Η πρώτη βολή έπεσε την Κυριακή. Ο αρμόδιος τομεάρχης της ΔΗΣΥ Γιάννης Μανιάτης δήλωσε πως η κυβέρνηση «κατάντησε τη ΔΕΗ ενεργειακό νάνο». Δήλωσε και πολλά άλλα. Οτι, ας πούμε, «στον προϋπολογισμό του 2018 προβλέπεται να πωληθεί ένα επιπλέον 17% της εταιρείας, που ανήκει στο ΤΑΙΠΕΔ, στην εξευτελιστική τιμή των 100 εκατ. ευρώ. Με απλά λόγια, εκτιμούν ότι η μεγαλύτερη ελληνική εταιρεία που το 2014 είχε χρηματιστηριακή αξία πάνω από 2,5 δισ. ευρώ δεν αξίζει σήμερα πάνω από 500-600 εκατ. ευρώ». Η δεύτερη, χθες. Ο Μανιάτης μίλησε στον Σκάι για «αποδεδειγμένα ποινικές ευθύνες». Γιατί; Τα παραπάνω νούμερα απαντάνε στο ερώτημα. Η ΔΗΣΥ, λοιπόν, σηκώνει πρώτη –και ψηλά –το θέμα. Επειδή θεωρούν πως η τωρινή συμφωνία είναι προφανώς χειρότερη από την περίφημη Μικρή ΔΕΗ του 2014. Για την Ιστορία, η ιδέα της Μικρής ΔΕΗ ανήκει στον Μάσιμο ντ’ Αλέμα. Στις αρχές των 90s η κεντροαριστερή κυβέρνηση της Ιταλίας την εφάρμοσε. Αποτέλεσμα; Μέσα σε μία δεκαετία η μεγάλη ιταλική ΔΕΗ τετραπλασίασε τον κύκλο εργασιών της.

Παίκτης

Σηκώνουν όμως το θέμα μόνο γι’ αυτό; Τι διαφορετικό προέβλεπε το σχέδιο Μικρή ΔΕΗ; Αρχικά άλλο τίμημα. Δύο δισ. ευρώ για το 30% της επιχείρησης και πρόσθετες επενδύσεις άλλου 1,5 δισ. Συν εκχώρηση του 30% δανείωνκαι υποχρεώσεων. Συν μεταφορά στον ιδιώτη του 30% των εργαζομένων. Ακούγεται πιο συμφέρουσα επιλογή, οικονομικά μιλώντας. Ειδικά, αν αναλογιστεί κανείς ότι με το συριζαϊκό σχέδιο η ΔΕΗ πουλά τρεις από τέσσερις ανταγωνιστικές της μονάδες. Και πουλάει μόνο λιγνιτικά. «Τα καλύτερα» όπως συμπληρώνουν οι γνώστες των ενεργειακών. Ορισμένοι, ωστόσο, εξέλαβαν αυτή την αντιπολιτευτική κίνηση της ΔΗΣΥ, πολιτικά μιλώντας, ως μια στροφή στον κρατισμό. Τι απαντούν οι ίδιοι στην κατηγορία; «Σε καμία των περιπτώσεων». Αντιθέτως, δηλώνουν «προφανώς υπέρ της απελευθέρωσης της αγοράς ενέργειας» και συζητούν και το θέμα του στρατηγικού επενδυτή. Η πολιτική της απελευθέρωσης της αγοράς είναι στην ανάλυσή τους σαν το ποτάμι του ανδρεϊκού συνθήματος. Δεν γυρνάει πίσω. Το ζήτημα είναι, λένε, πώς την απελευθερώνεις. Η πασοκική εκδοχή θέλει «να έχεις ισχυρό παίκτη αλλά όχι μονοπωλιακό παίκτη».