Οι συγκρούσεις δεν είναι μόνο αναπόφευκτες σε μια δημοκρατία, είναι και απαραίτητες. Κι ο λόγος είναι απλός: στο περιβάλλον της δημοκρατίας η σύγκρουση είναι στην ουσία μια υγιής μάχη ιδεών και θέσεων, από την οποία προκύπτει τελικά η αναγκαία για την πρόοδο μιας κοινωνίας σύνθεση απόψεων.
Από αυτόν τον γενικό κανόνα εξαιρούνται οι θεσμοί. Δεν νοείται σε μια δημοκρατία οι εξουσίες να συγκρούονται μεταξύ τους, δίνοντας μάλιστα την αίσθηση πως δίνουν μάχες μέχρις εσχάτων. Και οι λόγοι είναι ευνόητοι: για να μη διαρραγεί η σχέση εμπιστοσύνης των πολιτών με τους θεσμούς θα πρέπει οι τελευταίοι να διασφαλίζουν τόσο το δικό τους κύρος όσο και να πράττουν τα δέοντα για τη διασφάλιση του κύρους των άλλων. Με απλά λόγια το κύρος της Δικαιοσύνης εξαρτάται άμεσα από τη στάση της εκτελεστικής εξουσίας απέναντί της.
Δυστυχώς το τελευταίο διάστημα γινόμαστε μάρτυρες μιας εκ διαμέτρου διαφορετικής στάσης. Η κυβέρνηση συγκρούεται με τη Δικαιοσύνη χωρίς να κρατά πολλές φορές καν τα προσχήματα. Αντίθετα, δείχνει πως ο στόχος της είναι να φτάσει αυτή η κόντρα στα άκρα με νικητές που θα θριαμβολογούν και ηττημένους που θα δηλώνουν γονυκλινείς την υποταγή τους.
Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσει κανείς ότι η τακτική αυτή βλάπτει σοβαρά τη δημοκρατία, ότι είναι αντίθετη τόσο με το γράμμα όσο και με το πνεύμα του καταστατικού μας χάρτη. Κάθε κυβέρνηση θα έπρεπε να γνωρίζει τι σημαίνει η άλωση του κύρους της Δικαιοσύνης είτε με παρεμβάσεις είτε με απαξίωση των λειτουργών της.
