Σε μία μαύρη πολιτική κωμωδία, όπως το «Wag the dog» («Ο πρόεδρος, ένα ροζ σκάνδαλο και ένας πόλεμος») του Μπάρι Λέβινσον που θα αντλούσε έμπνευση από αυτήν την κυβέρνηση, ο Πρωθυπουργός θα είχε κερδίσει τη θέση του σε ένα τηλεπαιχνίδι με χορηγό γραφείο ταξιδίων. Ή θα συμπλήρωνε ταξιδιωτικά μίλια που θα εξαργύρωνε με μέρες παραμονή στην εξουσία. Αυτά όμως συμβαίνουν στον κινηματογράφο. Στην πραγματική ζωή, τα συνεχή ταξίδια του Αλέξη Τσίπρα (που δεν κρίνονται όλα ως απαραίτητα) με παραπέμπουν συνειρμικά στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Ή, αλλιώς, στον συμπλεγματικό ενθουσιασμό του ιδεολογικού επαρχιωτισμού όταν συναντά τις χαρές του κοσμοπολιτισμού. Ενα συμπίλημα από εκδρομές με γκρουπ σε Μπανγκόκ –Πατάγια – Σιγκαπούρη, τον Γιώργο Κοινούση που έκανε τραγούδι κάθε ταξίδι του στο εξωτερικό («Αμερική, Αμερική καλά μου λέγαν μερικοί πως είσαι χώρα μαγική») και τον Λάμπρο Κωσταντάρα από παλαιότερες ταινίες να ανεβοκατεβαίνει τη σκάλα του αεροπλάνου.
Εχω συχνά την εντύπωση ότι ο Πρωθυπουργός είναι γαντζωμένος στην καρέκλα του όχι από τον αυταρχισμό της εξουσίας αλλά διότι απολαμβάνει αυτό το μπες – βγες σε αεροσκάφη. Τον φαντάζομαι να βγάζει αβέρτα σέλφι μέσα στο πρωθυπουργικό Gulfstream που, αν μπορούσε να αναρτήσει, θα τους έβαζε λεζάντα: «Είναι πολύ ουάου να είσαι Πρωθυπουργός». Για τον ίδιο λόγο επιμένει να μιλάει εγγλέζικα (όσοι μιλάνε έτσι αγγλικά, εγγλέζικα τα λένε) «σπρώχνοντας» επιτηδευμένα το «r» στο πίσω τμήμα του ουρανίσκου. Και, για να γυρίσουμε στον Λέβινσον, σε αυτήν την ταινία που οραματίζομαι θα μπορούσε να τον βάλει στην πόρτα του αεροπλάνου να τραγουδάει την επιτυχία του Κοινούση «South Africa» που λέει: «Αμπαντούγκα μπούγκα πήγα και στη ζούγκλα / οσαλάπα όζα έπαιρνα και πόζα».
Τελευταία Νέα