«Wonder Wheel»: Στην αρχή αισθάνεσαι υπέροχα. Η νέα ταινία του Γούντι Αλεν (που παραμένει πιστός στο ετήσιο ραντεβού του) ξεκινά στο Κόνι Αϊλαντ της δεκαετίας του ’50, και ο τόνος είναι περιπαιχτικά ανάλαφρος: ο Τζάστιν Τίμπερλεϊκ απευθύνεται στην κάμερα (δηλαδή, σ’ εμάς, μεταδίδοντάς μας μια ζεστή οικειότητα), η υπέροχη φωτογραφία του Βιτόριο Στοράρο μας βαπτίζει σε τόνους χρυσαφένιους και έντονους, οι διάλογοι έχουν τη γνωστή κωμική σπιρτάδα του δημιουργού τους. Οπου η Τζίνι (Κέιτ Γουίνσλετ), σύζυγος ενός μεσήλικου χειριστή καρουζέλ στην παραλιακή (Τζιμ Μπελούσι), και μητέρα ενός πυρομανούς αγοριού, ερωτεύεται παράφορα έναν ναυαγοσώστη (Τζάστιν Τίμπερλεϊκ), τον οποίο φλερτάρει παράλληλα και η κόρη της από άλλο γάμο (Τζούνο Τεμπλ). Η οποία έχει όμως μόλις εγκαταλείψει έναν γκάνγκστερ, ο οποίος και έχει εξαπολύσει κυνηγητό εναντίον της. Αλλά ακόμα και οι μαφιόζοι που την αναζητούν μοιάζουν φιγούρες κωμικές. Γελάς με το που εμφανίζονται στην οθόνη.

Και εκεί που η πλοκή ξεκινά να περιπλέκεται, το σκοτάδι που κρύβεται μέσα στον κεντρικό χαρακτήρα αρχίζει να επηρεάζει τη χρωματική παλέτα του Στοράρο (θυμίζοντάς μας την αντίστοιχη δουλειά του στο «Μια μέρα, ένας έρωτας» του Φράνσις Φορντ Κόπολα) και ο Γούντι Αλεν, βαθύτατα αναφορικός προς τον Τενεσί Ουίλιαμς και το «Γλυκό Πουλί της Νιότης» (όπως το έπραξε αντιστοίχως με το «Blue Jasmine» και το «Λεωφορείον ο Πόθος») μετατρέπει το «Wonder Wheel» σε ένα βαθύτατα αποτελεσματικό ερωτικό δράμα. Το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι πως μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση, ο Γούντι Αλεν, 82 ετών σήμερα, μοιάζει να διατηρεί τη ματιά ενός εφήβου που ακόμα μαθαίνει τη ζωή. Γι’ αυτό και οι τραγικές σεναριακές διακλαδώσεις έχουν τόσο ισχυρή αιχμή –και φυσικά βοηθά και η κεντρική ερμηνεία της Κέιτ Γουίνσλετ που είναι αμφίβολο αν την έχω δει σε καλύτερη στιγμή (και είναι βέβαιο πως θα βρεθεί υποψήφια για Οσκαρ). Δεν είναι πως πρόκειται για ένα επιστέγασμα της μέχρι τώρα φιλμογραφίας του, αλλά το «Wonder Wheel» μαρτυρά μια σκηνοθετική ωριμότητα που είναι απόλαυση να τη βλέπεις, έστω και στοιβαγμένη ανάμεσα σε κόμικ ήρωες και φιλμικούς (παμπάλαιους) «νεοτερισμούς».

Βαθμοί: 8

Ο Χρυσός Φοίνικαςτου 2017

«Το τετράγωνο»: Ο Ρούμπεν Εστλουντ έχει αυτό το αξιοσημείωτο ταλέντο να βρίσκει, μέσα σε μια σκηνή, απλές λεπτομέρειες (συμπεριλαμβανομένων των ηχητικών εφέ) που μεταμορφώνουν, μεμιάς, την αίσθηση και την ατμόσφαιρά τους. Το κάνει και εδώ, στην πιο φιλόδοξη ταινία της καριέρας του, για την οποία βραβεύτηκε στις Κάννες με τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών. Ταυτόχρονα, χτίζει μεθοδικά μια σειρά από gags που, σε πολλές περιπτώσεις, είναι πραγματικά αστεία. Οπου ο ευφυής και ωραίος Κριστιάν είναι καταξιωμένος επιμελητής σε ένα μουσείο σύγχρονης τέχνης. Διαζευγμένος και αφοσιωμένος πατέρας δύο παιδιών, επιμελείται μια εγκατάσταση που προσκαλεί τους περαστικούς στον αλτρουισμό, υπενθυμίζοντας την ευθύνη απέναντι στον συνάνθρωπο. Από τη μια η ανάγκη να συμπεριφέρεσαι «σωστά» και από την άλλη το ένστικτο. Πάλη διαρκής. Κρίμα που το φιλμ τραβά υπερβολικά σε διάρκεια, αν και, βάσει των θεμάτων του, μοιάζει να μην είχε επιλογή.

Βαθμοί: 7

Ο,τι πιο φρέσκο

«Το νήµα»: Η νέα ταινία του Αλέξανδρου Βούλγαρη μοιάζει με πολιτικό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας που όμως ριζώνει στο παρελθόν. Πρωταγωνίστρια η Νίκη, αφοσιωμένη στον πολιτικό αγώνα σε ένα απολυταρχικό καθεστώς, που θα μπορούσε να λαμβάνει χώρα ή στο μακρινό μέλλον, ή και στο παρελθόν αυτής της χώρας. Εκτός από αγωνίστρια όμως, η Νίκη είναι και μητέρα – ένας ρόλος στον οποίο δεν ανταποκρίνεται. Πάνω σε αυτόν τον κύκλο (γιατί η ταινία μοιάζει να έχει μια κυκλική δραματουργική δομή), ο Βούλγαρης, σαφέστατα επηρεασμένος από το σινεμά του Αντρέι Ζουλάφσκι, ολοκληρώνει ένα φιλμ σαρωτικό, που δρα σε δύο παράλληλα σύμπαντα, ένα πολιτικό και ένα ψυχαναλυτικό. Στο επίκεντρο, η Σοφία Κόκκαλη που ενσαρκώνει και τη Νίκη αλλά και τον γιο της, τον Λευτέρη, σε μια εκπληκτική ερμηνεία. Και μπορεί το φιλμ να σκοντάφτει ενίοτε στις φιλοδοξίες του, αλλά είναι ό,τι πιο φρέσκο συμβαίνει στο σινεμά μας αυτή τη στιγμή. Και ό,τι πιο γνήσιο.

Βαθμοί: 7

Προβάλλονται επίσης

Στο «Εγώ ο Κολοκυθάκης», ένα εννιάχρονο παιδί φτάνει σε ένα ορφανοτροφείο και προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του σε ένα μάλλον εχθρικό σύμπαν. Κι όμως, πρόκειται για animation, γαλλικής παραγωγής, γεμάτο γνήσια ευαισθησία, απ’ αυτά που χαίρεσαι να βλέπεις. Βαθµοί: 7. Επίσης στο «Μαμάδες με κακή διαγωγή: Χριστούγεννα εκτός ελέγχου» οι Μίλα Κούνις, Κρίστεν Μπελ και Κάθριν Χαν μαλλιοτραβιούνται με τις μανάδες τους, σε εορταστικό καμβά, ενώ ο Ντάνιελ Ράντκλιφ πρωταγωνιστεί στη «Ζούγκλα» που βασίζεται στην αληθινή τρομακτική ιστορία τεσσάρων ταξιδιωτών που, το 1981, ξεκίνησαν ένα ταξίδι εξερεύνησης στη ζούγκλα του Αμαζονίου. Τέλος, ο Στράτος Μαρκίδης παρουσιάζει τον «Θησαυρό» με τον Παύλο Χαϊκάλη και την Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, ριμέικ του «Θησαυρού του μακαρίτη».

Τελευταία Νέα