Αναζήτηση
Η πληροφορία μου είναι από πρόσφατο συνομιλητή της κυρίας Σμιθ, ο οποίος, διαβάζοντας χθες όσα έγραφα για τις «επιφυλάξεις» του αμερικανού πρεσβευτή στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ σχετικά με τη μετοχική σύνθεση της κοινοπραξίας στην οποία έχει κατακυρωθεί το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, μου τηλεφώνησε για να με ενημερώσει σχετικά.
Success story στα χαρτιά
Τα προαναφερόμενα μού έδωσαν το έναυσμα να απευθυνθώ σε μία πηγή με καλή γνώση των οικονομικών και ειδικότερα το επενδυτικό τους σκέλος που εν προκειμένω είναι και το πιο ενδιαφέρον. Διότι άντε και βγαίνουμε από τα Μνημόνια, χωρίς επενδύσεις πού να πάμε; Θα είμαστε η κατηγορία «Πού πας, καημένε Καραμήτρο».
Αυτή λοιπόν η πηγή μου είχε την καλοσύνη να μου εξηγήσει ότι η γενναιόδωρη προσφορά της κοινοπραξίας στην οποία μετέχει ο κύριος Ιβάν Σαββίδης και η οποία υποτίθεται ότι εξαγόρασε το 67% του λιμανιού της Θεσσαλονίκης είναι μία κοινοπραξία η οποία έχει… καλή ψυχή, αγαθή προαίρεση, αγαπάει δε τόσο πολύ τον Τσίπρα ώστε θέλει να χάσει για τα μάτια του λεφτά. Πολλά δε. Αυτό το ιδανικό σενάριο που δεν το είχα σκεφτεί αποτέλεσε το αντικείμενο της συνομιλίας μου με τον συγκεκριμένο κύριο, ο οποίος μου είπε ότι τα 235 εκατομμύρια της εξαγοράς είναι πολλά, διότι το λιμάνι δεν κοστολογείται πάνω από 180 και, επειδή είναι πολύ μικρό και δεν έχει μεγάλα περιθώρια κερδοφορίας, πρέπει να πλαισιωθεί με άλλες επενδύσεις για να έχει υπεραπόδοση.
Τι άλλες; Να εξαγοράσει, ας πούμε, αποθηκευτικούς χώρους σε όμορες χώρες, όπως τα Σκόπια και η Βουλγαρία, να αποθηκεύει εκεί προϊόντα, και εν συνεχεία μέσω σιδηροδρομικού δικτύου ή αυτοκινήτων να μεταφέρονται στο λιμάνι Θεσσαλονίκης προς άμεση προώθηση. Αν δεν γίνουν αυτές οι επενδύσεις, το λιμάνι θα μπαίνει μέσα, μου ανέφερε.
Μαύρα μάτια για επενδυτή
Καλός άνθρωπος από αυτούς που δεν βρίσκεις εύκολα στην Αθήνα αλλά και αλλού, μην το περιορίσω κιόλας, μου τηλεφώνησε χθες για να με ενημερώσει σχετικά με την περίπτωση του κυρίου Τζον Καλάμου, ο οποίος είναι ένας εκ των δύο Eλληνοαμερικανών που είχαν «κερδίσει» τον διαγωνισμό –θα τη βάλω σε εισαγωγικά τη λέξη –για την Εθνική Ασφαλιστική.
Γιατί ο καλός ο άνθρωπός μου τηλεφώνησε; Ε διότι διάβασε χθες όσα έγραφα σχετικά με το διαφαινόμενο ναυάγιο στην πώληση της Εθνικής Ασφαλιστικής, πώληση η οποία είχε μία ξεχωριστή θέση στο λεγόμενο success story του προέδρου Αλέξη, και τι μου είπε σε σχέση πάντα με το τι έγραφα εχθές;
–Σιγά το νέο, εμείς που είχαμε τη χαρά να γνωρίσουμε από κοντά τον κύριο Κάλαμο ήμασταν σχεδόν βέβαιοι ότι αυτή η δουλειά δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ.
Ρώτησα με ενδιαφέρον πώς γνώρισε τον κύριο Κάλαμο και ποια ήταν η ευκαιρία της γνωριμίας. Μου απάντησε λοιπόν ότι προ ετών ο κύριος Κάλαμος είχε εκδηλώσει την πρόθεση να εξαγοράσει μία μικρή τράπεζα, η οποία ανήκε στο εδώ χαρτοφυλάκιο της Τράπεζας Κύπρου και ονομαζόταν Επενδυτική Τράπεζα της Ελλάδος
Το ποσό της εξαγοράς ήταν χαμηλό –περίπου 70 εκατομμύρια -, ο κύριος Κάλαμος εμφανίστηκε στην Αθήνα και άρχισε να κάνει επαφές με τους πλούσιους, ας πούμε, της χώρας. Εις εκ των πλουσίων έστειλε στη διαπραγμάτευση τον άνθρωπο που είχε χθες την ωραία πρωτοβουλία να μου τηλεφωνήσει.
Ε και λοιπόν άκουσε με έκπληξη τον ελληνοαμερικανό επενδυτή και συνομιλητή του Πρωθυπουργού Κάλαμο να του λέει ότι εκπροσωπεί και άλλους ελληνοαμερικανούς επενδυτές, όπως έναν κύριο Ντιν Μητρόπουλο, οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να καλύψουν τα μισά κεφάλαια της εξαγοράς, δηλαδή να βάλουν 35 εκατομμύρια και πως ο σχεδιασμός του ήταν το ίδιο να κάνουν άλλοι τρεις πλούσιοι, επαναλαμβάνω, Ελληνες.
Ο δικός μου τον ρώτησε «εσείς θα βάλετε κάτι;».
–Εγώ, απάντησε, εκτός από τη σκέψη θα βάλω το 10%, 7 εκατομμύρια.
–Και τα έβαλε; ρώτησα.
–Οχι, φυσικά. Οταν ήρθε η ώρα να δηλώσει ότι θα καταβάλει το ποσό άφησε το θέμα να αιωρείται. Τα λεφτά δεν μπήκαν ποτέ, η δουλειά δεν έγινε, η Επενδυτική Τράπεζα της Ελλάδος δεν κατάφερε να γίνει το όχημα για επένδυση στην Ελλάδα.
Στα βουνά
Προχθές το βράδυ, μεταμεσονύκτια δε, κάνοντας ζάπινγκ έτυχε να πέσω πάνω σε εκπομπή της ΕΡΤ με τίτλο «ιστορικοί περίπατοι». Το concept της εκπομπής ήταν εν ολίγοις το εξής: ένας ιστορικός ή κάτι τέτοιο, συνοδεία μιας δημοσιογράφου – παρουσιάστριας, περιερχόταν περιοχές της Αθήνας στις οποίες εκτυλίχθηκε η αιματηρή αναμέτρηση ανάμεσα στις κυβερνητικές και βρετανικές δυνάμεις και τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ τον Δεκέμβριο του 1944, γεγονότα που έμειναν στην ιστορία ως Δεκεμβριανά.
Θα αποφύγω κάθε χαρακτηρισμό αναφορικά με την αντιμετώπιση από δημοσιογράφο και καλεσμένο των δυνάμεων που απέτρεψαν την κατάληψη της Αθήνας από τον ΕΛΑΣ. Θα σταθώ στην τελευταία ερώτηση της δημοσιογράφου προς τον ιστορικό. Ξεκινάει λοιπόν λέγοντας «αναρωτιέμαι τελικά αν ήταν καλύτερα που κέρδισαν οι Βρετανοί…» –τρελάθηκα! Ευτυχώς το ίσιωσε στη συνέχεια, λέγοντας ότι απέτρεψαν να ενταχθούμε στις κομμουνιστικές χώρες και ίσως σήμερα να ήταν χειρότερα τα πράγματα.
Ο ιστορικός, άψογος, απάντησε ότι «η Ιστορία δεν γράφεται με αν» και δεν ξέρουμε και τέτοια.
Σύσταση, αν μου επιτρέπεται: παιδιά, επειδή απ’ ό,τι είδα θα κάνετε και εκπομπή για τη Συμφωνία της Βάρκιζας, βάλτε την εκπομπή μια λογική ώρα, νωρίς το απόγευμα ας πούμε, διότι αν παίζει μετά τα μεσάνυχτα αγριεύεται ο κόσμος και μετά θα ψάχνει την Μποφίλιου να βγουν μαζί στα βουνά.
Κεντροαριστερό ζάχαρο
Ωραία ήταν χθες στη Βουλή, στην κοινή συνεδρίαση των Κοινοβουλευτικών Ομάδων του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού. Ωραία και ενωτικά. Και κόσμος μαζεύτηκε (στελέχη από όλους τους φορείς και τα κόμματα που πήραν μέρος στη διαδικασία για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς) και προσωπικότητες –όπως ο Κώστας Σημίτης, που είναι διαπρύσιος υποστηρικτής της ανασυγκρότησης του χώρου, ως μόνη λύση για να αποφευχθεί το πολιτικό αδιέξοδο της χώρας.
Την άλλη εβδομάδα θα υπάρξει και η πρώτη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου –όλα δείχνουν ότι το πράγμα μπαίνει σε έναν δρόμο και σύντομα θα υπάρξει μια κανονικότητα σε έναν χώρο που βασανίστηκε πολύ μέχρι να αποκτήσουν οι άνθρωποί του κοινό βηματισμό.
Φίλος που μετείχε στη διαδικασία πάντως, απηυδισμένος από τις αγκαλιές και τα φιλιά που αντηλλάγησαν, με πήρε σχεδόν τρομαγμένος: «Ρε φίλε, εκεί που δεν μιλιόμασταν μεταξύ μας, τώρα από τα πολλά μέλια θα κινδυνεύσουμε στο τέλος να πάθουμε κανένα ζάχαρο»…
Πες το ψέματα…
