Αναζήτηση
Πολιτικοί με φωτοστέφανο
Η βασική μου επιδίωξη –το ξεκαθαρίζω εξαρχής –είναι να κάνω τον κόσμο της πολιτικής πιο καθαρό, πιο διάφανο, πιο έντιμο. Εκκινώ δηλαδή από μια αγαθή πρόθεση. Θέλω να δημιουργήσω εκείνες τις συνθήκες οι οποίες θα αναρτήσουν πάνω από το κεφάλι του κάθε πολιτικού ένα φωτοστέφανο. Επιδιώκω δηλαδή μια πολιτική τάξη η οποία να κολυμπάει στα φωτεινά νερά της αρετής και όχι σε εκείνα τα γκρίζα της καχυποψίας, της αμφιβολίας, της υπόνοιας και της αμφισβήτησης.
Για τον λόγο αυτό, και με βάση το γεγονός ότι το πόθεν έσχες των πολιτικών (αν όχι όλων, τουλάχιστον αρκετών χτυπητών περιπτώσεων) περισσότερο βουτάει στα γκρίζα νερά, παρά βεβαιώνει περί της εναρέτου πορείας τους στην πολιτική, διατυπώνω, αυθωρεί και παραχρήμα, όπως έγραφαν οι παλαιότεροι, εμού, συνάδελφοι, την ακόλουθη πρόταση:
n να καταργηθούν εδώ και τώρα όλες εκείνες οι διαδικασίες ελέγχου του πόθεν έσχες των πολιτικών (αν φυσικά υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή ελέγχθηκε κάτι από αυτές) και να αντιγραφεί ό,τι ισχύει στις Ηνωμένες Πολιτείες!
Τι ισχύει στις βδελυρές, για εμάς τους αριστερούς δημοκράτες αντιφασίστες, ΗΠΑ (ελπίζω να μην παγιδεύτηκε κανείς από το γεγονός ότι ο γνωστός αριστερός υπουργός Τσακαλώτος χτύπησε το κουδούνι στον ναό του καπιταλισμού, Wall Street, διότι ήταν κόλπο να τους αποκοιμίσει τους καπιταλιστές);
Το ακόλουθο:
n με το που εκλέγονται τα μέλη του Κογκρέσου, γερουσιαστές και βουλευτές, αυτομάτως εκχωρούν σε μια εταιρεία αξιολόγησης (π.χ. PwC, Grant Thornton και άλλες), η οποία έχει με διαγωνισμό προκριθεί για το συγκεκριμένο έργο, τη διαχείριση του συνόλου των περιουσιακών τους στοιχείων.
Η διαχείριση διαρκεί μία τετραετία, όσο και η θητεία των μελών του Κογκρέσου, και είναι η εταιρεία εκείνη η οποία κανονίζει τα πάντα: θες, κύριε, να πουλήσεις ένα διαμέρισμα; Ενα οικόπεδο; Εναν πίνακα; Ενα αυτοκίνητο; Πολύ ωραία, πες το μας και θα το κάνουμε εμείς για σένα. Διότι εμείς είμαστε γι’ αυτή τη δουλειά.
Ετσι και το μέλος του Κογκρέσου δεν πιάνεται κορόιδο, αλλά ούτε κοροϊδεύει και τους ψηφοφόρους του με παραμύθια.
Πρωτοβουλίες ή… πάπιες
Με βάση όλα τα προηγούμενα, περιμένω να δω τι πρωτοβουλίες θα αναλάβει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προς αυτή την κατεύθυνση. Θα το καθιερώσει ή θα κάνει την (κινεζικής προελεύσεως) πάπια, την καλούμενη και πάπια Πεκίνου;
Επίσης, η αξιωματική αντιπολίτευση, και εν δυνάμει, εν αναμονή κυβέρνηση της χώρας, η λατρεμένη ΝουΔού δηλαδή, που είναι μονίμως και σταθερά στριμωγμένη για την υπόθεση των πόθεν έσχες, θα την υιοθετήσει την πρόταση; Να κάνει την υπέρβαση και να δηλώσει ότι θα προχωρήσει στη θεσμοθέτηση αυτού του μέτρου αν και εφόσον;
Ο φίλος του Μαδούρο
Στο μεταξύ είμαι υποχρεωμένος να απευθύνω θερμό αγωνιστικό χαιρετισμό στον Μήτσο τον Παπαδημούλη, εκ Λυγκιάδων Ιωαννίνων, κατά το ήμισυ, ορμώμενο, ο οποίος έτριψε τη διαφωνία του στα μούτρα μιας ετερόκλητης αντεπαναστατικής συμμαχίας που συγκροτήθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο και αποφάσισε να βραβεύσει την αντιπολίτευση της Βενεζουέλας με το βραβείο Ζαχάροφ για την ελευθερία της σκέψης. Ο Μητσάρας παρέμεινε καθισμένος στη θέση του, όταν όλο το Ευρωκοινοβούλιο σηκώθηκε όρθιο να χαιρετίσει τη βράβευση, δείχνοντας με το απαράμιλλο σθένος του τη διαφωνία του στη βράβευση των βενεζουελανών αντιπάλων του γιου του θεού Τσάβες, Νικολάς Μαδούρο.
Η δουλειά του επιτρόπου
Ευτυχώς που υπάρχει και ο Αβραμόπουλος, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, ο επίτροπος (όχι ο τραγουδιστής!) στη ζωή μας, και ισιώνει κάπως τα πράγματα. Αυτός Αρκάς είναι (αν και ερίζουν πολλές περιοχές για την καταγωγή του, εγώ στο Ελληνικό Αρκαδίας τον βρήκα, εκεί θα τον αποδώσω), ο οποίος αυτό τον καιρό βάζει το στήθος του απέναντι στα ύπουλα σχέδια της σκληρής φράξιας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αυτούς δηλαδή που έχουν βάλει μπροστά εκείνον τον Τουσκ τον Ντόναλντ, και θέλουν να γίνει η Ελλάδα (αλλά και η Ιταλία), αποθήκη ψυχών, και εκείνοι να την περνάνε ζάχαρη, λες και όποιος έρχεται Ελλάδα θέλει να μείνει στην Ελλάδα να λιάζεται και όχι να πάει στη Δυτική Ευρώπη.
Τι λέει ο Δημήτρης «μια νότα κομψότητας ανάμεσα στους βλάχους της Κομισιόν» Αβραμόπουλος για το κείμενο με τις ωραίες ιδέες Τουσκ;
«Αυτό το κείμενο υπονομεύει έναν από τους βασικούς πυλώνες της ΕΕ, την αλληλεγγύη. Χωρίς αλληλεγγύη, η Ευρώπη δεν μπορεί να υπάρξει. Αυτός ο όρος αναφέρεται στα ιδρυτικά κείμενα των Συνθηκών».
Και τα λέει και πολύ ωραία, ενημερώνω, διότι αν του περάσει του Τουσκ, καήκαμε, πρέπει να ομολογήσω. Οπως δε μου εξομολογήθηκε υπουργός της κυβέρνησης έχων με σχέση με το Μεταναστευτικό, «ευτυχώς που υπάρχει και ο Αβραμόπουλος, κάνει πολύ καλή δουλειά –και το λέω εγώ που είμαι ΣΥΡΙΖΑ».
Απλά μαθηματικά
Η αυθεντία του υπουργού ΨΗΤΠΕ ή ΨΗΠΤΕ, του υπουργού του τίποτα, Νίκου Παππά, διαβλέπω να κλονίζεται και πάλι, πράγμα το οποίο μου δημιουργεί μία αβάσταχτη στενοχώρια. Διότι δεν μπορώ να χωνέψω να πανηγυρίζουν οι καναλάρχες επειδή επήλθε το πέρας των διεθνών διαπραγματεύσεων μεταξύ της Ελλάδας και των όμορων προς αυτή χωρών για τον καθορισμό των τηλεοπτικών συχνοτήτων και η απόφαση για την Ελλάδα παρέχει τη δυνατότητα για 18 κανάλια και ενδεχομένως για 36 αν υπάρξει η, τεχνολογικής φύσεως, λεγόμενη συμπίεση. Αφού ο ίδιος αρχικά, με τον αλήστου μνήμης διαγωνισμό του, πέρυσι, είχε καθορίσει σε τέσσερις τις άδειες και φέτος, έπειτα από σκληρή… συνεννόηση όπως λέγεται στους κύκλους των καναλαρχών, με τον αντιπρόεδρο του ΕΣΡ Μορώνη, τις προσδιόρισε στον (και με μαγικές ιδιότητες) αριθμό 7.
Ενα περιοδικό στο απόσπασμα
Επεσε στα χέρια μου το τελευταίο τεύχος του περιοδικού «The Athens Review». Περιλαμβάνει ένα 20σέλιδο αφιέρωμα σε έναν άγνωστο, στο ευρύ κοινό, μάρτυρα της Αριστεράς, τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη. Οι κινηματογραφόφιλοι τον έχουν ακουστά, προφανώς από την πρόσφατη ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Το τελευταίο σημείωμα». Ο Σουκατζίδης εκτελέστηκε από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής την Πρωτομαγιά του ’44, αρνούμενος τη χάρη που του προσφέρθηκε, για να μην πάρει κάποιος άλλος τη θέση του.
Γιατί τα γράφω αυτά; Διότι το περιοδικό, του οποίου εκδότρια είναι η κόρη της συζύγου του Σουκατζίδη, Χαράς Λιουδάκη, δημοσιεύει για πρώτη φορά στα χρονικά ντοκουμέντα από την αλληλογραφία του Σουκατζίδη μέσα από τα κάτεργα της φυλακής, με τη Χαρά Λιουδάκη και τη μητέρα της, Μαρία, γνωστή λογοτέχνιδα της Κρήτης.
Ε, αυτό το περιοδικό, του οποίου η εκδότρια έχει τόσο και τέτοιους στενούς δεσμούς με την Αριστερά, κινδυνεύει να κλείσει εξαιτίας τού στα όρια της καταδίωξης απηνούς δικαστικού αγώνα εις βάρος του από τον υπουργό Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά. Εχουν παρέμβει πολιτικοί, συνδικαλιστικές ενώσεις, ευρωπαϊκοί φορείς, για να αποτραπεί αυτή η εξέλιξη αλλά αποτέλεσμα μηδέν.
Φαντάζομαι ότι ακόμη και στις εποχές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ η οικονομική και φυσική εξόντωση ενός τέτοιου περιοδικού δεν μπορεί να γίνεται αυτοσκοπός, ε;
