«Η βαθιά ιδεολογική αναθεώρηση στην οποία προχώρησε η Αριστερά μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου την έστρεψε προς το Κέντρο και την κατέστησε ουσιαστικά μέρος του κατεστημένου. Οταν ξέσπασε λοιπόν η κρίση του 2008, οι χαμένοι δεν είχαν πια φωνή ούτε εκπροσώπηση. Η Αριστερά είχε ταυτιστεί με την κάστα των ειδικών που ευθύνονταν για την κρίση».

Αυτό είναι το σημερινό διεθνές πλαίσιο της Κεντροαριστεράς, όπως το περιγράφει ο γνωστός δημοσιογράφος των «Financial Times» Εντουαρντ Λιους στο βιβλίο του «Η Υποχώρηση του Δυτικού Φιλελευθερισμού». Και σε αυτό το πλαίσιο αποπειράται η ελληνική σοσιαλδημοκρατία –ή, κατ’ άλλους, το ελληνικό προοδευτικό ριζοσπαστικό Κέντρο –να δείξει ένα νέο, ενωτικό και μαχητικό πρόσωπο.

Χθες συνεδρίασαν για πρώτη φορά από κοινού οι Κοινοβουλευτικές Ομάδες της ΔΗΣΥ και του Ποταμιού. Και ήταν όλοι τους εκεί, νυν και πρώην, πολιτικοί και διανοούμενοι, πιστοί στρατιώτες του ΠΑΣΟΚ και πρωταγωνιστές της κίνησης των «58». Απουσίαζε μόνο ο μεγάλος χαμένος της πρόσφατης αναμέτρησης, αλλά ήταν ωσεί παρών, η απουσία του δεν είχε χαρακτήρα αποδοκιμασίας, θα μπορούσε αντίθετα να χαρακτηριστεί συμβολική, ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι ευρωβουλευτής, κι αυτή την ευρωπαϊκή διάσταση δεν πρέπει με τίποτα να την αγνοήσει ή να την υποτιμήσει ο νέος φορέας.

Τα χαμόγελα δεν μπορούν να κρύψουν βέβαια τα προβλήματα. Τα δύο κόμματα έχουν διαφορετικές θέσεις σε ζητήματα όπως η πώληση της ΔΕΗ, το δικαίωμα στην απεργία ή ακόμη κι οι πλειστηριασμοί, κι όταν έρθει η ώρα των ψηφοφοριών η σύνθεση θα είναι δύσκολη. Ακόμη κι αυτό όμως δεν είναι ανάγκη να αποτελέσει ανασταλτικό παράγοντα, οι σύγχρονοι πολιτικοί φορείς έχουν ιδεολογικά ρεύματα και τάσεις, ο Καμίνης ανακοίνωσε μάλιστα ήδη τη δική του, ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός είναι ξεπερασμένος, η ομοφωνία ύποπτη και το κουκούλωμα των διαφορών αντιπαραγωγικό. Οπως είπε η Φώφη Γεννηματά, «είναι πλούτος μας η διαφορετικότητα».

Συμβιβασμοί θα γίνουν κατ’ ανάγκη και στη γλώσσα, καθώς το νέο κόμμα επιδιώκει την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη μαζικότητα. Εκεί που δεν μπορεί να γίνουν υποχωρήσεις είναι στους στόχους. Η απαίτηση να φύγουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ως επικίνδυνοι, ενώνει, δονεί, αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται και όραμα. Η καταπολέμηση των ανισοτήτων είναι ένα προνομιακό πεδίο για ένα τέτοιο κόμμα. Εκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που δόθηκε στη δημοσιότητα την περασμένη εβδομάδα τοποθετεί την Ελλάδα στην κορυφή των ανισοτήτων στην ΕΕ, μαζί με την Ισπανία, τη Βουλγαρία και τη Λιθουανία.

«Οι οικονομικές ανισότητες τροφοδοτούν ανισορροπίες στην πολιτική εξουσία», παρατηρεί ο Λιους. Οι λαϊκιστές που κρατούν τα ηνία της χώρας διακηρύσσουν ότι πολεμούν αυτές τις ανισότητες, αλλά στην πραγματικότητα τις επιτείνουν. Οι αληθινοί μεταρρυθμιστές πρέπει να βρουν τους τρόπους να τις κτυπήσουν. Ως εκπρόσωπος της νέας γενιάς που έχει πληγεί περισσότερο από την κρίση, ο Ανδρουλάκης έχει εδώ έναν λόγο παραπάνω.

Τελευταία Νέα