Μονομαχίες στα αριστερά του δρόμου

Ηταν Τετάρτη, 22 Νοεμβρίου, όταν το ΠΑΜΕ έκανε μια ειρηνική παρέμβαση στο υπουργείο Εργασίας. Οι ισχυρότερες ομοσπονδίες –δευτεροβάθμιες δηλαδή οργανώσεις –που ελέγχει ο ταξικός βραχίονας του ΚΚΕ στο εργατικό κίνημα ήταν ανήσυχες για το δικαίωμα στην απεργία και το εξέφρασαν μαζικά εκείνη την μέρα στη Σταδίου, στο καφκικό κτίριο. Η Εφη Αχτσιόγλου, σύμφωνα με πληροφορίες, ήταν ειλικρινής στη συνάντηση με τους συνδικαλιστές και δεν αρνήθηκε πως το πλαίσιο του συνδικαλιστικού νόμου θα αλλάξει. Παρ’ όλες τις μάχες που εκείνη έδωσε στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Οι του ΠΑΜΕ, πολύπειροι, έλαβαν το μήνυμα και ξεκαθάρισαν πως δεν κάνουν βήμα πίσω στο θέμα της διεκδίκησης. Ουσιαστικά προλόγισαν έναν ιδιότυπο μα ταυτοτικό για τις ταξικές δυνάμεις πόλεμο, που μόλις είχε αρχίσει. Το ΚΚΕ εξάλλου, από το καλοκαίρι και πιο πριν, εκτιμούσε πως στην προκρούστεια κλίνη της τρίτης αξιολόγησης των δημοσιονομικών της χώρας θα έμπαινε το δικαίωμα στην απεργία. Στον Περισσό αισθάνονται δικαιωμένοι. Η τροπολογία τελικώς έρχεται και είναι πια βέβαιο πως αποτελεί αιτία πολέμου για τον Περισσό.

ΕΧΘΡΟΙ ΚΑΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ. Αυτό πια διαφάνηκε την εβδομάδα που μας πέρασε με τη δυναμική επιστροφή του ΚΚΕ στον δρόμο. Οι κινητοποιήσεις σε υπουργείο Εργασίας, Βουλή και Μέγαρο Μαξίμου δεν άφηναν παρανοήσεις. Οι άγριες συγκρούσεις του ΠΑΜΕ με τις δυνάμεις των ΜΑΤ και η συμβολική επίθεση σε τρία εμβληματικά σημεία των σημερινών πολιτικών (υπουργείο, Βουλή, Μαξίμου), είχε μια ακόμη σημειολογία. Η επανάκτηση του χώρου του πεζοδρομίου από το ΚΚΕ αποτελεί τη στρατηγική του ιστορικού κόμματος. Σήμερα, στα δυόμισι και παραπάνω χρόνια διακυβέρνησης Τσίπρα, αγανακτισμένοι δεν υπάρχουν. Υπάρχει όμως μια περιοχή στα αριστερά των διεκδικήσεων όπου πρωταγωνιστεί το ΚΚΕ και με κορύφωση την εβδομάδα που έρχεται και την πανελλαδική απεργία της 14ης Δεκεμβρίου, αυτό θα γίνει αντιληπτό από όλους. Ακόμη και από αυτούς, που παρότι επίσης βρίσκονται στον δρόμο αντιπολιτευόμενοι αγρίως τη σημερινή κυβέρνηση, δεν αποτελούν συμμάχους του ΚΚΕ. Προφανώς μιλάμε για τη Λαϊκή Ενότητα, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και την Πλεύση Ελευθερίας. Κυρίως ο πρώτος πολιτικός σχηματισμός είχε το τελευταίο διάστημα το πλεονέκτημα και πρωταγωνίστησε στο κίνημα κατά των πλειστηριασμών. Κεντρικά στελέχη της ΛΑΕ όπως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο Δημήτρης Στρατούλης και άλλοι με συνέπεια ηγήθηκαν του κινήματος της Τετάρτης και μάλιστα εν μέσω χημικών και βίαιων απωθήσεων από τα ΜΑΤ εντός Ειρηνοδικείου Αθηνών.

Εδώ το ΚΚΕ έχει έναν ισότιμο ανταγωνιστή, αν μπορεί να περιγραφεί ως ανταγωνισμός η μάχη της πολιτικής πρωτοπορίας, αν και το ΠΑΜΕ επίσης πια συμμετέχει στο κίνημα ακύρωσης των πλειστηριασμών κάθε Τετάρτη με κείμενα, παρουσία και επιτροπές σε όλη την Ελλάδα. Κομβικό ρόλο σε όλα αυτά που θα εκτυλιχθούν προσεχώς έχει η στάση της κάθε πολιτικής δύναμης σε σχέση με το συνδικαλιστικό κίνημα. Για παράδειγμα, από το μακρινό 1999, το ΚΚΕ με τη δημιουργία του ΠΑΜΕ έχει χαράξει μια λογική εντός εκτός και επί τα αυτά, σε σχέση με τη ΓΣΕΕ. Δεν συμπράττει με την κορυφαία τριτοβάθμια οργάνωση των εργατών, της ασκεί σκληρή κριτική, οργανώνει και καλεί σε ξεχωριστές συγκεντρώσεις. Αυτό δεν ισχύει για όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς. Για παράδειγμα η ΛΑΕ ή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στηρίζουν τα πρωτοβάθμια σωματεία, αλλά δεν συμπράττουν με το ΠΑΜΕ. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ από την πλευρά της έχει φτιάξει εδώ και καιρό και τον περίφημο Συντονισμό Πρωτοβάθμιων.

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ. Παρ’ όλα αυτά το ΠΑΜΕ σήμερα ηγεμονεύει των κινητοποιήσεων και αυτό υπενθυμίζεται από τον Περισσό με την πρώτη ευκαιρία. Το βέβαιο είναι πως πια, ο Τσίπρας έχει αποκτήσει κοινωνική και εργατική αντιπολίτευση. Η τομή έχει χαραχτεί, σύμφωνα με παράγοντες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, αν και πρέπει να σημειωθεί πως και κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ δεν βλέπει με αρνητικό μάτι τις εν λόγω κινητοποιήσεις, αφού τις θεωρεί χρήσιμες για τη μη ολική μεταστροφή της κυβέρνησης προς τον αστικό ρεαλισμό. Ως γνωστόν, εξάλλου, η εικόνα των επεισοδίων στα ειρηνοδικεία για τους πλειστηριασμούς ενόχλησε ένα μέρος του κυβερνώντος κόμματος. Κάτι βέβαια που οι υπόλοιπες δυνάμεις (ΚΚΕ και ΛΑΕ) δεν υπολογίζουν, αφού κατατάσσουν το σύνολο του ΣΥΡΙΖΑ στις αστικές πολιτικές. Το επόμενο διάστημα, η μάχη στα αριστερά χαρακώματα θα έχει και τον τόνο της επόμενης μέρας της Αριστεράς. Οι διεργασίες θα ενταθούν εξάλλου, ενώ από πολλούς πλην ΚΚΕ υπάρχει το σενάριο ενός νέου μεγάλου ριζοσπαστικού πόλου πέραν του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που διατυπώθηκε από κάποιους παράγοντες ακόμη και στο πρόσφατο 4ο Συνέδριο του ΝΑΡ, κεντρικής συνιστώσας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η εβδομάδα που έρχεται θα είναι καθοριστική.