Ο Δημήτρης Παπαδημούλης ήταν ο μόνος ευρωβουλευτής, από όσους βρέθηκαν στην αίθουσα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που δεν σηκώθηκε όρθιος προς τιμήν της δημοκρατικής αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας, η οποία τιμήθηκε με το βραβείο Αντρέι Ζαχάροφ, για την επιμονή της, παρά τις διώξεις, να διεκδικεί τη δημοκρατία και τους θεσμούς, προϋπόθεση για την παλινόρθωση ενός υπό οικονομική χρεοκοπία πλούσιου αλλά άτυχου κράτους. Μετά τις επικρίσεις που γέννησε η ίδια η θλιβερή εικόνα του, ο ευρωβουλευτής ισχυρίστηκε ότι η δημοκρατική αντιπολίτευση της χώρας είναι συνυπεύθυνη για την κρίση στη Βενεζουέλα, κι ότι γι’ αυτό δεν χειροκρότησε την αντιπολίτευση.
Ο θρίαμβος της στρεψοδικίας. Ο Παπαδημούλης καταφεύγει στον συμψηφισμό, για να υποστηρίξει το πιο σκαιό καθεστώς της εποχής μας, μετά τη Βόρεια Κορέα και τους τζιχαντιστικούς αυταρχισμούς. Είναι ένα καθεστώς που στην ουσία έχει αναστείλει τη λειτουργία του πολυκομματισμού. Με πρόσχημα μάλιστα την αποχή της αντιπολίτευσης από τις τοπικές εκλογές της περασμένης Κυριακής, ο πρόεδρος Νικολάς Μαδούρο ανακοίνωσε ότι όσα κόμματα δεν συμμετείχαν στις εκλογές αυτές χάνουν το δικαίωμά τους να συμμετάσχουν στις επόμενες προεδρικές εκλογές –ο Μαδούρο μένει, δηλαδή, ουσιαστικά μόνος να αναμετρηθεί με τον εαυτό του. Είχαν προηγηθεί ο έλεγχος της δικαιοσύνης, η προσπάθεια ελέγχου (ή φίμωσης) του Τύπου, και ιδίως της τηλεόρασης, η φυλάκιση πολιτικών αντιπάλων του. Κυρίως, όμως, είχε προηγηθεί ένα κύμα διαδηλώσεων που συντάραξε τη χώρα με αίτημα την παραίτησή του, στις οποίες έχασαν τη ζωή τους περισσότεροι από 125 πολίτες. Σε αυτούς τους αγωνιστές, ανυστερόβουλους δημοκρατικούς πολίτες, που είδαν τη ζωή τους να διαλύεται, την οικονομική επιφάνειά τους να εξανεμίζεται και τη ζωή τους να μετατρέπεται σε έναν αυταρχικό εφιάλτη ανήκει, επί της ουσίας, το ευρωπαϊκό βραβείο. Αλλά οι μάρτυρες αυτοί δεν είναι για το αυταρχικό όραμα που φαίνεται λατρεύει ο Δημήτρης Παπαδημούλης, γι’ αυτό και δεν τους βλέπει.
Εθελοτυφλεί, προφανώς. Το έχει κάνει και στο παρελθόν, αλλά τότε είχε το ελαφρυντικό της νεότητας και της πίστης. Ηταν τα χρόνια της ανανεωτικής Αριστεράς, η εποχή που το αντισοβιετικό και αντιδογματικό ΚΚΕ εσωτερικού κατήγγελλε τη φαλκίδευση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Σοβιετική Ένωση, στην Ουγγαρία, στην Τσεχοσλοβακία, αλλά ποτέ στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου. Το κόμμα, βλέπετε, είχε σχέσεις με τη Ρουμανία, έστελνε φοιτητές με υποτροφία και έπαιρνε οικονομική ενίσχυση (και χαρτί για την «Αυγή»).
Ο Δημήτρης Παπαδημούλης ίσως, τότε, εθελοτυφλούσε ανιδιοτελώς –είχα βρεθεί στη θέση του, δεν θεωρούσα ότι ήταν κάποιο σοβαρό παράπτωμα, δεν είχα και πληροφόρηση για τον ζόφο του ρουμανικού καθεστώτος, μετά έμαθα. Σήμερα, όμως, όποιος υποστηρίζει τον αυταρχισμό οπουδήποτε, οποιαδήποτε επιχειρήματα κι αν επικαλείται, το κάνει συνειδητά. Ιδίως ο Δημήτρης Παπαδημούλης, που συσσωρεύει περιουσία είτε από την Ευρώπη είτε παλιότερα από τη νομή του κράτους στο όνομα του λαού, ξέρει καλά τι υποστηρίζει. Στην περίπτωση του Μαδούρο, έναν τύραννο που πνίγει τον δικό του λαό.
Η επιλογή του ευρωβουλευτή, του φίλου του Μαδούρο, να στηρίξει το καθεστώς του, σήμερα, τώρα, όσες δικαιολογίες κι αν επικαλεστεί, είναι απολύτως ιδιοτελής. Δηλαδή κυνική.
Τελευταία Νέα