Είναι στη δουλειά των ειδικών διαμεσολαβητών του ΟΗΕ: ο πραγματισμός που επιδεικνύουν πίσω από τις κλειστές πόρτες να μεταφράζεται σε αισιοδοξία όταν οι πόρτες ανοίγουν, ακόμη και εάν η διαπραγμάτευση βρίσκεται ένα βήμα πριν από το οριστικό της ναυάγιο –η ελπίδα δεν πεθαίνει τελευταία;
Η αισιοδοξία του Μάθιου Νίμιτς, του ειδικού διαμεσολαβητή του ΟΗΕ που λέει ότι το 2018 είναι η χρονιά που το θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ «μπορεί να λυθεί», μπορεί να εκφράζει κάτι παραπάνω από μια ελπίδα. Μπορεί να αποτυπώνει μια πραγματικότητα όχι απολύτως ευοίωνη αλλά ούτε και δυσοίωνη: «Είναι η πρώτη φορά», είπε, «που συζητήθηκε σοβαρά το ζήτημα του ονόματος».
Εάν το κριτήριο είναι η ιστορία του «Μακεδονικού», οι εκατέρωθεν εθνικισμοί, οι κωμικοί λεονταρισμοί, οι ανιστορικοί αλυτρωτισμοί και οτιδήποτε άλλο θρέφει δικαίως ή αδίκως τις βαλκανικές φοβίες, τότε αυτό που είπε ο Νίμιτς συνιστά διαμεσολαβητικό θρίαμβο: το «σοβαρά» δεν είναι λίγο σε μια διαμάχη όπου τα συλλαλητήρια με την υποχρεωτική συμμετοχή των μαθητών και τα ογκώδη αγάλματα του Αλέξανδρου έδωσαν το μέτρο της σοβαρότητας.
Αλλά πόσο πιθανό είναι να ολοκληρωθεί αυτός ο θρίαμβος; Πόσοι τόνοι αισιοδοξίας χρειάζονται και τι ποσότητες πραγματισμού για να αποκτήσει μια χώρα όνομα που θα κάνει τις κορασίδες του χάντμπολ να μην αποχωρούν από τα γήπεδα και τους υπόλοιπους Ελληνες να μην ξεχάσουν το ζήτημα σε δέκα χρόνια αλλά σε δέκα ημέρες;
Μια απάντηση θα μπορούσε να δώσει η συσσωρευμένη εμπειρία του Νίμιτς. Μένει να φανεί εάν θα διαφέρει πολύ από την αισιόδοξη εκδοχή της.
Τελευταία Νέα