Την επομένη της εκλογικής νίκης του Σεμπάστιαν Κουρτς στην Αυστρία, τον περασμένο Οκτώβριο, ο Κυριάκος Μητσοτάκης τού έστειλε μια συγχαρητήρια επιστολή όπου εξέφραζε τη βεβαιότητα ότι, υπό τη δική του ηγεσία, «η Αυστρία θα διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού τις ευρωπαϊκές αξίες που μας ενώνουν» και ότι θα είναι «στην πρώτη γραμμή της διαμόρφωσης του ευρωπαϊκού μέλλοντος προς όφελος των πολιτών μας».Δύο μήνες μετά, ο αυστριακός καγκελάριος ανακοίνωσε την κυβέρνησή του, όπου η Ακροδεξιά αναλαμβάνει τρία κομβικά υπουργεία, και εξέφρασε την ελπίδα πολλές από τις εξουσίες των Βρυξελλών να επιστρέψουν στις εθνικές κυβερνήσεις.
Δεν φταίει φυσικά ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας γι’ αυτή την εξέλιξη, αν και ο προσανατολισμός του Κουρτς είχε φανεί από νωρίς. Το επεισόδιο όμως είναι διδακτικό. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα στην πολιτική. Πρέπει να κάνεις επιλογές. Με την Κεντροαριστερά ή με τους Μπαλτάκους; Με μεταρρυθμίσεις ή με λαϊκισμό; Με τον στρουθοκαμηλισμό του Καραμανλή ή με τις ντόμπρες κουβέντες της Ντόρας; Μέχρις ενός βαθμού, το στρογγύλεμα και η διαλεκτική σύνθεση βοηθούν την ενότητα. Από εκεί και πέρα, όμως, δημιουργούν σύγχυση.
«Αλλάζουμε οι ίδιοι για να αλλάξουμε τη χώρα», τόνισε επανειλημμένα αυτό το Σαββατοκύριακο ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας. Η πρώτη διαπίστωση λοιπόν είναι ότι το κόμμα αλλάζει, κάτι που είναι πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια. «Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», έλεγε ο ΓΑΠ, «Κίνημα Αλλαγής» ονομάστηκε (προσωρινά) ο νέος φορέας της Κεντροαριστεράς, «ό,τι δεν αλλάζει παρακμάζει και πεθαίνει», είπε ο Κυριάκος.
Ομως οι διαπιστώσεις δεν φτάνουν. Χρειάζεται και η αυτοκριτική, όπως είπε ο Στέλιος Ράμφος στη δική του ομιλία. Στην τελευταία φάση της κυβερνητικής του θητείας, ο Σαμαράς επιδόθηκε σε ένα όργιο λαϊκισμού. Εχει κλείσει ο υποψήφιος πρωθυπουργός τους λογαριασμούς του με αυτό το κεφάλαιο;
Η δεύτερη διαπίστωση είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση είναι η χειρότερη από τη Μεταπολίτευση και πρέπει να φύγει. Εδώ υπάρχει ένας κίνδυνος: η ανάγκη συσπείρωσης για την επίτευξη αυτού του ευγενούς στόχου να θέσει σε δεύτερη μοίρα την υποχρέωση να σκιαγραφηθεί με ακρίβεια και σαφήνεια η επόμενη ημέρα.Υπάρχει όμως κι ένα γενικότερο πρόβλημα, που υπερβαίνει τα ελληνικά σύνορα. Ολόκληρη η Ευρώπη σήμερα πάσχει από μια κρίση ταυτότητας, που έχει άμεση σχέση με τη μετανάστευση. Απέναντι σε αυτή την κρίση, η Νέα Δημοκρατία εμφανίζεται συχνά παγιδευμένη σε έναν παραδοσιακό, έως και αντιδραστικό πολιτικό λόγο. Με ποιον τρόπο θα αποτινάξει τα βαρίδια του παρελθόντος;
Την περασμένη εβδομάδα εξελέγη νέος αρχηγός των Ρεπουμπλικανών στη Γαλλία ο 42χρονος Λοράν Βοκιέζ, ένας άνθρωπος αποφασισμένος να στρέψει το κόμμα του ακόμη πιο δεξιά. Αυτή τη φορά όμως ο Μητσοτάκης πρόσεξε, δεν έστειλε ενθουσιώδη τηλεγραφήματα, είπαμε, αλλάζει ο ίδιος για να αλλάξει τη χώρα.
