Πριν κλείσει διετία στην αρχηγία ο Μητσοτάκης έχει καταφέρει ένα βασικό πράγμα: να εμπεδώσει την αίσθηση ότι θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η ΝΔ οργάνωσε Συνέδριο με θέμα «πώς θα κυβερνήσουμε» κι ουδείς διανοήθηκε να τους χαρακτηρίσει υπερφίαλους ή γραφικούς.
Ούτε καν η κυβέρνηση!..
– Ο κόσμος δεν ρωτάει πια αν θα κερδίσουμε τις εκλογές, αλλά τι θα κάνουμε όταν κερδίσουμε, παραδεχόταν πρωτοκλασάτο στέλεχος που δεν έχει απαραιτήτως τον Μητσοτάκη στην καρδιά του.
Αυτή η αίσθηση μιας παράταξης «μπροστά στη νίκη» (κατά την έκφραση Σαμαρά…) είναι μεγάλο πλεονέκτημα στην πολιτική.
Γεμίζει τον αρχηγό αυτοπεποίθηση κι επιβάλλει στο στράτευμα ενότητα. Τα είδαμε το Σαββατοκύριακο.
Φυσικά ο αρχηγός δεν το πέτυχε μόνος του. Μπορεί να μη τον βοήθησε ιδιαίτερα η ΝΔ, αλλά έβαλε πλάτη ο… ΣΥΡΙΖΑ.
Βρέθηκε αντιμέτωπος με μια κυβέρνηση που διαθέτει έναν ταλαντούχο Πρωθυπουργό αλλά κι ένα απίστευτα ατάλαντο προσωπικό. Δεν ξέρω αν είναι «η χειρότερη κυβέρνηση από τη Μεταπολίτευση», αλλά είναι σίγουρα η πιο ερασιτεχνική και η πιο ανεπαρκής.
Για να είμαστε δίκαιοι όμως, o Μητσοτάκης δεν περιορίστηκε στην επίκληση της Αθηνάς. Κούνησε και το χεράκι του.
Εκανε τη στρατηγική επιλογή μιας σθεναρής, κάθετης κι αδιαπραγμάτευτης αντιπολίτευσης που κορυφώθηκε με το αίτημα για εκλογές.
Προφανώς δεν περίμενε να του κάνει ο Τσίπρας το χατίρι και να στήσει κάλπες. Αλλά έτσι συσπείρωσε την παράταξή του στο έπακρο, δαιμονοποίησε τον αντίπαλο, μεγιστοποίησε το πολιτικό κόστος της διακυβέρνησης κι έκοψε κόλπα, γέφυρες και οδούς διαφυγής.
Πόνταρε στην ταχεία φθορά της κυβέρνησης. Και δικαιώθηκε.
Ενώ αν το είχε παίξει «συνεννοησάκιας» (όπως συμβούλευαν διάφοροι ιδιοτελείς ή ανεγκέφαλοι επιτήδειοι), θα έβλεπε ακόμη την πλάτη της.
Η επιλογή του Μητσοτάκη ήταν να πολεμήσει τον Τσίπρα με την πόλωση του Τσίπρα. Και ο Τσίπρας τον βοήθησε επειδή δεν ξέρει άλλο τρόπο να πολιτεύεται.
Μια πόλωση ίσως προσαρμοσμένη σε ένα δικό του, πιο κόσμιο στυλ. Δεν τα κατάφερε πάντα –είπαμε: ο Πρωθυπουργός σε κάτι τέτοια είναι ταλαντούχος…
Αλλά μικρή σημασία έχει. Στον καβγά, και θα δώσεις σφαλιάρες και θα φας. Το ζήτημα είναι ποιος θα μείνει όρθιος στο τέλος.
Συνολικά πάντως πρέπει να είναι ο πρώτος αρχηγός αντιπολίτευσης που υποσχέθηκε λιγότερα παραμύθια κι έφαγε περισσότερη λάσπη από την κυβέρνηση που αντιπολιτεύεται.
Είναι αλήθεια ασφαλώς ότι δεν πουλάς τη γούνα της αρκούδας πριν τη σκοτώσεις. Ολα αυτά θα έχουν νόημα αν κερδίσει τις εκλογές και δεν τις κέρδισε ακόμη.
Εχει δρόμο. Αλλά, μεταξύ μας, δεν βλέπω κι η αρκούδα να έχει πλέον πολλές αντοχές.
Τελευταία Νέα