Η θετική πλευρά
Χριστούγεννα επέρχονται και το τελευταίο που επιθυμώ «χρονιάρα μέρα» που λέμε, να μεταβληθώ σε Σκρουτζ –ένας γκρινιάρης, απότομος, μουρτζούφλης, διαστροφικός χαρακτήρας, ο οποίος τα βλέπει όλα γκρίζα και μελαγχολικά. Και επειδή μερικοί από τους αναγνώστες μου ενδεχομένως να πιστέψουν ότι ομιλώ για τον θείο Σκρουτζ, τον… πάπιο, εξηγώ πάραυτα ότι αναφέρομαι στον Εμπενίζερ Σκρουτζ, τον ήρωα του βιβλίου του Τσαρλς Ντίκενς «Το πνεύμα των Χριστουγέννων». Αντιγράφω από μια μετάφραση του βιβλίου την οποία βρήκα στο Διαδίκτυο:
«Παραμονή Χριστουγέννων. Σκυμμένος πάνω απ’ το γραφείο του, ο Εμπενίζερ Σκρουτζ δούλευε ασταμάτητα. Το δωμάτιο ήταν μάλλον κρύο, γιατί τα λιγοστά κάρβουνα στη σόμπα δεν ζέσταιναν αρκετά. Οχι ότι έλειπαν του Σκρουτζ τα χρήματα για να αγοράσει περισσότερα κάρβουνα. Αλλά ο Εμπενίζερ Σκρουτζ ήταν ένας φοβερός τσιγκούνης! Στο διπλανό δωμάτιο, χωρίς θερμάστρα, εργαζόταν ο Μπομπ Κράτσιτ, ο κλητήρας του, που έτρεμε ολόκληρος από την παγωνιά. Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε κι ένας χαμογελαστός άντρας μπήκε στο γραφείο.
–Θείε, Καλά Χριστούγεννα!.
–Κακά, ψυχρά κι ανάποδα… γκρίνιαξε ο Σκρουτζ.
–Θείε μου, μη μουτρώνεις. Ηρθα να σε καλέσω για το μεσημέρι, είπε ο Φρεντ, ο ανιψιός του.
Αλλά ο Σκρουτζ αρνήθηκε την πρόσκληση. Ποτέ του δεν γιόρταζε τα Χριστούγεννα. Τα θεωρούσε χάσιμο χρόνου. Ομως η απάντηση του Σκρουτζ δεν χάλασε το κέφι του Φρεντ. Εφυγε χαμογελαστός, αφού προηγουμένως αντάλλαξε ευχές με τον Μπομπ Κράτσιτ…
Στο πνεύμα των Χριστουγέννων λοιπόν –και μόνο για σήμερα, προειδοποιώ –αποφάσισα να σκύψω στη θετική πλευρά των πραγμάτων. Το «Κακά, ψυχρά κι ανάποδα…» του Σκρουτζ μπορεί να περιμένει για τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου. Οχι σήμερα.
Εχασε μόνο την αξιοπιστία του
Τούτου δοθέντος, θα πω έναν καλό λόγο για τον πρόεδρο Αλέξη και την αξιοθαύμαστη αντοχή που επιδεικνύει κόντρα σε ένα πλήθος αντιξοοτήτων, πολλές από τις οποίες –α, όχι δεν θα του χαριστώ εδώ –δημιούργησε η ίδια η πολιτική του. Κι όμως πορεύεται εδώ και τρία χρόνια χωρίς απώλειες –πλην ίσως της αξιοπιστίας του, την οποία έχει απολέσει οριστικά και το γνωρίζει. Πόσες φορές δεν έχει πει το «ψεύτη μπορεί να με πουν, κλέφτη όμως όχι».
Αξιοθαύμαστη είναι και η συνοχή που επιδεικνύει η κυβερνητική πλειοψηφία. Μπετόν αρμέ. Οπλισμένο σκυρόδεμα. Δεν καταλαβαίνουν Χριστό. Τι και αν τα περισσότερα από όσα ψηφίζει η κυβέρνηση είναι σε πλήρη αντίθεση με την ιδεολογική τους ταυτότητα; Εκεί αυτοί. Ολα. Και θυμάμαι εδώ πως επί Γιώργου Παπανδρέου ορισμένοι εξ αυτών ήταν και τότε, και έβρισκαν ότι το να ψηφίσουν Μνημόνιο ή εφαρμοστικούς του Μνημονίου νόμους ήταν σε αντίθεση με την ιδεολογική τους ταυτότητα, και δεν το ψήφιζαν. Και παραιτούνταν. Ξηλώθηκε έτσι το πουλόβερ και ο Γιώργος αφέθηκε στην αρμοδιότητα του ιστορικού του μέλλοντος να αναζητήσει τη χαμένη, επί του παρόντος, δικαίωσή του για όσα έκανε τότε το 2010, 2011.
Ο πρόεδρος Αλέξης δεν έχει τέτοια προβλήματα. Οχι. Σε τίποτε από όσα θέλησε να ψηφίσει δεν συνάντησε αντίσταση ή οργανωμένη αντίδραση. Και είναι επιτυχία δική του αυτό –και δεν οφείλεται στη μικρόψυχη προσέγγιση ότι «αυτοί ψηφίζουν για να μη χάσουν το μισθό και τα προνόμια, γιατί πότε θα ξαναγίνουν βουλευτές;».
Εν αναμονή πρωθυπουργός
Καλό λόγο θα πω και για τον πρόεδρο Κυριάκο, που εξακολουθεί να πορεύεται όρθιος μέσα από ένα πλήθος αμφισβητήσεων και αμφισβητιών, που του αρνούνται ότι έχει ικανότητες, ότι μπορεί να κυβερνήσει τη χώρα και τον κατηγορούν ότι είναι «πορφυρογέννητος» και άρα δοτός στην πολιτική. Και επιπλέον έχει να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα και τον ανηλεή unfair πόλεμο που του έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση και το μιντιακό της κατεστημένο, με επίκεντρο τη σύζυγό του Μαρέβα και τις επιχειρηματικές της δραστηριότητες. Του αξίζουν πολλά εύσημα γι’ αυτό και απόδειξη είναι ότι, παρά τον πόλεμο που δέχεται σχεδόν επί καθημερινής βάσεως, οδηγεί σταθερά τη ΝουΔού προς τη διακυβέρνηση της χώρας. Οσοι τον αμφισβητούν και τον υπονομεύουν θα πρέπει ασφαλώς να ρίξουν μια ματιά στην προϊστορία των μετρήσεων, για να διαπιστώσουν ότι ο πρόεδρος Κυριάκος ανεξάρτητα από όσα λέγονται και γίνονται εις βάρος του έχει ένα καθαρό –καθαρότατο –προβάδισμα έναντι του Τσίπρα προσωπικά, και του ΣΥΡΙΖΑ, και προβάλλει αυτή τη στιγμή ως εν αναμονή πρωθυπουργός. Και εκτός σοβαρού απροόπτου (γιατί στην πολιτική, και ειδικότερα στη χώρα αυτή, τα έχουμε δει όλα…) θα τα καταφέρει.
Εχει μέλλον
Καλών λόγων δεν θα φεισθώ και για την πρόεδρο Φώφη, η οποία κέρδισε μια αναμέτρηση στην οποία είχε εννέα αντιπάλους και έναν δέκατο –τον μεγαλύτερο: να πείσει ότι ο νέος φορέας της Κεντροαριστεράς μπορεί να περπατήσει, να επαναπατρίσει αρκετούς εξ όσων μετακινήθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ και να αποτελέσει τον πραγματικό ρυθμιστή των πολιτικών εξελίξεων. Η δημοσκοπική ανάκαμψη που καταγράφεται ήδη, και η οποία είναι σημαντική δεδομένου ότι δεν υπάρχουν στον ορίζοντα εκλογές, φανερώνει ότι το Κίνημα Αλλαγής έχει μπροστά του τις πιο ευοίωνες προοπτικές για το μέλλον. Και αν δεν υπάρξουν λάθη στη διαδικασία αφομοίωσης των δυνάμεων που κινούνται στον χώρο της Κεντροαριστεράς, μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες πολιτικής ανατροπής. Είναι κάτι που εξαρτάται από τους ίδιους και από τη βούλησή τους να γίνει πραγματικότητα αυτό που δειλά ξεκίνησε πριν από το καλοκαίρι και χάρις στις προσπάθειες πολλών (και πρέπει εδώ να αξιολογηθεί η στάση του ηγέτη του Ποταμιού Σταύρου Θεοδωράκη) έφτασε να οδεύει ήδη στο πρώτο συνέδριο επανίδρυσης της παράταξης, χωρίς αναταράξεις. Και κόντρα, το επισημαίνω, στον πόλεμο που εξαπέλυσε η κυβέρνηση εις βάρος της προσπάθειας, επειδή πολύ απλά φοβάται αυτή την εξέλιξη…
Τους βγαίνει από αριστερά
Και θα πω και έναν καλό λόγο για το ΚΚΕ, που παραμένει η μόνη πραγματικά σταθερή ιδεολογικοπολιτικά πολιτική δύναμη στη χώρα. Μπορείς να έχεις όποιες και όσες πολιτικές διαφωνίες θέλεις μαζί του, αλλά δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις ότι δεν έχει κουνήσει γραμμή από τις θέσεις του. Λάθος; Λάθος. Αυτό είναι. Δεν έχει ούτε το να το ξαναδούμε, ούτε προέκυψαν καινούργιες συνθήκες, ούτε υπό το φως των νέων γεγονότων, ούτε ναι μεν αλλά –τίποτε. Οι εχθροί του το καταγγέλλουν για μονολιθικότητα, εγώ λέω ότι σε μια εποχή που έχει χαθεί η μπάλα από τους ελιγμούς των οσφυοκαμπτών το ΚΚΕ παραμένει αυτό που ήταν πάντα. Μια «καθεστωτική» (με την καλή έννοια) δύναμη. Και εξακολουθεί να συγκινεί ένα κομμάτι της Αριστεράς, που δεν μπορείς να το παραγνωρίσεις. Ασε που κάνει και την πιο σκληρή και δομημένη κριτική από τα αριστερά στον ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν το λέω τυχαία. Εβλεπα την Τρίτη την ομιλία του Μήτσου Κουτσούμπα στη Βουλή για τον προϋπολογισμό και με εντυπωσίασε ο τρόπος με τον οποίο ανέλυσε (μέσα από την οπτική του ΚΚΕ) τη γεωπολιτική κατάσταση στην περιοχή σε συνδυασμό με τις επιπτώσεις της πολιτικής της κυβέρνησης και τι μακροπρόθεσμα μπορεί να σημαίνει αυτό. Κανείς άλλος δεν το έκανε από τους πολιτικούς αρχηγούς. Και εμένα αυτό με εντυπωσίασε, πρέπει να ομολογήσω…
Οχι και… νεομάρτυς
Για τους υπόλοιπους της Βουλής δεν έχω πρόβλημα να βρω έναν καλό λόγο να πω, αλλά λόγω στενότητας χώρου και χρόνου μού είναι αδύνατον. Στο κάτω κάτω (της γραφής που λένε) είπαμε να μη γίνω και ο Εμπενίζερ Σκρουτζ και να τα βλέπω όλα «Κακά, ψυχρά κι ανάποδα…». Να με φωτίσει το «πνεύμα των Χριστουγέννων», αλλά δεν είπαμε να γίνω διαμιάς και ο άγιος Γεώργιος ο εξ Ιωαννίνων, νεομάρτυς!
Ολα έχουν ένα όριο. Επίσης αυτά δεν γίνονται διαμιάς. Φέτος είπα έναν καλό λόγο για τους τέσσερις μεγάλους. Του χρόνου, πρώτα ο Θεός, και αν εξακολουθούν να υπάρχουν οι υπόλοιποι στο πολιτικό στερέωμα, συνδυαστικά δε της διαγωγής που θα επιδείξουν, εδώ είμαστε…