Με το τέλος του χρόνου όλοι κάνουν έναν απολογισμό και σκέφτονται τον νέο χρόνο που είναι ante portas. Τα κόμματα προετοιμάζονται με εθνικά και περιφερειακά συνέδρια για τις εκλογές που προσδιορίζονται μάλλον για το φθινόπωρο του ’18, αν όλα πάνε σύμφωνα με τας ευρωπαϊκάς γραφάς και τις κυβερνητικές ανακοινώσεις που ορίζουν την έξοδο από το Μνημόνιο τον ερχόμενο Αύγουστο. Ας μην πούμε για τους δανειστές που «μπούχτισαν» μαζί μας, ούτε για τη συνέχεια, που η κυβέρνηση αποφεύγει να συζητήσει, ας δούμε το ρεζουμέ της μεγάλης εικόνας. Τα χρόνια της κρίσης ο κόσμος απομακρύνθηκε από την πολιτική, έχασε την πίστη του και μειώθηκαν δραματικά οι ελπίδες του. Η πραγματικότητα εκδικήθηκε την πολιτική αφέλεια! Η Ενωμένη Ευρώπη καταλαβαίνει τώρα ότι χρειάζεται κάποιου είδους «ρετουσάρισμα» για να μπορεί να υπάρξει. Η Γερμανία που ηγείται, επιδιώκει έναν νέο μεγάλο κυβερνητικό συνασπισμό, ώστε με δεύτερη τη Γαλλία να «δείξει» τον δρόμο, που όμως δεν μπορεί να ξεφύγει από τους νόμους της παγκοσμιοποίησης και τον νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα της. Η κρίση δημιούργησε ένα νέο, κοινωνικά άνυδρο τοπίο.
Η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, με όλα τα καλά και τα στραβά της, είναι αδύνατον να αναιρεθεί και, απ’ ό,τι φαίνεται, να ελεγχθεί, με άμεσο αποτέλεσμα τις αβέβαιες πολιτικές εξελίξεις. Η αναδιανομή του πλούτου είναι υπέρ των ολίγων και ισχυρών. Τα πακέτα διάσωσης προς τους πλέον αδύνατους, όπως η Ελλάδα, στερεύουν και η ευθύνη μετακυλίεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στις πλάτες των λαών. Η λιτότητα δεν είναι μέθοδος, αλλά καθεστώς. Η ανάπτυξη και η ευημερία που αφορούσε κάποτε τους απλούς ανθρώπους μοιάζουν με όνειρο απατηλό.
Η οικονομική επιθετικότητα που επιδεικνύει ο Τραμπ μάλλον ως άμυνα μεταφράζεται μπροστά στον καλπασμό της Κίνας. Ο κόσμος άλλαξε χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει. Η ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας παίζει κι αυτή τον ρόλο της. Σήμερα χρειάζονται λιγότεροι εργάτες παντού.
Πολλοί αισθάνονται ότι ξεκινά κάτι από την αρχή και το ερώτημα είναι τι και πώς. Οι αποκαλούμενες προοδευτικές δυνάμεις από καιρό τώρα βρίσκονται σε σύγχυση. Ενσωματώνονται στις νεοφιλελεύθερες επιταγές χωρίς να προτείνουν κάτι καινούργιο. Στην αδυναμία αυτή απαντούν ενίοτε με συνταγές του παρελθόντος που όμως, φευ, δεν λειτουργούν πλέον. Αλλά και οι συντηρητικοί δεν πάνε πίσω, τείνουν να υπερκαλυφθούν από την Ακραία Δεξιά τους.
Αν προσθέσουμε σε όλα αυτά και το Μεταναστευτικό, σε άλλες εποχές θα φτάναμε σε πόλεμο. Σήμερα υπερισχύουν οι οικονομικοί πόλεμοι. Νέα ισορροπία όμως είναι αδύνατον να βρεθεί όσο κανοναρχούν οι τεράστιες ανισότητες.
Ο Τηλέμαχος Χυτήρης είναι πρώην υπουργός
