Το πιο σημαντικό πράγμα που έκανε φέτος ο Ατρόμητος είναι ότι εκμεταλλεύτηκε καλύτερα από όλους το καλοκαίρι του. Το καλοκαίρι οι ομάδες, ως γνωστόν, κάνουν προετοιμασία. Ο κόσμος νομίζει ότι προετοιμασία σημαίνει παίρνω τα βουνά, παίζω με διάφορα «καφενεία» που κερδίζω 5-0 για να έχουν ωραίους τίτλους οι εφημερίδες κ.λπ. Δεν είναι αυτό ακριβώς.
Τέλος
Στην προετοιμασία ο νέος προπονητής του Ατρομήτου, ο κ. Κάναντι, δοκίμασε σχεδόν τα πάντα. Είδε την ομάδα του να χάνει δυο παιγνίδια με έξι γκολ, αλλά την είδε και να κερδίζει τον Ολυμπιακό π.χ. με 1-0. Ξεκαθάρισε με ποιους παίκτες μπορεί να προχωρήσει και ζήτησε ενισχύσεις εκεί που η ομάδα ήταν άδεια. Ετσι αποκτήθηκαν, προς το τέλος του καλοκαιριού μάλιστα, ο Ουάρντα κι ο Γιαννιώτης. Οταν ξεκίνησε το πρωτάθλημα ο Ατρόμητος είχε μια συγκεκριμένη ενδεκάδα και έναν ξεκάθαρο τρόπο παιγνιδιού. Ο,τι δεν είχαν ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ, που καλοκαιριάτικα έδιναν ματς για τα ευρωπαϊκά προκριματικά.
Σκάρτοι
Το δεύτερο πολύ σημαντικό είναι ότι ο Ατρόμητος ενισχύθηκε με τους, κατά κάποιον τρόπο, «σκάρτους» των μεγάλων. Πήρε δανεικούς τον Γιαννιώτη και τον Ρισβάνη από τον Ολυμπιακό, αλλά και τον Ουάρντα, τον Γιαννούλη και τον Χατζηισαΐα από τον ΠΑΟΚ, κι έδειξε εμπιστοσύνη στον Βασιλακάκη, που η ΑΕΚ δυο χρόνια κοιτούσε και ποτέ δεν απέκτησε. Ολοι αυτοί οι παίκτες κάνουν ένα καταπληκτικό πρωτάθλημα, αποδεικνύοντας ότι δίκαια αποκτήθηκαν από τις μεγάλες μας ομάδες. Που όμως, αντίθετα από τον Ατρόμητο, δεν είχαν ούτε υπομονή, ούτε επιμονή μαζί τους.
Απόρριψη
Οι ομάδες δεν είναι κατασκευάσματα του ηλεκτρονικού υπολογιστή: αποτελούνται από ανθρώπους. Η απογοήτευση, που θα μπορούσε να προκαλέσει στους παίκτες αυτούς η καλοκαιρινή απόρριψη από ομάδες στις οποίες ονειρεύονται να κάνουν καριέρα, θα μπορούσε να τους καταστρέψει. Αν αυτό δεν συνέβη είναι γιατί όλοι οι νεοφερμένοι στο Περιστέρι έχουν το κίνητρο που δίνει καμιά φορά η αίσθηση της αδικίας.
Πιστεύει
Ο Ρισβάνης πιστεύει ότι ο Χάσι ήταν ένας μιζαδόρος και ότι ο ίδιος δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα σέντερ μπακ του Ολυμπιακού. Ο Χατζηισαΐας θεωρεί ότι στον ΠΑΟΚ πάει κι έρχεται κόσμος χωρίς κανείς να καταλαβαίνει γιατί. Ο Γιαννιώτης, όχι μόνο είναι βέβαιος ότι είχε θέση στον Ολυμπιακό, αλλά πιστεύει πως έπρεπε να είναι και βασικός. Ο Βασιλακάκης ακόμα δεν έχει καταλάβει τι άλλο έπρεπε να κάνει στην Ξάνθη για να υπογράψει σε μεγάλη ομάδα. Ο πιο ωραίος είναι ο Ουάρντα. Τον διώξανε το καλοκαίρι κάτι Πορτογάλοι στους οποίους είχε αρχικά πάει δανεικός, γιατί δεν είχαν χρήματα να καλύψουν το συμβόλαιό του. Μετά είπαν ότι το έκαναν γιατί φλέρταρε μια σύζυγο συμπαίκτη του μπροστά στον άντρα της: την παρενόχλησε δηλαδή. Στον Ουάρντα αρέσουν οι γυναίκες και στη Θεσσαλονίκη το βεβαιώνουν πολλές, αλλά αυτό που του καταλογίζουν δεν θα το έκανε ποτέ –πρώτον, λόγω θρησκείας και δεύτερον, γιατί θα έβαζε σε κίνδυνο την κλήση του στην Εθνική και τη συμμετοχή του στο Μουντιάλ. Στο Περιστέρι θέλησε να καθαρίσει το όνομά του πρώτα πρώτα –και το κατάφερε.
Το εγώ
Μπορεί κάποιος να πει ότι οι συγκεκριμένοι παίκτες υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους, ότι μπορεί να είναι καταπληκτικοί για τον Ατρόμητο, αλλά όχι και για τους μεγάλους συλλόγους στους οποίους πιστεύουν ότι πρέπει να παίζουν: είναι πιθανό. Ομως το ίδιο το πρωτάθλημα και τα όσα συμβαίνουν στις ομάδες που αυτοί ήθελαν να αγωνιστούν δυναμώνει το εγώ τους. Αυτοί κάνουν ένα καταπληκτικό πρωτάθλημα, ενώ οι παίκτες που στον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ έμειναν και τους πήραν τη θέση δεν σκίζουν. Ενώ ο Ρισβάνης κάνει σπουδαία ματς, ο Βούκσεβιτς στον Ολυμπιακό δεν μπαίνει δεκαοκτάδα κι ο Μποτία πονάει διαρκώς. Ο Ολυμπιακός, που άφησε τον Γιαννιώτη, ψάχνει πάλι τερματοφύλακα. Ο ΠΑΟΚ που δεν εμπιστεύθηκε τον Γιαννούλη και τον Χατζηισαΐα έδιωξε τον Λέοβατς και τον Ζαμπράνο, που αγωνίζονται στις θέσεις τους. Τουλάχιστον ο Ελ Καντουρί περνάει καλά στη Σαλονίκη. Οπως περνούσε και ο Ουάρντα…
