Η διπλωματία δεν είναι μια τέχνη προθέσεων αλλά αποτελεσμάτων. Και από τα αποτελέσματα της επίσκεψης του τούρκου προέδρου στην Αθήνα το συμπέρασμα είναι ένα: η ελληνική πλευρά είχε προετοιμαστεί ελλιπέστατα για να αντιμετωπίσει έναν αρχηγό κράτους που δεν διακρίνεται για τη διπλωματική του αβρότητα, αρέσκεται σε επιδείξεις ισχύος και απομακρύνεται ταχύτατα από τη Δύση και το σύστημα αξιών της.
Τίποτε από αυτά δεν ήταν άγνωστα. Κι όμως, η ελληνική πλευρά έδειξε να αιφνιδιάζεται από τη στάση και το ύφος του τούρκου προέδρου με αποκορύφωμα τον έλληνα ομόλογό του, ο οποίος έδειξε ότι αδυνατεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων: η ανταλλαγή των δηλώσεων μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες εξελίχθηκε σε μια ανταλλαγή πυρών με δυσανάλογη ισχύ.
Η αλήθεια είναι ότι ο Πρωθυπουργός δεν άφησε αναπάντητα όσα είχε ισχυριστεί νωρίτερα ο τούρκος πρόεδρος. Είναι εξίσου αλήθεια όμως ότι ο ίδιος είχε κατ’ ουσίαν και την ευθύνη της πρόσκλησης. Εάν προσδοκούσε από αυτήν να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, είναι κάτι περισσότερο από εμφανές ότι ήταν καταδικασμένος από την αρχή να αποτύχει. Εάν ήθελε απλώς να καρπωθεί την ιστορικότητα της επίσκεψης, την πρώτη τούρκου προέδρου έπειτα από 65 χρόνια, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι η Ιστορία δεν εκβιάζεται.
Ας το πούμε διαφορετικά: η Ιστορία θα καταχωρίσει αυτήν την επίσκεψη εκεί όπου της αξίζει.
