Οπου η νέα (κι ελπιδοφόρα για τους λαούς της) Ευρώπη, επανασυναντά παλαιότερες και αρνητικότερες εκδοχές της! Οπόταν και δυνάμει επικινδυνότερες. Με όρους επαναφοράς ακραίων τάσεων και ρατσιστικών εν πολλοίς ιδεοληψιών. Οι οποίες, εάν δεν συναντήσουν επαρκείς αντιστάσεις, θα οδηγήσουν με μαθηματική βεβαιότητα σε προδήλως καταλυτικές παλινδρομήσεις, με ανάλογα (και οπωσδήποτε οδυνηρά) παράγωγα. Και πρωταρχικά: Θα εκτροχιασθούν οι δρομολογημένες προοπτικές θεσμικής ολοκληρώσεως της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, ως το επόμενο ζωτικό βήμα (και αναβαθμός) αυτού του μεταπολεμικού εγχειρήματος. Που συνιστά όραμα και στοχοθετημένο σχεδιασμό. Και που με τέτοιες ανασχέσεις, δεν μπορεί να ευδοκιμήσει. Αντιθέτως θα φυλλορροήσει. Με όσα συνθέτουν τις προσδοκίες εκείνων που πιστεύουν, ομνύουν και υπηρετούν αυτή την υπέρβαση ως ενοποιητική προοπτική.
Απευκταίο. Πλην μοιραίο! Και σ’ αυτό ακριβώς επικεντρώνεται η εκ των πραγμάτων αυτονόητη (και κατά πάντα ιστορική) ευθύνη και ταγών και πολιτών. Των πρώτων ως θεσμικών διαχειριστών, που κρατούν τα ηνία. Και των δεύτερων, γιατί τα παρέχουν και τα ελέγχουν. Κι αυτό δεν αποτελεί σχήμα λόγου. Ορα όσα ως νέα (κι εν πολλοίς εφιαλτική) πραγματικότητα διαμορφώνονται στην Αυστρία. Οχι ασφαλώς εξ επιβολής, αλλά ως αποτέλεσμα ακριβώς της βουλήσεως του εκλογικού σώματος. Και η οποία τείνει να μετεξελιχθεί σε δυναμική ρηγματώσεως, στην καρδιά του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. Κι αυτό δεν είναι υπερβολή. Αυτές οι διατυπούμενες ανησυχίες δεν αποτελούν αποκυήματα καθ’ υπερβολήν εκτιμήσεων και αορίστων φοβιών, αλλά τεκμαρτούς δείκτες ανεπιθύμητων αλλοιώσεων σ’ επίπεδο εθνικών διαμορφώσεων κι επιλογών. Οι οποίες και αποκτούν ευρύτερη βάση ως αποτέλεσμα κάποιων εκτός ελέγχου συγκυριών. Με βασικότερη, αυτή του
Μεταναστευτικού. Που εκ των πραγμάτων αποβαίνει κρίσιμος συντελεστής. Επιλιπαίνοντας ακροδεξιές ιδεοληψίες. Και ανατροφοδοτώντας έωλα εθνικιστικά (έως και κρυπτο-εθνικοσοσιαλιστικά) σύνδρομα. Που τείνουν να διαμορφώσουν καθαυτό ακραίες αντιλήψεις και να εμπεδώσουν διαχωριστικές γραμμές. Υψώνοντας τείχη. Το χειρότερο. Γιατί ενθαρρύνει (και κατ’ ακρίβειαν αποθρασύνει) τις εξουσίες που ενεργούν με τάσεις «αυτονομήσεως».
Κι αυτά μεν μπορεί προς το παρόν να στηρίζονται (και να σιτίζονται) στις εξελισσόμενες και απολύτως ασταθείς συνθήκες που απορρέουν από τις συγκρουσιακές υποτροπές στις παρυφές των ευρωπαϊκών ορίων. Αποτελώντας ακένωτη πηγή των έως και ακατάσχετων προσφυγικών (κι ευρύτερα μεταναστευτικών) ροών. Αλλά στην προέκτασή τους, αποκαλύπτουν βαθύτερα ριζώματα παθογενειών. Που μετεξελισσόμενα, θ’ αποβούν αιτιογονία πιο ανεπιθύμητων αναζωπυρώσεων και αναπαραγωγής καταλυτικών στρεβλώσεων. Και μάλιστα σε καθοριστική καμπή των ευρωπαϊκών επιλογών. Που αφορούν ακριβώς την διαμόρφωση οριστικών αποφάσεων για την πολιτική και αμυντική ολοκλήρωση της Κοινότητος. Με ό,τι αυτά σημαίνουν. Και σημαίνουν ευκταίες υπερβάσεις. Με συγκεκριμένο πρόσημο. Που συντελούμενες, θα ξεπερνούν τους εθνικούς περιορισμούς. Και που τελικά θα οδηγήσουν εκ των πραγμάτων σε οιονεί (συν)ομοσπονδιακό σχήμα. Μόρφωμα που ως αντίληψη, συνειδητοποιείται ήδη. Και συζητείται. Που ξεπερνώντας αναστολές, αποκτά ουσιαστικό περιεχόμενο. Ιδιαίτερα μετά τη βρετανική αποκόλληση. Οπόταν κι «εξ ενστίκτου» αντιδρούν τακοινοτικά αντανακλαστικά. Επιταχύνοντας πραγμάτωση αποφάσεων.
Ως αναπόδραστη –και ουσιαστικά μονοδρομική –επιλογή. Κάθε βεβαίως εξέλιξη στα της Ευρώπης (είτε ως ανατροπή, είτε ως πρόοδος, είτε ως υποτροπή) αφορά καίρια και τα καθ’ ημάς. Ακόμη ζωτικότερα σήμερα. Και ειδικότερα σε σχέση με τη διαχείριση του Προσφυγικο-Μεταναστευτικού. Καθώς η Ελλάδα: 1. Εφάπτεται των ρείθρων της πολυαίμακτης συγκρουσιακής λαίλαπας. 2. Αποβαίνει κύρια (και παραβιασμένη κυριολεκτικά) είσοδος των ανθρωποχειμάρρων. Και 3. Κινδυνεύει να μετατραπεί σε τελικό προορισμό τους. Και άρα σε οιονεί «χωματερή» των (ατύπων έστω) ευρωπαϊκών παρασπονδιών. Επιβάλλεται συνεπώς να ενεργοποιηθούν πολιτικές που θα υπερβαίνουν τις (δυστυχώς εκτός εμβελείας μας) ανακολουθίες. Πριν αποβούν μη αναστρέψιμες.
Τελευταία Νέα