Αναπλαισίωση. Θα μπορούσε να είναι ένας μοντέρνος όρος για τη μεταβολή στο δικαίωμα της απεργίας. Ενας όρος που θα έβρισκε σύμφωνες και όλες τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας που θεωρούν πως είναι μονόδρομος η συμπίεση του εργατικού κόστους για την ανάταξη της οικονομίας. Τα πράγματα όμως είναι πιο πεζά. Οι αλλαγές στη λήψη αποφάσεων για απεργία δεν είναι τίποτε άλλο από πλευρές ενός σαρωτικού νεοφιλελεύθερου δόγματος. Μιας θεολογίας που βλέπει τα δικαιώματα των εργαζομένων ως βαρίδια καθυστέρησης της ανάπτυξης. Εδώ βεβαίως να καλωσορίσουμε τους θεσμούς (τέως τρόικα) στις δυνάμεις της Αριστεράς. Κι αυτό αφού όταν λένε (οι δανειστές) πως πρέπει τα μέλη ενός σωματείου να είναι περισσότερα για να νομιμοποιούνται να λάβουν απεργιακές αποφάσεις, φαίνεται πως αυτοί (οι δανειστές) επιδιώκουν και περισσότεροι εργαζόμενοι να εγγραφούν στα πρωτοβάθμια σωματεία τους και να δίνουν το «παρών» περισσότεροι στις συνελεύσεις τους. Η αριστερή τρόικα, που επιδιώκει ένα πιο μαζικό εργατικό κίνημα, είναι από τα παράδοξα των καιρών αν και οφείλουμε να το υπογραμμίσουμε.
Το ιερό δικαίωμα της απεργίας έχει περάσει πολλές φουρτούνες. Με αυτό οι εργαζόμενοι έχουν αποσπάσει πολλά. Με τεράστιες θυσίες, ως εργαλείο, αποτέλεσαν για χρόνια προωθητικές ενέργειες του κόσμου της εργασίας. Εγιναν και γίνονται και άστοχες απεργίες. Και επίσης απεργίες με αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό στο οποίο στοχεύουν. Με απεργίες έπεσε ο Αλιέντε. Αλλο αν υποκινήθηκαν από τον αμερικανικό παράγοντα, όπως αποδείχθηκε. Με απεργίες όμως μεταβήκαμε από τη φεουδαρχία στον νέο καπιταλισμό. Γίναμε άνθρωποι και όχι δούλοι. Σήμερα και αυτό, όπως τα περισσότερα, τίθεται σε αναθεώρηση. Μια μακρά κουλτούρα γραφειοκρατικού συνδικαλισμού βοήθησε στο κλίμα.
Το ευρωιερατείο, οι θεσμοί των δανειστών και οι πρόθυμοί τους όμως δεν αποσκοπούν σε έναν πιο υγιή συνδικαλισμό. Σε πιο καθαρές και δημοκρατικά νομιμοποιημένες απεργίες. Σιγά μην έχει τέτοια έγνοια η Βελκουλέσκου. Αποσκοπούν να περάσει η απεργία στις πράξεις αναχρονισμού και καθυστέρησης για τη μετάβαση στη νέα κοινωνία. Ο επιθετικός καπιταλισμός των ημερών πετάει τα «βαρίδιά» του και μετατρέπει τους δυτικούς εργαζομένους σε λευκούς Κινέζους. Η τροπολογία για την απεργία και το δικαίωμα σε αυτήν είναι επιθετική ενέργεια. Οφείλουν όμως να το καταδείξουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Οχι οι δυνάμεις ανάθεσής τους. Η κυβέρνηση οφείλει να μην προχωρήσει κάτι τέτοιο. Και οι τροϊκανοί να μας εξηγήσουν με ποιον τρόπο συνδέεται με την αποπληρωμή των δανείων τους, με τα δημοσιονομικά της Ελλάδας το πώς θα λαμβάνει αποφάσεις ένας κλάδος σε ένα σωματείο του και μάλιστα για μια απεργία.
