Πριν από δύο εβδομάδες ο Νότης Σφακιανάκης έκανε σε τηλεοπτική εκπομπή ένα κήρυγμα απροκάλυπτα φασιστικό και ως προς το περιεχόμενο και ως προς τη δομή του λόγου. Με πολλά «έτσι πρέπει» και «επιβάλλεται» και χωρίς το παραμικρό ίχνος υποτυπώδους επιχειρήματος (όχι ότι υπάρχουν βέβαια). Πολύ σωστά οι κουβέντες του δεν αναπαράχθηκαν διότι, όσο αρνητικά και αν ήταν τα σχόλια, θα διατηρούσαν στην επικαιρότητα έναν φασιστικό λόγο.
Προχθές η Νατάσσα Μποφίλιου είπε σε συνέντευξή της ότι μακάρι να υπήρχε ένας ηγέτης που θα τον ακολουθούσε στο βουνό. Προφανώς όχι για να μαζέψουν χόρτα γιατί αμέσως μετά δήλωσε ότι τώρα αισθάνεται παροπλισμένη. Αυτό δε επειδή, κατά την γνώμη της, η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι δικτατορία και μάλιστα με δράκουλες. Σαφώς και η Μποφίλιου είναι πιο συμπαθής από τον Σφακιανάκη. Και η ιδεολογία της (που δεν την κατάλαβα ακριβώς διότι αν και μας συστήθηκε κατά βάθος τροτσκίστρια, ψηφίζει ΚΚΕ) έχει θέση σε μια πολιτική συζήτηση ενώ το φασιστικό ιδεολόγημα δεν έχει. Γι’ αυτό και οι δηλώσεις της δημιούργησαν έντονη διαδικτυακή αντιπαράθεση από την οποία η τραγουδίστρια δημιούργησε εχθρούς αλλά κέρδισε και φίλους. Μιλώντας όμως με ανέμελο, χωρίς επιχειρήματα, επιθεωρησιακό λόγο, γίνεται κάτι σαν τον Σφακιανάκη της Αριστεράς. Και δεν νομίζω ότι της αξίζει. Της Αριστεράς.
Κάτι δεν πάει καλά όταν σε μια χώρα οι καλλιτέχνες μιλάνε τόσο πολύ τόσο επιπόλαια και τόσο ξώφαλτσα για τα πολιτικά. Είναι σαν να ακούω τον Στουρνάρα να τραγουδάει ρεμπέτικα. Οσο καλή φωνή και να έχει, δεν θα πείσει. Μέχρι τότε και μέχρι να πιάσει ο Νότης το ένα βουνό και η Νατάσσα το άλλο, καλή αντάμωση στο Διογένης Studio.
