Αρκετοί είναι αυτοί που αρέσκονται να ξεψαχνίζουν ενδεκάδες, στοιχεία, λεπτομέρειες ενός αγώνα. Που κάποιες φορές αποτελούν σημείο-κλειδί για την πορεία μας ομάδας στο πρωτάθλημα ή σε κάποια σημαντική διοργάνωση. Τι συνάγεται, λοιπόν, από τον θρίαμβο του ΠΑΟΚ στην Ξάνθη; Ισως για πρώτη φορά εδώ και μήνες, προπονητής και παράγοντες είδαν να οδηγεί το καράβι ένα τσούρμο ελλήνων παικτών. Και μάλιστα σε ρόλο πρωταγωνιστή, καθόσον τόσο ο Πασχαλάκης όσο και οι Πέλκας, Κουλούρης, Λημνιός πήραν θέση στη βασική ενδεκάδα, αφήνοντας έξω αλλοδαπούς συναδέλφους τους. Κάπως έτσι, ο ΠΑΟΚ που μέχρι πρότινος θύμιζε τον πύργο της Βαβέλ και άπαντες επιχειρούσαν να συνεννοηθούν με νοήματα, απέκτησε ταυτότητα και κυρίως πάθος για τη νίκη.
Μυστικό
Δεν είναι μακριά από την πραγματικότητα όσοι υποστηρίζουν ότι στα μέρη μας, μολονότι το πρωτάθλημά μας δεν είναι πολύ υψηλού επιπέδου, ο πρωταθλητισμός και η κατάκτηση του τίτλου είναι δύσκολη υπόθεση. «Θέλω έναν κορμό από έλληνες ποδοσφαιριστές», ήταν τα όχι πολύ μακρινά χρόνια, το πιστεύω και η θεωρία του σπουδαίου Ντούσαν Μπάγεβιτς. Θυμόμαστε τον Ντούσκο να επιλέγει γηγενείς άσους, όχι γιατί δεν γνώριζε τάχα την ευρωπαϊκή αγορά όπως έλεγαν οι κακεντρεχείς, αλλά πολύ απλά διότι αντιλαμβανόταν με την πείρα του ότι οι εγχώριοι παίκτες κάνουν κλίμα στα αποδυτήρια, λειτουργούν ως οικογένεια, βοηθούν τους ξένους και τελικά βγαίνουν μπροστά στις δυσκολίες, κάνοντας ώρες ώρες και τη διαφορά. Το έπραξε αυτό στην ΑΕΚ των αρχών της δεκαετίας του ’90 και των συνεχόμενων τίτλων, με τους Κασάπη, «Ατμα», Κοπιτσή, Βασιλόπουλο, Μανωλά, Δημητριάδη, Παπαϊωάννου, Σταματή, Μήνου, συν φυσικά τον «δικό μας» Τόνι Σαβέβσκι. Αλλά και μετά, στη σούπερ ομάδα του Ολυμπιακού που έβαλε τα θεμέλια της αυτοκρατορίας, δεν ακολούθησε αντίστοιχη τακτική; Με τους Μαυρογενίδη, Γιαννακόπουλο, Ανατολάκη, Καραπιάλη, Καραταΐδη, Αλεξανδρή, Γεωργάτο, μαζί και τον Τζόρτζεβιτς;
Αλλαγές
Θα υποστηρίξει κάποιος ότι οι εποχές είναι διαφορετικές. Ο νόμος Μποσμάν επιτρέπει αθρόα εισβολή ξένων, ακόμη και αμφιβόλου αξίας. Η παγκοσμιοποίηση έχει τα δικά της θέλω. Ακόμη κι αυτό να συμβαίνει, δεν ξεκολλά από τον νου μας πως ο Παναθηναϊκός είχε πέντε ή έξι Ελληνες στο αρχικό σχήμα (Σάλπι, Χριστοδουλόπουλος, Βύντρα, Καραγκούνης, Κατσουράνης, Τζόρβας) όταν κατέκτησε τον τελευταίο του τίτλο, το 2010. Αλλά και ο Ολυμπιακός στις ιδιαίτερα θετικές του πορείες πάντα πόνταρε στο ελληνικό στοιχείο, ενώ και η τωρινή έκδοση της ΑΕΚ, πέρα από το δίδυμο των Λιβάγια – Αραούχο, στηρίζεται σε παίκτες που ομιλούν την ελληνική.
Συμπέρασμα: δεν αποτελεί πανάκεια να έχει κάποιος ελληνική ταυτότητα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Ωστόσο, όταν αυτή συνδυάζεται με πάθος, κατανόηση της κατάστασης και ξύπνημα συνειδήσεων για κατάκτηση της νίκης και συνεπώς της κορυφής, έχει τη μέγιστη σημασία της.
