Δύο πρόσωπα απουσιάζουν σταθερά από κάθε σενάριο περί ανασχηματισμού που κυκλοφορεί από τότε που οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ανέλαβαν την εξουσία. Το ένα είναι φυσικά ο Πάνος Καμμένος: χωρίς αυτόν, η Πρώτη Φορά Αριστερά καταρρέει. Το άλλο είναι ο Νίκος Κοτζιάς. Ο υπουργός Εξωτερικών είναι τόσο ταυτισμένος με τη θέση του, ώστε θεωρεί πως οποιαδήποτε κριτική προς το πρόσωπό του ή την πολιτική του συνιστά επίθεση στα συμφέροντα της χώρας.
Αλλά αυτός δεν είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο πρέπει να έχει τον τελευταίο καιρό θυελλώδη κέφια. Υπάρχουν τουλάχιστον άλλοι τέσσερις. Πρώτον, αποφεύχθηκε μια «προδοτική» συμφωνία για το Κυπριακό. Και όχι μόνο αυτό, αλλά πείστηκε η ελληνική κοινή γνώμη ότι η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στην τουρκική πλευρά. Με αυτό το δεδομένο, δεν χρειαζόταν καμιά ιδιαίτερη προετοιμασία για την επίσκεψη Ερντογάν. Οι κορόνες για τη Λωζάννη ήρθαν να επιβεβαιώσουν το εθνικό αφήγημα.
Ο δεύτερος λόγος είναι η κινητικότητα γύρω από την ονομασία της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Χάρις στην άνοδο ενός πραγματιστή στην εξουσία της γειτονικής χώρας, δεν αποκλείεται να υπάρξει φέτος μια συμφωνία που θα δώσει τέλος σε ένα θέατρο του παραλόγου ή μάλλον του γελοίου, που κρατά 25 χρόνια. Στο επόμενο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα χειροσφαίρισης, η εθνική ομάδα νεανίδων μπορεί να μη χρειαστεί να αποχωρήσει καταγγέλλοντας την επιμονή των «Σκοπιανών» να αποκαλούνται όπως τους ονομάζει όλος ο πλανήτης.
Ο Νίκος Κοτζιάς αισθάνεται όμως δικαιωμένος και για τα βαθιά φιλορωσικά του αισθήματα. Μπορεί η Μόσχα να μην έσπευσε το 2015 να μας δώσει το δάνειο που προσδοκούσαμε για να δείξουμε στους Ευρωπαίους ότι δεν τους έχουμε ανάγκη, αλλά ο πρόεδρος Πούτιν είναι κάθε μέρα και ισχυρότερος. Προχθές, ας πούμε, συνάντησε μέσα σε 24 ώρες όλους τους βασικούς παίκτες της Μέσης Ανατολής και παραμύθιασε τα μέσα ενημέρωσης ότι αποσύρει τα στρατεύματά του από τη Συρία. Οι φίλοι του λοιπόν ανοίγουν βότκες και οι αντίπαλοί του υποκλίνονται.
Ο υπουργός Εξωτερικών κατορθώνει, τέλος, να τηρεί απόσταση ασφαλείας από όλα τα θέματα που ταλανίζουν την κυβέρνηση. Στο «βλήμα-γκέιτ» έχει καταφέρει να στρέψει όλους τους προβολείς στον Καμμένο. Στο Προσφυγικό τα ρίχνει στον Μουζάλα. Κι όταν 25 βουλευτές του δικού του κόμματος τού ζήτησαν το καλοκαίρι εξηγήσεις για τις παράνομες επαναπροωθήσεις τούρκων πολιτών, δήλωσε απλώς αναρμόδιος.
Είναι τέτοια η ευγνωμοσύνη του για το άστρο που τον συνοδεύει σε κάθε του κίνηση, ώστε αποφάσισε να εμπλακεί σε ένα θέμα όπου εκ των πραγμάτων δεν έχει καμιά ευθύνη. Η κίνηση Πράττω, την οποία διευθύνει, λέγεται ότι θα αναλάβει τις επόμενες ημέρες πρωτοβουλία για μεγαλύτερη προστασία των πολιτών από τους πλειστηριασμούς.
Μπορεί βέβαια ο Κοτζιάς να ζήλεψε απλώς τον Φίλη. Και να μην ήθελε να υστερήσει σε εύκολο ακτιβισμό.
