Είναι σαν να είχαν πέσει σε βαθύ κώμα. Να ξύπνησαν και, σαν τη μαμά στο «Good bye, Lenin!», κάποιος καλός γιος να τους έκρυβε την πραγματικότητα. Και τώρα, έπειτα από δύο και πλέον χρόνια, να ανακαλύπτουν την αλήθεια και να επικρίνουν απογοητευμένοι την Αριστερά της καρδιάς τους επειδή ξεπέρασε τις επιβεβλημένες γραμμές και συμμάχησε με τη λάιτ Ακρα Δεξιά του Καμμένου, αφήνει την Εκκλησία ακόμη και να ορίζει υπουργούς, κρατά τους μετανάστες στις Μόριες ή δεν αντιστέκεται όσο πρέπει στη διαφθορά και τη διαπλοκή.
Αυτό το σύστημα εξουσίας περιγράφουν οι 53 στο κείμενό τους «Πάμε αλλιώς». Κι αν εξαιρέσει κανείς την πλάνη τους ότι «οι συνεχείς αξιολογήσεις και οι πιέσεις που ασκούνται έχουν προφανή σκοπό να εκθέσουν την κυβέρνηση της Αριστεράς στα λαϊκά στρώματα», η περιγραφή τους είναι απολύτως ακριβής. Ακριβής είναι και η επισήμανσή τους ότι η «λαϊκή κατοικία» δεν προστατεύεται όπως ισχυρίζεται η κυβέρνησή τους –διαφορετικά, γιατί να ζητήσουν νομοθετική υπεράσπιση και κατοχύρωση της πρώτης κατοικίας για τα λαϊκά στρώματα;
Μόνο που οι 53 δεν ανακάλυψαν τώρα τον κόσμο που ζουν. Γιατί μπορεί ως αριθμός και τάση που υποδύεται τη φωνή της συνείδησης του ΣΥΡΙΖΑ να θυμίζουν τη μαμά του «Good Bye, Lenin!», αλλά ως μονάδες με όνομα και επίθετο ξέρουν πολύ καλά ποιοι είναι οι σύμμαχοί τους, ποια είναι η σχέση τους με την Εκκλησία, αν πεθαίνουν από το κρύο οι μετανάστες και τι σημαίνει «βοσκοτόπια». Θα αρκούσε, ας πούμε, να θυμηθεί κανείς την Τασία Χριστοδουλοπούλου όχι απλώς να υπερασπίζεται στη Βουλή τον Πάνο Καμμένο, αλλά να ταυτίζεται μαζί του με μια επίδειξη κυνικής ειρωνείας. «Ναι», είχε πει, «φοβηθήκαμε τώρα». Και αντίθετα από τη μαμά, ήταν απολύτως διαυγής.
