Κιθαρωδεί και ου φονεύει

Ο Διονύσης Τσακνής, συνθέτης ελαφρών τραγουδιών και έως πρόσφατα στην κεφαλή της κρατικής ραδιοτηλεόρασης, αισθάνθηκε την ανάγκη να υπερασπιστεί μια τραγουδίστρια, η οποία υπέστη κριτική ως επαναστάτρια χωρίς αιτία. Εν τη ευρεία εννοία ομότεχνοι, είναι ευνόητη η χειρονομία του. Δεν είναι ευνόητη, ωστόσο, η οξύτητα με την οποία μπήκε στον δημόσιο διάλογο, με αφορισμούς, γενικεύσεις και, δυστυχώς, ανακρίβειες ή μύθους.

Ο διάλογος δεν είναι δημόσιος τσακωμός που κερδάει όποιος φωνάξει δυνατότερα. Οπως η μουσική θέλει νότες, και ο διάλογος θέλει επιχειρήματα. Και τα επιχειρήματα τα προσφέρουν η γνώση και η λογική.

Ο διάλογος είναι απαραίτητος, αν έχαναν τη δυνατότητα να συζητούν οι άνθρωποι, να λύνουν με τον διάλογο διαφορές, θα σφάζονταν. Ο Διονύσης Τσακνής συμμετέχει σε μια δημόσια συζήτηση δανειζόμενος ένα ανύπαρκτο σχήμα: ότι ανήκει στον κόσμο των διωκόμενων, ενώ όσοι του τη λένε είναι διώκτες του. Βολικό σχήμα, αλλά ανεδαφικό. Ισχυρίζεται ότι όταν ήταν φοιτητής είχε ξωπίσω του τους ρουφιάνους της Ασφάλειας. Εχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, εικάζω και, έως πρόσφατα, έχοντας περάσει και τις εξετάσεις της Ζωής Κωνσταντοπούλου, κατείχε υψηλότατη θέση στους μηχανισμούς της κρατικής προπαγάνδας, ήταν μάλιστα ο άνθρωπος που εγκαινίασε το περίφημο μνημείο των υποτιθέμενων νεκρών της ΕΡΤ. Πώς αντέχει να υπηρετεί σχήματα και μύθους;

Το βολικό σχήμα των «επιχειρημάτων» του Διονύση Τσακνή είναι τόσο αδύνατο! Οποιος δεν ασπάζεται την αγιολογική αντίληψη που φιλοτέχνησε η μετεμφυλιακή κομμουνιστική Αριστερά για τον εαυτό της δεν είναι εχθρός, αλλά ένας κανονικός άνθρωπος. Ο πόλεμος έχει τελειώσει. Και υπό κανονικές συνθήκες, όποιος διαφωνεί με την κομμουνιστική προσέγγιση της μετεμφυλιακής περιόδου μπορεί άνετα να συνεργαστεί με όσους διαφωνούν μαζί του για το κοινό μέλλον. Η διεκδίκηση του παρόντος και του μέλλοντος ήταν η μεταπολιτευτική μας κατάκτηση, και δεν ήταν μικρή. Ως τραγουδιστής ο Διονύσης Τσακνής θα έπρεπε να το έχει εντοπίσει: δεν ήταν εξουσία, αλλά τραγουδούσε ό,τι ήθελε, υποστήριζε ό,τι ήθελε. Είχε κοινό, επαγγελματική επιτυχία, θετικές κρίσεις –και κάποιες φορές πήρε αρνητικές κριτικές, ενώ επικρίθηκε για δηλώσεις του. Αυτό είναι η δημοκρατία.

Κιθαρωδεί και ου φονεύει. Ο Διονύσης Τσακνής θα συνεχίσει να γράφει τραγούδια. Ετσι πρέπει, είναι ό,τι ξέρει καλά. Να καλλιεργούμε και να διευρύνουμε ό,τι ξέρουμε καλά, αυτή είναι η συνταγή για ένα καλύτερο συλλογικό μέλλον.