Ο Ταγίπ Ερντογάν έχει μόλις έχει κατεβεί από το προεδρικό αεροσκάφος και, βλέποντας την κόκκινη γραβάτα του Νίκου Κοτζιά, τον ρωτάει εάν είναι εκείνη που του είχε χαρίσει ο ίδιος. «Ναι, ωραία διπλωματία ε;» απαντά εκείνος συνοδεύοντας τη διαβεβαίωση με ένα αυτάρεσκο γέλιο για κάτι που ο αντιλήφθηκε πιθανότατα ως μια από τις πιο ευφυώς χαριτωμένες στιγμές της υπουργικής του θητείας.
Η σκηνή δεν είναι κακή για τα χάι λάιτς της επίσκεψης. Επί της ουσίας, πάλι, δείχνει ότι, τουλάχιστον ενδυματολογικώς, ο επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας είχε προετοιμαστεί για την επίσκεψη. Αλλά οι υπόλοιποι; Εδώ τα περιθώρια για απόπειρες χιούμορ στενεύουν. Και στενεύουν επειδή, σε σχέση με τον στόχο της επίσκεψης, η ενδυματολογική επιλογή του Κοτζιά ήταν μάλλον μια στιγμή διπλωματικής αφέλειας παρά ευφυΐας.
Ηταν η επίδειξη μιας κόκκινης γραβάτας απέναντι σε μια επίδειξη δύναμης που ο Ερντογάν χορογράφησε από τους ακροβολισμένους φρουρούς του μέχρι το ύφος του στο Προεδρικό Μέγαρο.
Και ο Αλέξης Τσίπρας; Είχε ασφαλώς κι αυτός έναν στόχο, είδε κι αυτός μια ευκαιρία σε αυτήν την επίσκεψη –ευκαιρία ομολογημένη πριν από λίγο καιρό στη Βουλή όταν άνοιξε το φωτογραφικό άλμπουμ των συναντήσεών του με ξένους ηγέτες επιδεικνύοντας τις φωτογραφίες ως τεκμήρια του διεθνούς του βεληνεκούς.
Με το ιστορικό βάθος που δίνει η απόσταση των 65 χρόνων από την προηγούμενη επίσκεψη τούρκου προέδρου στην Αθήνα, ο Τσίπρας αναζήτησε ελαφρώς κάτι παραπάνω από μια photo opportunity, από μια φωτογραφία για το άλμπουμ του. Εψαξε μια θέση στη μεγάλη Ιστορία και στο κεφάλαιο των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Εντάξει, δεν είναι και κόκκινη γραβάτα. Αλλά με τον Ερντογάν, δεν είναι λιγότερο αφελές.
Τελευταία Νέα