Το «χρυσό» αυτοκίνητο

Εγώ με αυτή την ιστορία του αυτοκινήτου του αποκληθέντος και «Χίτλερ της Αφρικής» δικτάτορος της Ουγκάντας Αμίν Νταντά, το οποίο περιήλθε στην κατοχή του ημετέρου υπουργού Αμυνας, αγνοώ κάτω από ποιες συνθήκες, αλλά μετά βρέθηκε ο κολλητός φίλος υπουργού Γιάννης Καραγιώργης, εφοπλιστής το πάλαι, να το αγοράσει… «αντί πινακίου φακής», μόλις… 100.000 ευρώ, δεν ασχολήθηκα καθόλου.

Είναι μια ιστορία για την οποία εγκαίρως είχα ενημερώσει προ μηνών, άρα καθιστούσε περιττή κάθε νέα αναφορά μου τώρα. Εκείνο που επιθυμώ να θέσω προς προβληματισμό, τον οποίο φαντάζομαι ο λαλίστατος υπουργός Αμυνας θα θελήσει να διαφωτίσει με την ευγένεια και το ήθος που πάντοτε διακρίνει τις δημόσιες παρεμβάσεις του, είναι το ακόλουθο: πώς βρέθηκε στα χέρια του αυτό το αυτοκίνητο; Πώς, πότε και έναντι ποιου τιμήματος.

Είναι μία απορία η οποία μου γεννήθηκε ανατρέχοντας στην ιστορία του αιμοδιψούς δικτάτορος. Αυτός λοιπόν, ο Αμίν Νταντά, εγκατέλειψε την εξουσία τον Ιανουάριο του 1979, λίγους μήνες μετά την εισβολή που επιχείρησε κατά της Τανζανίας, προκαλώντας την αντεπίθεση και την εισβολή των τανζανικών στρατευμάτων στη χώρα του. Ο τανζανικός στρατός έχοντας στο πλευρό του τους αντάρτες της Ουγκάντας, που είχαν καταφέρει να ξεφύγουν από το θανατηφόρο καθεστώς, συνέτριψαν το ανοργάνωτο στράτευμα του Νταντά και ο δικτάτορας διεσώθη ζητώντας άσυλο πρώτα στη Λιβύη, έπειτα στο Ιράκ, στο Μπαχρέιν και τέλος στη Σαουδική Αραβία, όπου και απεβίωσε τον Φεβρουάριο του 2003. Εφυγε από υψηλή πίεση –άλλη μια σοβαρή συνέπεια της κατανάλωσης κρέατος και δη ανθρωπίνου στο οποίο είχε μια έφεση, ο εκλιπών…

Οπως γίνεται φανερό από τη μικρή εξιστόρηση που προηγήθηκε, ο Αμιν Νταντά ίσα που πρόλαβε να την κοπανήσει από το Μογκαντίσου για να μην τον προλάβουν οι αντάρτες που είχαν εισβάλει στην πρωτεύουσα και τον έψαχναν. Εφυγε αεροπορικώς για τη Λιβύη. Αυτοκίνητο δεν πήρε μαζί του. Εκεί που πήγε δεν τη χρειαζόταν τη θωρακισμένη Μερτσέντες. Ούτε προφανώς έβαλε και κανέναν να την πακετάρει και να την εξαγάγει από τη χώρα, για να βρεθεί έπειτα από 16 χρόνια στα χέρια του Καμμένου και 21 χρόνια αργότερα στα χέρια του Καραγιώργη.

Και άντε πες ότι η Μερτσέντες του Αμίν ήρθε με ένα τρόπο στην ωραία μας χώρα. Σήμερα πού βρίσκεται; Για να τη δει και κανένας ειδικός, να την αποτιμήσει και να δικαιώσει τόσο τον πωλητή όσο και τον αγοραστή για τα εκατό χιλιάρικα. Ειδικά τον δεύτερο που πλέον, λογικά, δεν θα μπορεί να κυκλοφορεί στον δρόμο από τον φόβο να μην του φωνάζουν ας πούμε «Αδερφέ έχω ένα Ντάτσουν συλλεκτικό, που έχει κουβαλήσει τη φαμίλια του βασιλιά των Ρομά, δίνεις πέντε χαρτιά να την πάρεις;»!

Θα κλείσω το θέμα αυτό με μια γενική παρατήρηση, την οποία είχα διατυπώσει προ ημερών, και θα την επαναλάβω:

Γιατί οι Ηρακλείς της κάθαρσης, ο Πρωθυπουργός, ο υπουργός Αμυνας, ο υπουργός Κοντονής, ο υπουργός Παπαγγελόπουλος, ο υπουργός Πολάκης και τόσοι άλλοι δεν αναλαμβάνουν μια πρωτοβουλία να περάσουν διάταξη στη Βουλή (με αναδρομική ισχύ, δε) η οποία να καθιερώνει ειδικό πόθεν έσχες για τις περιπτώσεις κατά τις οποίες γίνονται αγοραπωλησίες μεταξύ πολιτικών και πολιτών;

Να υποχρεούται ο ιδιώτης αγοραστής, για παράδειγμα, να καταθέσει τα οικονομικά του στοιχεία, από τα οποία να πιστοποιείται ότι όντως είχε τη δυνατότητα να αγοράσει ένα αντικείμενο τόσο μεγάλης αξίας όσο το αυτοκίνητο του δικτάτορα. Και αν πρόκειται για εταιρεία, και η εταιρεία. Να φανεί και ποιος είναι ο κύριος μέτοχός της. Είναι ο Καραγιώργης ή άλλος και αδίκως γίνεται ρόμπα ο άνθρωπος, την οικονομική επιφάνεια αυτού του άλλου κ.λπ.

Αν μιλάμε για διαφάνεια κύριε πρόεδρε Τσίπρα, υπάρχουν λύσεις…

Με κάτι ευφρόσυνο, κάτι χαρούμενο, κάτι ευοίωνο και ελπιδοφόρο θα συνεχίσω για σήμερα. Αλλά και τόσο εύθυμο έως και ιλαρό –συναισθήματα που σπανίζουν στους γκρίζους καιρούς που διανύουμε.

Επειδή δε (ως θύμα…) άνοιξα πρώτος τη σχετική συζήτηση (υπουργοί αποπειρώνται να φιμώσουν τον Τύπο), είμαι στην ευχάριστη θέση να αναδείξω μια άλλη πλευρά του πολυτάλαντου υπουργού Κοντονή, εκ Ζακύνθου ορμωμένου ως γνωστόν. Εκείνη του ακοίμητου αλλά και ασυμβίβαστου θεματοφύλακος του Συντάγματος και των ατομικών ελευθεριών!

Σπεύδω να εξηγήσω, διότι διακρίνω ήδη φευγαλέα ώς και αμυδρά χαμόγελα τα οποία αποκωδικοποιώ με τη φράση του συρμού «άσε ρε φίλε τα καλαμπούρια». Και όμως.

Ο υπουργός Κοντονής λοιπόν, τον οποίο όλοι έσπευσαν να κατακεραυνώσουν (μηδέ εμού εξαιρουμένου…) ότι παρεμβαίνει ωμά στη Δικαιοσύνη, και άρα παραβιάζει απροκάλυπτα το Σύνταγμα το οποίο προνοεί και επιτάσσει τη διάκριση των εξουσιών, είναι μια εντελώς… παρεξηγημένη προσωπικότητα.

Μπορεί να καταγγέλλεται για ωμές παρεμβάσεις, αλλά όταν του ζητούνται στοιχεία για την πρακτική συναδέλφων του υπουργών να (εκ)βιάζουν και να φιμώνουν τον Τύπο επειδή τους ασκεί κριτική, θυμάται το Σύνταγμα, τη Δημοκρατία, το πολίτευμα, τα ατομικά δικαιώματα! Για να μην απαντήσει, φυσικά.

Είναι τεράστιος, ο άνθρωπος…

Και επειδή εδώ μιλάμε με στοιχεία, δεν παίζουμε πεντόβολα ή θέατρο σκιών (όπου πλην των άλλων πρωταγωνιστεί και ο Σιορ Διονύσης, εκ Ζακύνθου επίσης ορμώμενος) μεταφέρω απάντηση που απέστειλε ο υπουργός Κοντονής στον Ανδρέα Λοβέρδο, σε σχετική ερώτηση που του είχε υποβάλει εγγράφως ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΔΗΣΥ:

«Η συλλογή και επεξεργασία στατιστικών στοιχείων από τα Δικαστήρια στην Ελλάδα πραγματοποιείται με βάση την προστασία των προσωπικών δεδομένων και με γνώμονα την βελτίωση της ροής της διαδικασίας και την αποτελεσματικότητα της δικαιοσύνης. Συνεπώς ούτε τα δικαστήρια ούτε το Υπουργείο μας διαθέτει στατιστικά στοιχεία για το ποιος και γιατί ασκεί μία αγωγή ή καταθέτει μια έγκληση ή μήνυση. Η παρακολούθηση τέτοιου είδους στατιστικών στοιχείων απαγορεύεται σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα»!!!

Αν και θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να υποδείξει με βάση ποια νομολογία απαγορεύεται να πληροφορηθεί ο ελληνικός λαός ποιοι είναι οι δικομανείς υπουργοί, ο σιορ Κοντονής όχι μόνο δεν το κάνει, αλλά καταφεύγει σε μια απάντηση – φερετζέ, προφανώς για να προστατεύσει από τη δημοσιοποίηση τινές των συναδέλφων του, οι οποίοι χρησιμοποιούν αγωγές και μηνύσεις για να φιμώσουν δημοσιογράφους και μέσα ενημέρωσης.

Και προσέξτε τώρα, μια άλλη πτυχή Κοντονή –το πώς λειτουργεί ως υπουργός: εγκαλεί, και μάλιστα με σοβαρά υπονοούμενα, δικαστές για την έκδοση αποφάσεων και βουλευμάτων, αλλά εκείνος για να απαντήσει αυτή την ανοησία που παρέθεσα προηγουμένως χρειάστηκε ακριβώς σαράντα μέρες! Η ερώτηση του Λοβέρδου κατατέθηκε στη Βουλή την 1η Νοεμβρίου, η απάντηση Κοντονή με ημερομηνία 1η Δεκεμβρίου παραδόθηκε στον Λοβέρδο χθες!..

Να ρίξουμε μια ματιά, προτείνω, και στις άλλες φωνές που ακούγονται ίσως παράφωνα, στο κλίμα γενικής ευφορίας που έχει δημιουργηθεί στον χώρο της λεγόμενης Κεντροαριστεράς, μετά την επιτυχή ολοκλήρωση του εγχειρήματος για την ανάδειξη του ηγέτη του νέου φορέα.

Μια τέτοια φωνή είναι του Παύλου Γερουλάνου, ο οποίος αντιδρά στην εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ στο εσωτερικό του νέου φορέα. Και έχει αρθρογραφήσει επ’ αυτού. Χθες δήλωσε (στο «Θέμα»): «Φτιάξαμε ένα κόμμα που δεν έχει την ιστορία και την παράδοση του ΠΑΣΟΚ και δεν έχει πολιτικό πλαίσιο για την Ελλάδα του αύριο (…) χάνουμε το ένα καλό, χωρίς να έχουμε φτιάξει το άλλο που χρειαζόμαστε».

Και εξήγησε «γιατί ΠΑΣΟΚ», με επιχείρημα τη διαδικασία εκλογής νέου ηγέτη: «Εγινε μία αναμέτρηση στην οποία ήρθε ο κόσμος και είπε “παιδιά μην ντρέπεστε ότι είστε ΠΑΣΟΚ. Να, οι δύο υποψήφιοι που διαλέξαμε είναι οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ, μην ντρέπεστε γι’ αυτό, αλλά κάντε τη δουλειά που χρειάζεται, να βρείτε την αξία που έχει μέσα του κρυμμένο το ΠΑΣΟΚ για να προχωρήσετε μπροστά”».

Είναι μια άποψη. Ας ακουστεί.