Η συζήτηση για τον προϋπολογισμό στη Βουλή ήταν διδακτική. Οχι τόσο για την οικονομική πολιτική που θα ακολουθήσει η κυβέρνηση. Αυτή, λίγο ώς πολύ, είναι γνωστή. Οσο για τη θλιβερή εικόνα μιας κυβέρνησης που έχει πάρει διαζύγιο από την κοινωνία και την πραγματικότητα.

Ο Πρωθυπουργός πάσχισε να πείσει ότι η πρόοδος που είχε σημειώσει η χώρα μέχρι το τέλος του 2014 και η επιστροφή στην κανονικότητα ήταν πέτσινη. Να μας εξηγήσει ότι την τότε συγκυβέρνηση δεν την έριξε ο ίδιος, εργαλειοποιώντας την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά οι πολίτες στις εκλογές. Και ότι ο ίδιος, αφού εξάντλησε τα όρια της εντολής που πήρε από τον ελληνικό λαό, έκανε έναν έντιμο συμβιβασμό. Και στη συνέχεια ο λαός τον εμπιστεύτηκε για άλλη μια φορά. Και όλα αυτά έχουν αίσιο τέλος γιατί τώρα βγαίνουμε από τα Μνημόνια καθαρά και ξάστερα.

Είναι μια ωραία ιστορία. Τόσο πιστευτή όσο και του Αϊ-Βασίλη που κατεβαίνει από την καμινάδα για να μοιράσει τα δώρα. Πρώτον, γιατί σε κανέναν πολίτη δεν αρέσει να παριστάνει τον Σίσυφο. Εχοντας κουβαλήσει τον βράχο μέχρι τα μισά, έστω, του βουνού να έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ και να του επιβάλλει να ξαναρχίσει την ανάβαση. Εχοντας αυξήσει και τα βάρη κατά εκατό δισ.

Δεύτερον, γιατί κανείς πια δεν πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έριξε τη συγκυβέρνηση για να σώσει τον τόπο από την ανάλγητη πολιτική των Μνημονίων. Την έριξε, υποσχόμενος στους πάντες τα πάντα, για να αναρριχηθεί στην εξουσία. Γι’ αυτό και όταν αντελήφθη ότι δεν υπάρχει δρόμος έξω από τα Μνημόνια δεν πήγε σπίτι του. Γαντζώθηκε στην εξουσία σε πλήρη αναντιστοιχία με τα πιστεύω του. Και τότε απώλεσε το ηθικό πλεονέκτημα για το οποίο επαίρεται.

Ο Πρωθυπουργός, αφού παρέσυρε το θυμικό της κοινωνίας σε ένα Grexit, μετά συνθηκολόγησε με τη λογική του Gremain με επώδυνους όρους. Και θεωρεί ότι η επικράτησή του στις εκλογές του Σεπτεμβρίου νομιμοποιεί όλην αυτή τη συμπεριφορά. Και αυτό όμως απέχει από την αλήθεια. Επειτα από οκτώ μόλις μήνες διακυβέρνησης οι ψηφοφόροι ουσιαστικά επαναλαμβάνουν την πρώτη τους επιλογή. Γιατί είναι πολύ νωρίς για να αποδεχθούν ότι έκαναν λάθος επιλογή. Και το αφήγημα της αντιμνημονιακής στάσης του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στη μνημονιακή του μετάλλαξη ήταν ακόμη πειστικό. Οπως και ο μύθος για μια κοινωνικά πιο ευαίσθητη εφαρμογή του Μνημονίου από τους κοινωνικά ανάλγητους αντιπάλους του. Και τα δύο πλέον κατέρρευσαν και η κοινωνία μετράει τις πληγές της.

Για την κυβέρνηση η πραγματική δεύτερη εκλογή είναι αυτή που έρχεται. Κι εκεί δεν χρειαζόμαστε τον Αϊνστάιν για να μας πει τι πρόκειται να συμβεί.

Ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος είναι καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής, πρώην υπουργός, visiting fellow στο Martens Centre του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος

Τελευταία Νέα