ο γερμανός πάστορας. Και για το οποίο θα είχε να γράψει πολλά ο Μπρεχτ.
