Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο απένειμε το βραβείο Ζαχάροφ για το 2017 στη δημοκρατική αντιπολίτευση της Βενεζουέλας. Η αριστερή του πτέρυγα –των ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβανομένων –αποδοκίμασε έμπρακτα την απόφαση μολονότι είχε συμμετάσχει στη διαδικασία λήψης της, προτείνοντας τις δικές της υποψηφιότητες οι οποίες μειοψήφησαν.
Κατά την τελετή επίδοσης του βραβείου Ζαχάροφ, πολλοί από τους αριστερούς ευρωβουλευτές απουσίαζαν από την αίθουσα. Από όσους βρίσκονταν στα έδρανα, πολλοί όχι απλώς απαξίωσαν να χειροκροτήσουν αλλά και έπαιζαν επιδεικτικά με τα κινητά τους, δηλώνοντας με τη γλώσσα του σώματος ότι είναι ωσεί παρόντες. Πως τους απασχολούν σοβαρότερα ζητήματα, όπως η ανταλλαγή μηνυμάτων και το σερφάρισμα στο Διαδίκτυο.
Σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, πριν και μετά την τελετή, επιχειρηματολογούσαν κατά τρόπο αναμενόμενο. «Η αντιπολίτευση» έλεγαν «στη Βενεζουέλα έχει στους κόλπους της ανθρώπους με ύποπτο παρελθόν και επιλήψιμες διασυνδέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα συλλαλητήρια στο Καράκας βάφονται συχνά στο αίμα με εκατέρωθεν ευθύνη αστυνομίας και διαδηλωτών. Ο Τσάβες –ό,τι και αν πράττει σήμερα ο Μαδούρο ως διάδοχός του –διατηρεί για εκατομμύρια Βενεζουελάνους το φωτοστέφανο του ήρωα. Για ποιον λόγο εν τέλει» αναρωτιούνταν «έπρεπε η Ευρωβουλή να τεθεί πανηγυρικά στο πλευρό της μιας πολιτικής παράταξης όταν η Βενεζουέλα κινδυνεύει να οδηγηθεί σε εμφύλιο πόλεμο;».
Οσο πιο ειλικρινείς θεωρούσες τους παραπάνω ισχυρισμούς, τόσο περισσότερο θλιβόσουν για τις ψυχολογικές –και νοητικές δευτερευόντως –αγκυλώσεις εκείνων που τους διατύπωναν.
Η Βενεζουέλα ανήκει σε μια κατηγορία χωρών που οι κυβερνήσεις τους αναδείχθηκαν στο παρελθόν δημοκρατικά, συγκεντρώνοντας τη σχετική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, και στη συνέχεια διολίσθησαν προς τον αυταρχισμό. Οι ηγέτες τους άρχισαν να προβάλλονται και να φέρονται σαν μεσσίες. Η έκφραση αντίθετης γνώμης κατήντησε υπόθεση ριψοκίνδυνη, με απρόβλεπτες συνέπειες τόσο για εσένα όσο και για την οικογένειά σου. Το κόμμα εξελίχθηκε σε καθεστώς. Απέκτησε πραιτωριανούς και ευνοούμενες κοινωνικές μερίδες, οι οποίες διεκδικούν τον τίτλο του αυθεντικού λαού σε αντιδιαστολή προς την κάποτε ανθούσα μεσαία τάξη που τής έχουν κολλήσει τη ρετσινιά της παρασιτικής, αν όχι και της προδοτικής. Ατομικά δικαιώματα, πόσω δε μάλλον ευκαιρίες, σε παράσιτα και σε προδότες δεν έχει νόημα να παραχωρούνται. Δημοκρατία και πατριωτισμός κατά την παρούσα επαναστατική περίοδο σημαίνει ολόψυχη στράτευση στα ιδεώδη του κόμματος και ανελέητη πάταξη των εσωτερικών εχθρών. Εάν δε οι πομπώδεις διακηρύξεις του κομαντάντε ή του πατερούλη δεν επαληθεύονται, εάν η κοινωνία αντί να ευημερεί βυθίζεται στη φτώχεια, τόσο το χειρότερο για την κοινωνία. Αφού εκείνη αρνείται να ακολουθήσει τη φαντασιακή μας έφοδο προς τον ουρανό, εμείς θα την τιμωρήσουμε αγνοώντας την. Εμάς, στο κάτω κάτω, δεν μας απασχολούν οι αριθμοί –ούτε καν ο αριθμός των θερμίδων που αντιστοιχεί ημερησίως σε κάθε πολίτη. Εμπνεόμαστε, μαγευόμαστε από το ιστορικό μας πεπρωμένο.
Τα ίδια έλεγε επί δεκαετίες η προπαγάνδα της Σοβιετικής Ενωσης και των δορυφόρων της. Με την κατηγορία των πρακτόρων εξολόθρευε ο Στάλιν τους παλιούς συντρόφους του. Ως αντεπαναστάσεις αφόριζε μεταπολεμικά η Μόσχα τα δημοκρατικά κινήματα στην Ανατολική Ευρώπη. Χρέος των απανταχού κομμουνιστών ήταν να καταδικάσουν την εξέγερση στη Βουδαπέστη το 1956, να πανηγυρίσουν για την εισβολή των σοβιετικών τανκς στην Πράγα το 1968.
Τα χρόνια εκείνα, η Ευρωπαϊκή Αριστερά, προσεκτικά στην αρχή, ολοένα και πιο έντονα στη συνέχεια, έπαιρνε αποστάσεις από το Κρεμλίνο. Ωσπου στο τέλος διακήρυξε ευθαρσώς ότι ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» αποτελούσε διαστρέβλωση του ιδανικού. Προσβολή αισχρή στη μνήμη όλων όσων είχαν θυσιαστεί για έναν πιο δίκαιο κόσμο.
Σε πιάνει στενοχώρια αντικρίζοντας τους επιγόνους εκείνων που είχαν κάποτε ορθώσει ανάστημα στον Στάλιν και στον Μπρέζνιεφ να μην τολμούν να αποκηρύξουν σήμερα ρητά τον Μαδούρο. Σφίγγεται η καρδιά σου στη θέα κάποιων συμπατριωτών μας οι οποίοι στα είκοσί τους, ενταγμένοι στο ΚΚΕ εσωτερικού, πίστευαν την ελευθερία ως θεμελιώδη προϋπόθεση της κοινωνικής προόδου, να εθελοτυφλούν για όσα συμβαίνουν στη Βενεζουέλα.
«Δεν απονεμήθηκε το βραβείο Ζαχάροφ στους γνήσιους δημοκράτες της Βενεζουέλας…» ισχυρίζονται. «Ας τους προτείνατε λοιπόν εσείς, τους γνήσιους δημοκράτες!» τους απαντάς.
Τα στερνά τιμούν τα πρώτα, λέει το γνωμικό. Εάν η Ευρωπαϊκή Αριστερά το 2017, από το φωταγωγημένο, χριστουγεννιάτικο Στρασβούργο, κλείνει τα μάτια, τηρεί αποστάσεις, οχυρώνεται πίσω από προσχηματικά «ναι μεν αλλά…», τότε βρίσκεται πράγματι στα στερνά της.
Τελευταία Νέα