Η διπλωματία έχει τη δική της γλώσσα. Μια συνάντηση ηγετών αποτυπώνει και τον συσχετισμό δύναμης. Η επίσκεψη Ερντογάν δεν ήταν τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από αυτό που περιέγραψε το χτεσινό πρωτοσέλιδο των «ΝΕΩΝ». «Διπλωματία εκ του προχείρου». Αυτό αφορά τη δική μας πλευρά –πάντα στα εθνικά υπάρχει η δική μας πλευρά. Και τουλάχιστον στο πρώτο σκέλος της επίσκεψης, αφού ο Πρωθυπουργός μας φάνηκε αρκετά έτοιμος να απαντήσει σε όσα προκλητικά συνόψισε ο τούρκος πρόεδρος. Στη διπλωματία βέβαια δεν απαντάς. Ούτε βέβαια η όλη πρακτική έχει σχέση με συνδικαλισμό φοιτητικού αμφιθεάτρου, του τύπου ποιος είναι πιο ετοιμόλογος.
Αυτά που κρατάμε από τον επίμονο μουσαφίρη είναι άλλα. Είναι καταρχάς το timing της επίσκεψης. Το παρασκήνιο θέλει στα της ελληνικής πλευράς διχογνωμία. Ηταν προφανές πως άλλος παράγοντας πίεσε να γίνει γρήγορα μια τέτοια επίσκεψη και αυτή συνδέεται προφανώς και με την πρόσφατη επίσκεψη Τσίπρα στην Αμερική. Κάτι ακόμη σοβαρότερο: η Τουρκία διά στόματος του πρόεδρου της παραμένει και είναι ένα αναθεωρητικό κράτος. Εχει στρατηγική επιδίωξη την αναθεώρηση των συνόρων της. Αυτό το τελευταίο δεν αφορά μόνον εμάς προφανώς. Αλλά και όλες τις γειτονικές της χώρες. Το άλλοτε δόγμα Νταβούτογλου, το περίφημο στρατηγικό βάθος, παραμένει αιχμή του δόρατος για μέρος της τουρκικής ελίτ. Το δυσμενές είναι πως ένα σκέλος του επικαιροποιήθηκε και κοινοποιήθηκε εντός ελληνικής έδρας από τον Ερντογάν. Προστάτης των μουσουλμανικών πληθυσμών και εγγυητής ενός νεοοθωμανικού δόγματος, ο τούρκος πρόεδρος κατάφερε να κάνει ένα είδος σόου εντός των τειχών –προφανώς με ευθύνη δική μας.
Πάλι, όμως, η όλη επίσκεψη θέλει και μια ακόμη προσεκτικότερη ανάγνωση. Η άμεση απάντηση της τραμπικής πλευράς αλλά και η υπενθύμιση πως αμφισβητεί ευρωπαϊκά σύνορα αμφισβητώντας τα ελληνικά αποτελούν ένα ακόμη νέο στοιχείο για τα ελληνοτουρκικά. Διότι αυτό που τελικά μένει από αυτά που βιώσαμε δύο μέρες στην κλειστή Αθήνα είναι και μερικές υπαναχωρήσεις της τουρκικής πλευράς, όπως για παράδειγμα η τροποποιημένη της πρόθεση για τη Συνθήκη της Λωζάννης. Δεν ήταν λίγοι οι παράγοντες της διπλωματίας που είδαν πίσω από την αυτοπεποίθηση του τούρκου επισκέπτη έναν ηγέτη σε ομηρεία. Εναν πολιτικό που αναζητά συμμάχους και διαύλους. Εναν πολιτικό που ηγείται ενός δυαδικού κράτους, που δεν ελέγχει πια απόλυτα. Με ταραγμένες σχέσεις με μια σειρά χωρών, με πολεμικά μέτωπα, η Τουρκία του σήμερα μοιάζει με χώρα που επιχειρεί ένα βήμα μπροστά, κάνοντας πολλά βήματα πίσω. Τα ανθρώπινα δικαιώματα για παράδειγμα που θα μπορούσαν να είναι λόγος να απολογείται δεν χρησιμοποιήθηκαν ως επιχείρημα από εμάς.
