Ωραία η βίζιτα του τούρκου προέδρου, αλλά δεν βρίσκω τον λόγο της επισκέψεως. Ή μάλλον δεν κατάλαβα τον λόγο καλά. Κάτι υποψιάζομαι, αλλά άπτεται διεθνών θεμάτων, και στα διεθνή υστερώ, το ομολογώ.
Βέβαια γράφω Παρασκευή βράδυ και αγνοώ τι θα γίνει το πρωί στην Κομοτηνή, ο Θεός να φυλάει.
Πολύ φορτσάτος μάς ήρθε ο κύριος Ερντογάν, αλλά πρέπει να πω ότι για πρώτη φορά είδα τον κύριο Τσίπρα να σηκώνει ανάστημα και όχι μόνο να απαντά στα λεγόμενα του εξ Αγκύρας, αλλά και να ανοίγει το θέμα της Κύπρου, πράξη τολμηρή και αξιοθαύμαστη.
Με κύρος, σοβαρότητα και ανάλογο ύφος.
Καμία σχέση με τον στραβοχυμένο λουκουμά που είχε απλωθεί στην πολυθρόνα και συνομιλούσε με τον Ομπάμα κι όποτε δεν χασμουριόταν, να κοιτάει το ρολόι.
Εδώ πραγματικά κατάλαβα ότι έχουμε Πρωθυπουργό.
Με τον κύριο Παυλόπουλο κάπως έχασα τον δρόμο, γιατί ενώ άνοιξε ένα θέμα στην απάντηση του Τούρκου, ομολόγησε ότι δεν μπορεί να μιλήσει γι’ αυτό, γιατί είναι, λέει, αναρμόδιος. Αφού είναι αναρμόδιος γιατί το θίγει; Ανεξιχνίαστοι αι βουλαί του Υψίστου αξιώματος που κατέχει.
Απ’ ό,τι κατάλαβα, όμως, βαθύτερος σκοπός του τούρκου προέδρου (τι παλάτι είναι αυτό που κατοικεί; Το είδα στην έξοχη συνέντευξη του Παπαχελά και θαμπώθηκε ο νους), ο λόγος λοιπόν της επίσκεψης δεν ήταν να συνομιλήσει με τους Ελληνες, αλλά να στείλει ένα μήνυμα στη Δύση.
Με λίγα λόγια, τα λέω, τα λέω στην πεθερά για να τ’ ακούει η νύφη.
Κατά τ’ άλλα υπήρχαν και χαριτωμένες σκηνές, όπως αυτή στην υποδοχή. Μια υποδοχή αρχηγού κράτους όπως αρμόζει σ’ έναν πρόεδρο γειτονικής χώρας, στο σκήνωμα μιας Αγίας Βαρβάρας, σε ένα Αγιο Φως και σε μια Αγία Ζώνη της Αειπαρθένου Μαρίας.
Εκεί λοιπόν μόλις είχε κατέβει τα σκαλιά του αεροπλάνου ο επίσημος επισκέπτης, ο δικός μας υπουργός Εξωτερικών έδειξε την κόκκινη γραβάτα που του είχε χαρίσει ο Eρντογάν κάποια στιγμή και χασκογελώντας του είπε:
–Good diplomacy.
Μόνο good. Good δεν λες τίποτα. Τσοκ good.
Ενα άλλο ενσταντανέ που κράτησα είναι στο Μέγαρο Μαξίμου. Η ατμόσφαιρα τεταμένη. Ο Ερντογάν κι ο Τσίπρας έχουν πάρει θέση μπροστά στα μικρόφωνα. Παύση γεμάτη ένταση, γιατί είχε προηγηθεί η συνάντηση με τον κύριο αρμόδιο – αναρμόδιο Παυλόπουλο.
Δεν ακούγεται κιχ.
Ακίνητοι όλοι.
Και ξαφνικά μπαίνει σε πρώτο πλάνο ο κύριος Κοτζιάς να διασχίζει την αίθουσα με το πάσο του. Γιαβάς γιαβάς και να κοιτάει το άπειρο χαμογελώντας σε στυλ «Ποιος είμαι εγώ; Ποιοι είναι αυτοί; Ποιος τραγουδάει εκεί πάνω;».
Αργότερα στη συνέντευξη που έδωσε ο κύριος Τσίπρας, τον άκουσα να λέει:
«Οσον αφορά αυτά που είπε ο κύριος Ερντογάν για την επικαιροποίηση της Συνθήκης της Λωζάννης, είμαι λίγο μπερδεμένος».
Τον καταλαβαίνω.
Τι να πω;
Καλά ξεμπερδέματα.
Τελευταία Νέα