Εβλεπα και ξαναέβλεπα τα δύο βίντεο που τα προέβαλλαν back to back για να επισημάνουν την αντιδιαστολή. Τον Ευκλείδη Τσακαλώτο στα «τραπεζάκια έξω» των Αγανακτισμένων, να ρητορεύει για το γκρέμισμα του καπιταλισμού. Και τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, ως υπουργό Οικονομικών, να βαράει το καμπανάκι λήξης στον «ναό του καπιταλισμού» όπως αποκαλούν οι σύντροφοί του τη Wall Street. Συνειδητοποίησα όμως ότι δεν πρόκειται περί αντιδιαστολής. Καμία κωλοτούμπα. Βλέποντας σε βάθος παρελθόντος χρόνου και έχοντας πλέον μία συνολική εικόνα του ανδρός –και γενικότερα των ανδρών και γυναικών της σημερινής κυβέρνησης –κρίνω ότι εκείνη η αντιμνημονιακή ρητορική δεν εκπορευόταν από ιδεολογία αλλά ήταν μέρος ενός σχεδίου χειραγώγησης του θυμικού των ψηφοφόρων που θα τους οδηγούσε ντουγρού στην εξουσία. Οχι τάχα μου ως ηττημένοι του Εμφυλίου –εργαλείο είναι κι αυτό –αλλά για τη διαχείριση της (επιτρέψτε μου το αδόκιμο της λέξης) «ημετερότητας».
Το σχέδιο φαίνεται ότι είχε τις ρίζες του σε προμνημονιακές εποχές. Στις άγριες μέρες του Δεκεμβρίου του 2008. Και έχω την εντύπωση ότι σε κάποιο δωμάτιο της Κουμουνδούρου κάποιοι πανηγύριζαν όταν μπήκαμε στο Μνημόνιο (μπορεί να άναψαν και επαναστατικά πούρα για να το γιορτάσουν). Ηταν η καλύτερη μπουλντόζα για να ανοίξει τον δρόμο προς την εξουσία που τους πήρε λιγότερο από πέντε χρόνια για να τον διανύσουν πατώντας πάνω στις αυταπάτες που καλλιέργησαν. Γιατί δεν ήταν δικές τους οι αυταπάτες. Οι ίδιοι ήξεραν πολύ καλά τι ήθελαν, πώς θα το αποκτούσαν και πώς θα το διατηρούσαν. Ειδικά ο κύριος Τσακαλώτος. Καμπανάκι – ξεκαμπανάκι όμως το θέμα είναι ότι το ξέρουμε πια κι εμείς. Τα επιδόματα είναι πολύ διάφανα για να κρύψουν τις προθέσεις.
